Rozdział 3 - Sporządzenie projektu. - Zastosowanie uproszczonych przepisów technicznych przy znoszeniu służebności, obciążających dobra Ordynacji Zamoyskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.43.383

Akt indywidualny

Wersja od: 14 maja 1927 r.

III.

Sporządzenie projektu.

§ 10. Ekwiwalent zaserwitutowy należy projektować na planszetach, posiłkując się planimetrem, cyrklem i podziałką.

§ 11. Każdy projekt winien mieć odpowiednią ilość stałych punktów oparcia, ściśle oznaczonych na planszetach i odpowiednio utrwalonych na gruncie, na których opierałoby się rozpoczęcie i ukończenie czynności pomiarowych przy wprowadzeniu projektu na grunt i które umożliwiałyby otrzymanie odchyłki linijnej, jako kontroli pracy.

§ 12. Powierzchnie na planszetach należy obliczać graficznie lub mechanicznie - planimetrem, dając jednak pierwszeństwo sposobowi graficznemu.

§ 13. Przed obliczeniem planimetr należy sprawdzić, a samo obliczanie dokonywać dwukrotnie (biegun wprawo i biegun wlewo); z dwóch wyników, przy dopuszczalnych różnicach, należy brać średnią arytmetyczną (uwzględniając skurcz papieru).

§ 14. Przy graficznem obliczaniu powierzchni należy dany obszar lub kontur podzielić na trójkąty lub trapezy, których podstawa, względnie środkowa i wysokości byłyby najbardziej zbliżone do siebie i obliczać ich powierzchnie dwukrotnie, biorąc za ostateczny rezultat średnią arytmetyczną z uwzględnieniem skurczu papieru.

§ 15. Sposobami wskazanemi w §§ 13 i 14 należy obliczać powierzchnie konturów sytuacyjnych.

§ 16. Przy obliczaniu powierzchni planimetrem różnica dwóch wyników nie powinna przekraczać 2 jednostek nonjusza planimetru; różnica ta przy obliczaniu sposobem przewidzianym w § 15 - nie powinna przekraczać dla większych konturów ¹/₁₀₀, a dla małych - ¹/₅₀, obliczanej powierzchni,

§ 17. Różnica pomiędzy ogólną zaprojektowaną powierzchnią i sumą powierzchni oddzielnych konturów nie może być większa niż ¹/₁₀₀ ogólnej powierzchni; różnica pomiędzy powierzchnią poszczególnych konturów, a sumą powierzchni drobnych szczegółów, z których poszczególne kontury składają się, nie powinna być większą niż ¹/₅₀ powierzchni konturu; w wypadku otrzymania większych różnic należy obliczenia powtórzyć.

§ 18. Jeżeli projektowany obszar nie pokrywa na planszecie całych kwadratów, lub pokrywa niektóre z nich, to obliczenie powierzchni obszaru należy dokonywać w następujący sposób: najpierw należy obliczyć jednym z wyżej podanych sposobów części kwadratów, zajęte projektowanym obszarem i wolne od tego obszaru z uwzględnieniem skurczu papieru, następnie obliczyć ilość kwadratów całkowicie pokrytych projektem i ich powierzchnie, nie uwzględniając skurczu papieru. Suma powierzchni całych kwadratów i części takowych pokrytych projektem da nam ogólną powierzchnię projektowanego obszaru.

Dla kontroli należy obliczyć powierzchnie wszystkich kwadratów, w granicach których leży projektowany obszar, nie uwzględniając skurczu papieru i porównać z sumą powierzchni projektowanego obszaru i części kwadratów wolnych od projektu. Jeżeli różnica nie będzie przewyższać ¹/₂₅₀ o powierzchni wszystkich kwadratów, to wyniki obliczeń należy uważać za dobre i powierzchnie wyrównać.

Wyrównana powierzchnia od zadanej nie powinna się różnić więcej niż o 1/100.

§ 19. Poleca się również następujący sposób obliczenia powierzchni projektowanego obszaru, dogodny ze względu na to, że wyklucza stosowanie współczynników skurczu papieru. Obliczenie dokonywa się mianowicie według wzoru F'/F = µ'/µ, skąd F' = F µ'/µ, gdzie F'- powierzchnia szukana, F - powierzchnia kwadratów, w granicach których układa się projektowany obszar, µ' i µ - ilość jednostek planimetru, otrzymana z oprowadzenia planimetrem projektowanego obszaru i obwodu kwadratów. Ten sam sposób można stosować i do obliczenia powierzchni konturów wewnętrznych, pamiętając, że współczynnik F/µ = k - będzie wielkością stałą dla poszczególnego projektowania i ostatecznie przytoczony wzór przyjmie postać: F' = k. µ'.

§ 20. Przy wykazywaniu na szkicu i w rejestrze pomiarowym ostatecznych powierzchni, należy stosować się do wskazówek, zawartych w § 69 instrukcji technicznej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Reform Rolnych z dnia 13 lutego 1925 r. (Dz. U. R. P. № 29, poz. 205).