Rozdział 2 - Postanowienia, dotyczące kwater stałych. - Zakwaterowanie wojska i marynarki wojennej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.82.531 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 30 sierpnia 1939 r.

Rozdział  II.

Postanowienia, dotyczące kwater stałych.

Art.  6.

Stałe zakwaterowanie wojska i marynarki wojennej powinno odbywać się w koszarach.

Art.  7.

Kwater stałych dostarcza Państwo w nieruchomościach własnych lub na ten cel przez siebie wynajętych.

Art.  8.

1. Kwatery stałe przewidziane są na pomieszczenie w nich ludzi, zwierząt, kancelaryj, izb szkolnych, wartowniczych i inspekcyjnych, zakładów leczniczych, aresztów, składów, warsztatów i zakładów oraz wszelkich innych urządzeń niezbędnych dla wojska i marynarki wojennej.

2. Pomieszczenia powinny znajdować się w zabudowaniach, odpowiadających ich przeznaczeniu.

3. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych określają sposób budowy kwater stałych zależnie od ich rodzaju i przeznaczenia, tudzież zabezpieczenie zabudowań i poszczególnych izb przed pożarami lub innymi zniszczeniami.

4. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych określają również sposób urządzenia, oświetlania i ogrzewania pomieszczeń przeznaczonych na stałe zakwaterowanie zwierząt, kancelaryj, izb szkolnych, wartowniczych i inspekcyjnych, zakładów leczniczych, aresztów, składów, warsztatów i zakładów oraz wszelkich innych urządzeń niezbędnych dla wojska i marynarki wojennej.

Art.  9.

1. Zakłady użyteczności publicznej, jak zakłady wodociągowo-kanalizacyjne i elektryczne obowiązane są zaopatrywać koszary oraz inne budynki przeznaczone na stałe zakwaterowanie oddziałów wojskowych, a znajdujące się na terenie działalności tych zakładów, w wodę i energię elektryczną oraz odprowadzać ścieki z tych zabudowań za opłatami ustalonymi przez zakład w porozumieniu z władzą wojskową.

2. W razie niemożności ustalenia w drodze wzajemnego porozumienia opłat za wodę, kanały lub elektryczność, wysokość tych opłat oznacza wojewódzka władza administracji ogólnej właściwa ze względu na miejsce położenia zakładu.

3. W ciągu dni trzydziestu od daty doręczenia orzeczenia służy stronom odwołanie do Ministra Spraw Wewnętrznych. Orzeczenie wydaje Minister Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych, a jeżeli chodzi o zakłady elektryczne - również w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

Art.  10.

Nieruchomości lub ich części, wzniesione lub przerobione na potrzeby kwater wojskowych, niezależnie od tego, czy stanowią własność Państwa, czy też związków samorządowych, a są użytkowane niezgodnie z ich przeznaczeniem powinny być na żądanie Ministra Spraw Wojskowych zwolnione w ciągu 12 miesięcy i przekazane na zakwaterowanie wojska i marynarki wojennej.

Art.  11.

1. Podoficerów i szeregowców kwateruje się na koszt Skarbu Państwa we wspólnych kwaterach stałych.

2. Wspólna kwatera stała obejmuje, prócz pomieszczenia stanowiącego kwaterę, także jej urządzenie, oświetlenie oraz w miesiącach zimowych jej ogrzewanie.

3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych określa rozmiar wspólnych kwater stałych oraz sposób wspólnego zakwaterowania stałego podoficerów i szeregowców.

4. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych określają urządzenie, oświetlenie i ogrzewanie pomieszczeń przeznaczonych na wspólne zakwaterowanie podoficerów i szeregowców.

Art.  12.

1. Oficerów i żonatych podoficerów zawodowych kwateruje się w osobnych kwaterach stałych (mieszkaniach), które powinny być urządzone zasadniczo w budynkach wymienionych w art. 6 i 7.

2. Osobna kwatera stała obejmuje pomieszczenie (mieszkanie) bez jego urządzenia, oświetlenia i ogrzewania.

3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych określa rozmiar osobnych kwater stałych.

Art.  13.

