Zapewnienie statkom morskim, służącym do przewozu pasażerów, obsługi łodzi i tratew ratunkowych oraz świadectwa ratownika.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1933.57.432

Akt utracił moc

Wersja od: 7 marca 1935 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU I HANDLU

z dania 4 lipca 1933 r.

o zapewnieniu statkom morskim, służącym do przewozu pasażerów, obsługi łodzi i tratew ratunkowych oraz o świadectwach ratownika. ¹

Na podstawie art. 6 pkt. 4 i 11 oraz art. 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1930 r. o bezpieczeństwie statków morskich (Dz. U. R. P. Nr. 80, poz. 632) zarządzam co następuje:

§ 1. 2 W składzie załogi każdego statku morskiego, służącego do przewozu pasażerów, winny znajdować się osoby, posiadające dostateczne kwalifikacje do kierowania łodziami i tratwami ratunkowemi morskiemi oraz do ich obsługi. Dowodem tych kwalifikacyj są świadectwa ratownika.

Ilość osób, posiadających kwalifikacje, określone w ustępie poprzednim, winna odpowiadać potrzebom skutecznego obsłużenia w razie potrzeby łodzi i tratew ratunkowych, a w szczególności winna odpowiadać następującym normom minimalnym:

Dla każdej łodzi lub tratwy, mogącej pomieścić	Ilość osób, kwalifikowanych do kierowania i obsługi
1) do 40 osób	2
2) od 41 do 60 osób	3
3) " 61 " 80 "	4
4) powyżej 80 osób	5

§ 2. 3 Świadectwo ratownika może być wydane tylko osobie, która:

a) ukończyła 21 lat, ale nie przekroczyła 55 roku,

b) jest zdrowa, silna i nie wykazuje żadnych wad słuchu lub wzroku, co powinno być stwierdzone zaświadczeniem lekarskiem;

c) wykaże się na podstawie książeczki żeglarskiej odbytą praktyką morską poza granicami żeglugi przybrzeżnej w przeciągu co najmniej 12 miesięcy;

d) wykaże się praktycznemi umiejętnościami wykonywania wszelkich czynności w zakresie spuszczania ze statku na wodę i podnoszenia na statek łodzi i tratw ratunkowych, obchodzenia się z ich sprzętem i zaopatrzeniem żywnościowem, wiosłowania, sterowania i żeglowania, rozpoznawania i podawania sygnałów świetlnych, dźwiękowych oraz ręcznych jako też kierowania łodzią i tratwą według rozkazów lub samodzielnie, oraz wydawania i przyjmowaniu rozkazów.

§ 3. Osoby, które posiadają dyplomy oficerskie służby nawigacyjnej lub mechanicznej, określone rozporządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 30 listopada 1931 r. wydanem w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych o kwalifikacjach oficerów w polskiej marynarce handlowej (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 4, poz. 24), albo wykażą na podstawie książeczki żeglarskiej, że posiadają praktykę morską, odbytą poza granicami żeglugi przybrzeżnej na stanowisku bosmana okrętowego lub wyższem w przeciągu co najmniej 12 miesięcy, zwolnione są od wykazania się umiejętnościami, określonemi w § 2 p. d) i zdawania egzaminu, określonego w §§ 4 i 5 niniejszego rozporządzenia.

§ 4. 4 Świadectwa ratownika wydaje Urząd Morski w Gdyni na podstawie wyników egzaminu praktycznego, jaki kandydaci winni złożyć przed komisją egzaminacyjną, powoływaną w miarę potrzeby przez Dyrektora Urzędu Morskiego. Wzór świadectwa podany jest w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Zakres egzaminu odpowiadać powinien zakresowi umiejętności, określonych w § 2 lit. d) lub w § 6. Skład komisji egzaminacyjnej, regulamin egzaminu, tryb zgłaszania się kandydatów oraz terminy egzaminu ustala Dyrektor Urzędu Morskiego w trybie zarządzeń.

Egzamin może być powtarzany.

§ 5. 5 Egzamin jest bezpłatny.

Świadectwo ratownika podlega opłacie stemplowej w wysokości 5 zł. Zaświadczony odpis lub wypis świadectwa wioślarskiego podlega opłacie stemplowej w wysokości 2 zł.

§ 6. 6 Jeśli na statku znajdują się łodzie motorowe, w składzie załogi winny znajdować się osoby, obeznane z prowadzeniem, obsługą i naprawą takich łodzi oraz wszelkiego znajdującego się na nich sprzętu, w szczególności z obsługą urządzeń radjotelegraficznych i reflektorów. Ilość takich osób na statku w odniesieniu do każdej łodzi motorowej odpowiadać winna normom, określonym w § 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W świadectwach ratownika czyni się wzmiankę o kwalifikacjach do obsługi łodzi motorowych.

§ 7. 7 Na statku świadectwa ratownika winny znajdować się wraz ze spisem załogi w przechowaniu u kapitana (kierownika) statku i na każde wezwanie organów inspekcyjnych winny być okazywane.

W Urzędzie Morskim w Gdyni prowadzi się spis marynarzy, posiadających świadectwa wioślarskie

§ 8. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  ⁸

ŚWIADECTWO RATOWNIKA.

grafika

¹ Tytuł zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

² § 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

³ § 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁴ § 4 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁵ § 5:

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 17 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.13.109) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 14 lutego 1934 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁶ § 6 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁷ § 7 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.

⁸ Załącznik zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1935 r. (Dz.U.35.15.85) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 7 marca 1935 r.