§ 4. - Zasady i tryb usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby uczestników procesu w sprawach karnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1959.55.331

Akt utracił moc

Wersja od: 8 października 1959 r.

§  4.

1. Lekarz sądowy jest obowiązany:

a) zbadać osobiście każdą zamieszkałą na terenie jego działania osobę ubiegającą się o zaświadczenie stwierdzające niemożność stawienia się na wezwanie sądu w postępowaniu karnym albo na wezwanie organu prowadzącego śledztwo lub dochodzenie i wydać orzeczenie;

b) prowadzić rejestr zgłaszających się po zaświadczenie osób według wzoru załączonego do rozporządzenia (załącznik nr 1);

c) przesłać odpis wydanego przez siebie orzeczenia przychodni ośrodka zdrowia, na której obszarze działania osoba ubiegająca się o zaświadczenie stale zamieszkuje, albo zakładowi leczniczo-zapobiegawczemu przy zakładzie pracy, w którym osoba ta jest zatrudniona.

2. W przypadkach nagłych lekarz sądowy może orzec o stanie zdrowia osoby zamieszkałej poza terenem jego działania i wydać zaświadczenie w takim przypadku jest obowiązany przesłać odpis swego orzeczenia ponadto właściwemu lekarzowi sądowemu według miejsca zamieszkania osoby zbadanej.

3. Przy wydawaniu orzeczeń, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy § 6 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 marca 1958 r. w sprawie niektórych orzeczeń wydawanych przez zakłady społeczne służby zdrowia (Dz. U. Nr 20, poz. 92), z tym że:

a) lekarz sądowy sporządza orzeczenie na specjalnej karcie choroby,

b) zaświadczenie o niemożności stawienia się na wezwanie wydaje na formularzu będącym drukiem ścisłego zarachowania, którego wzór jest załączony do rozporządzenia (załącznik nr 2).

4. Dokumentem uprawniającym do przeprowadzenia badania lekarskiego jest wezwanie sądu w sprawie karnej albo organu prowadzącego śledztwo lub dochodzenie.