Osoby, korzystające z osobnych kwater stałych uiszczają Skarbowi Państwa miesięcznie z dołu opłaty za te kwatery w wysokości określonej rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Skarbu. Opłaty te ściąga Skarb Państwa z uposażenia osób zakwaterowanych.

Art.  14.

1. Oficerowie i żonaci podoficerowie zawodowi, którzy nie otrzymają kwater w sposób przewidziany w art. 6, 7 lub 12 mogą sami prywatnie wynająć dla siebie mieszkania.

2. Minister Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Skarbu może w niektórych miejscowościach ustanowić dla osób wymienionych w ust. 1 równoważnik pieniężny w zamian za należne im osobne kwatery stałe.

Art.  15.

1. Jeżeli osoby, wymienione w art. 14 ust. 1 nie otrzymały osobnej kwatery stałej w sposób przewidziany w art. 6, 7 i 12 lub zamiast tej kwatery równoważnika pieniężnego, zarządy gmin obowiązane są do dostarczenia im na żądanie władz wojskowych pomieszczeń w nieruchomościach własnych lub na ten cel przez siebie wynajętych. Do umów najmu zawieranych przez zarządy gmin w powyższym celu nie stosuje się o ile chodzi o ograniczenia co do wysokości komornego oraz prawa wypowiadania i rozwiązywania umów najmu przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 1924 r. o ochronie lokatorów (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 39, poz. 297) oraz przepisów śląskiej ustawy o ochronie lokatorów z dnia 16 grudnia 1926 r. (Dz. U. Śląskich Nr 29, poz. 54).

2. Jeżeli zarząd gminy obowiązkowi powyższemu zadość nie czyni, przeprowadzi powiatowa władza administracji ogólnej na wniosek władzy wojskowej w zastępstwie zarządu gminy i na rachunek gminy odnośne czynności.

Art.  16.

1. Wynagrodzenie za kwatery, dostarczone w nieruchomościach gminnych, lub przez gminy wynajętych, wypłaca w terminach miesięcznych z dołu gminom Skarb Państwa, dokonywając w zamian potrąceń z poborów służbowych zakwaterowanych.

2. Wysokość wynagrodzenia określi rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych wydane w porozumieniu z Ministrami: Spraw Wewnętrznych i Skarbu na podstawie przeciętnego komornego, płaconego za pomieszczenia tego rodzaju w danej miejscowości.

3. Różnice pomiędzy wynagrodzeniem, opłacanym gminie przez Skarb Państwa, a płaconym przez gminy za wynajmowane przez nie pomieszczenia, ponosi w 1/3 gmina, w 1/3 fundusz kwaterunkowy (art. 19), zaś w 1/3 Skarb Państwa.

Art.  17.

Jeżeli dla stałej dyslokacji w danej miejscowości nie ma dostatecznych pomieszczeń na osobne kwatery stałe dla oficerów i żonatych podoficerów zawodowych, Minister Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Skarbu zarządzi budowę potrzebnych pomieszczeń w danej miejscowości.

Art.  18.

Nowowznoszone budowle na osobne kwatery stałe dla oficerów i żonatych podoficerów zawodowych powinny być zasadniczo budowane na gruntach państwowych. Jeżeli w danej miejscowości nie ma gruntów państwowych, nadających się pod budowę domów na osobne kwatery stałe, a nabycie ich, czy to od związków samorządowych, czy też od osób prywatnych nie może nastąpić w drodze umowy, potrzebne grunty nabywa się w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 września 1934 r. prawo o postępowaniu wywłaszczeniowym (Dz. U. R. P. Nr 86, poz. 776).

Art.  19.

1. Celem pokrycia wydatków, związanych z wznoszeniem, utrzymaniem i konserwacją budowli, w art. 17 wymienionych oraz z dopłatami na rzecz gmin, przewidzianymi w art. 16, tworzy się przy Ministerstwie Spraw Wojskowych fundusz kwaterunku wojskowego.

