Zakłady naukowe i egzaminy szkolne wystarczające do osiągnięcia stanowiska w państwowej służbie cywilnej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.64.629

Akt utracił moc

Wersja od: 2 kwietnia 1928 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 25 czerwca 1924 r.

o zakładach naukowych i egzaminach szkolnych wystarczających do osiągnięcia stanowiska w państwowej służbie cywilnej.

Na mocy art. 11 i 119 ustawy z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. № 21 poz. 164) zarządza się co następuje:

§ 1. Za zakłady naukowe wyższe w rozumieniu ustawy o państwowej służbie cywilnej uważa się:

a) zakłady naukowe, objęte ustawą z dnia 13 lipca 1920 r. o szkołach akademickich (Dz. U. R. P. № 72 poz. 494) tudzież te, na które w drodze późniejszych aktów ustawowych zostały rozciągnięte przepisy ustawy

0 szkołach akademickich,

b) 1 Seminarja duchowne diecezjalne: we Lwowie (grecko-katolickie), Pelplinie, Płocku, Poznaniu, Przemyślu (rzymsko-katolickie i grecko-katolickie), Stanisławowie (grecko-katolickie), Tarnowie i Włocławku,

c) wyższe uczelnie zagraniczne, których dyplomy i świadectwa z ukończenia w nich nauk uznane będą w przepisanym trybie (nostryfikowane) za równoważne z dyplomami i świadectwami szkół akademickich, objętych powołanemi wyżej w ustępie a) ustawami.

d) 2 Wyższa Szkoła Wojenna w Warszawie, Wyższa Szkoła Intendentury w Warszawie, École Supérieure de Guerre w Paryżu, École Supérieure d'Intendance, względnie Stage d'Intendance w Paryżu, École Navale w Brest.

§ 2. Za zakłady naukowe średnie w rozumieniu ustawy o państwowej służbie cywilnej uważa się:

a) państwowe i prywatne z prawami szkół państwowych: ośmioklasowe szkoły średnie ogólnokształcące, siedmioklasowe szkoły realne na terenie b. zaboru austrjackiego, seminarja duchowne prawosławne i rzymsko-katolickie z wyjątkiem wyszczególnionych w ustępie b) § 1 niniejszego rozporządzenia, seminarja nauczycielskie oraz wszelkiego rodzaju kursa uznane przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równoważne z seminarjami nauczycielskiemi, szkoły zawodowe, których kurs nauki łącznie z nauką elementarną, pobieraną w szkole powszechnej lub pobieraną częściowo w szkole powszechnej i częściowo w szkole ogólnokształcącej trwa conajmniej lat 9, z. czego w zawodowej szkole conajmniej lat 2;

b) na terenie b. zaboru austriackiego i rosyjskiego do roku szkolnego 1918/19 włącznie, a. na terenie b. zaboru pruskiego do roku szkolnego 1919/20 włącznie tudzież na innych terenach państw zaborczych (Austrji, Niemiec i Rosji) do terminów wyżej wskazanych: państwowe i prywatne z prawami szkół państwowych gimnazja męskie i źeńskie 8-klasowe i 7-klasowe gimnazja realne, zreformowane gimnazja realne, wyższe szkoły realne i szkoły realne 7-klasowe, szkoły handlowe siedmioklasowe, szkoły zawodowe średnie, seminarja rzymsko-katolickie i prawosławne na terenie b. zaboru rosyjskiego, wreszcie tylko na terenach wchodzących obecnie w skład Państwa Polskiego: prywatne szkoły średnie ośmio- i siedmioklasowe.