2. Fundusz ten jest osobą prawną, a dochody swoje czerpie:

1) z podatku od lokali;

2) z opłat, ściąganych od wojskowych za kwatery w budynkach, wzniesionych z tego funduszu;

3) z dochodów nadzwyczajnych, płynących z darów, zapisów, dotacyj itp.;

4) z kar pieniężnych za przekroczenia przepisów niniejszej ustawy;

5) z wynagrodzeń ubezpieczeniowych.

Art.  20.

1. Administracja funduszu kwaterunku wojskowego należy do zarządu tego funduszu.

2. W skład zarządu wchodzą:

1) Minister Spraw Wojskowych lub jego zastępca jako przewodniczący,

2) dwóch delegatów Ministerstwa Spraw Wojskowych wyznaczonych przez Ministra Spraw Wojskowych,

3) jeden delegat Ministerstwa Skarbu wyznaczony przez Ministra Skarbu,

4) dwóch delegatów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wyznaczonych przez Ministra Spraw Wewnętrznych,

5) jeden delegat samorządu wybrany przez radę miasta, które jest siedzibą zarządu funduszu.

Art.  21.

1. Do zakresu działania zarządu należy:

1) reprezentowanie funduszu kwaterunku wojskowego;

2) administrowanie wszelkimi funduszami przeznaczonymi na budowę domów;

3) opiniowanie wniosków co do konieczności wzniesienia budowli, ich rozmiaru i sposobu wykonania;

4) przyjmowanie planów i zatwierdzanie kosztorysów budowy i przebudowy;

5) wykonanie nadzoru i kontroli wprost lub przez upoważnionych zastępców nad przedsiębiorstwami, którym powierzono budowę;

6) wykonanie tych czynności, które zarządowi zleci Minister Spraw Wojskowych w zakresie ustawy niniejszej.

2. Akta, umowy, pełnomocnictwa i zobowiązania, wystawione w imieniu funduszu kwaterunku wojskowego, podpisują przewodniczący lub jego zastępca, oraz delegat Ministerstwa Skarbu.

3. Działalność zarządu podlega, niezależnie od kontroli Najwyższej Izby Kontroli, również i kontroli korpusu kontrolerów.

Art.  22.

1. Upoważnia się fundusz kwaterunku wojskowego do zaciągnięcia zewnętrznej lub wewnętrznej pożyczki do wysokości 140 milionów zł na cele, związane z wzniesieniem nowych budowli. Dla tej pożyczki wolno będzie udzielić zabezpieczenia hipotecznego na wszystkich nieruchomościach, wzniesionych z tego funduszu. Spłata pożyczki nastąpi ze źródeł, określonych w art. 19 ustawy niniejszej, na warunkach, które ustali Minister Skarbu.

2. Upoważnia się Rząd do udzielenia poręki (gwarancji) państwowej do sumy 140 milionów zł za zobowiązania funduszu kwaterunku wojskowego z tytułu zaciągniętej pożyczki.

Art.  23.

1. Budowle, wznoszone z funduszu kwaterunku wojskowego, stanowią własność tego funduszu, a w razie rozwiązania go przechodzą na własność Skarbu Państwa.

2. Przydział kwater w tych budowlach należy do Ministra Spraw Wojskowych.

Art.  24.

Sposób urzędowania oraz bliższe określenie zadań i obowiązków zarządu funduszu kwaterunku wojskowego (art. 20), tudzież na jakich zasadach i w jakim rozmiarze następować będzie przydział kwater w nowowznoszonych budynkach, oraz sposób administrowania i konserwacji tych budowli, określi rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych, wydane w porozumieniu z interesowanymi ministrami.

Art.  25.

W zakresie ustalania i przymusowego ściągania należności z tytułu opłat za kwatery stałe oraz z tytułu szkód i strat pozostających w związku z tym zakwaterowaniem, stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 kwietnia 1925 r. o potrąceniach z uposażenia i zaopatrzenia emerytalnego osób wojskowych oraz funkcjonariuszów państwowych w administracji wojskowej (Dz. U. R. P. z 1933 r. Nr 58, poz. 139). Należności z tego tytułu potrącane są z uposażenia niezależnie od innych potrąceń ustalonych w art. 3 wymienionej ustawy, przy czym bieżące opłaty za kwatery potrąca się w całości.