§ 3. Za egzaminy wystarczające przy wykształceniu wyższem uważa się uzyskanie:

a) 3 przy studjach teologicznych: absolutorium z całkowitego (czteroletniego) kursu nauk na jednym z wydziałów teologicznych uniwersytetów lub w seminarjach duchownych wyszczególnionych w ust b) § 1 niniejszego rozporządzenia, a nadto na wydziałach: teologicznym i prawa kanonicznego Uniwersytetu Lubelskiego

b) przy studjach prawniczych: 1) świadectwa z trzech egzaminów rządowych: prawno-historycznego, sądowego i politycznego, złożonych przed jedną z komisji egzaminacyjnych przy uniwersytetach, 2) świadectwa z egzaminu końcowego na wydziałach prawnych uniwersytetów, 3) dyplomu magistra praw w jednym z uniwersytetów, 4) dyplomu magistra ekonomji w uniwersytecie poznańskim, 5) świadectwa z końcowego egzaminu państwowego dla absolwentów nauk prawnych uniwersytetów obcych, otrzymanego na wydziale prawa i nauk politycznych Uniwersytetu Warszawskiego lub na wydziale prawa i nauk społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie,

c) przy studjach lekarskich: 1) dyplomu lekarza, w jednym z uniwersytetów, 2) dyplomu doktora wszech nauk lekarskich w jednym z uniwersytetów, 3) świadectwa z końcowego egzaminu lekarskiego, złożonego przed komisją egzaminacyjną przy Uniwersytecie Warszawskim przez absolwentów, pochodzących z ziem polskich b. cesarstwa niemieckiego, którzy studja lekarskie odbywali w uniwersytetach niemieckich, 4) świadectwa uzupełniającego egzaminu lekarskiego, złożonego przed komisją egzaminacyjną przy uniwersytecie warszawskim, 5) dyplomu lekarskiego zagranicą, uznanego w myśl rozporządzenia Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w porozumieniu z Ministrem Zdrowia Publicznego z dnia 14 kwietnia 1922 r. (Dz. U. R. P. № 30 poz. 251),

d) przy studjach filozoficznych: 1) świadectwa z egzaminu naukowego na nauczyciela szkół średnich, złożonego przed jedną z państwowych komisji egzaminacyjnych, 2) dyplomu doktora filozofji w jednym z uniwersytetów,

e) przy studjach politechnicznych: 1) dyplomu inżyniera: dróg i mostów, hydrotechnika, mechanika, chemika lub mierniczego w politechnice warszawskiej lub lwowskiej, 2) dyplomu inżyniera elektryka, lub architekta dyplomowanego w politechnice warszawskiej, 3) dyplomu inżyniera elektrotechnika, inżyniera architekta lub inżyniera meljoracyjnego w politechnice lwowskiej,

f) przy studjach górniczych i hutniczych: dyplomu inżyniera hutnika lub górnika w Akademji Górniczej w Krakowie,

g) przy studjach rolniczych: 1) świadectwa ukończenia czteroletniego kursu nauk na studjum rolniczem, względnie na wydziale rolniczym uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, 2) dyplomu inżyniera rolnika w politechnice Lwowskiej, 3) dyplomu inżyniera rolnika, leśnika lub ogrodnika w szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie,

h) przy studjach weterynaryjnych: dyplomu lekarza weterynarji w Akademji Weterynaryjnej we Lwowie,

i) przy studjach handlowych: dyplomu ukończenia wyższej szkoły Handlowej w Warszawie,

j) przy studjach farmaceutycznych: matury gimnazjalnej, dyplomu magistra farmacji,

k) przy studjach dentystycznych: matury gimnazjalnej i dyplomu lekarza-dentysty w Państwowym Instytucie Dentystycznym w Warszawie,

l) świadectwa i dyplomu w jednym z wyższych zakładów naukowych odpowiadającego warunkom, wyszczególnionym w §§ 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lutego 1922 r. (Dz. U. R. P. № 22 poz. 183), jak również świadectwa względnie dyplomu, odpowiadającego warunkom wyszczególnionym w ustawie z dnia 21 września 1922 roku w przedmiocie tytułu inżyniera (Dz. U. R. P. № 90 poz. 823) tudzież w art. 5 ustępy: a), c), d), e), f), k), ustawy z dnia 26 września 1922 r., dotyczącej kwalifikacji zawodowych do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich państwowych i prywatnych (Dz. U. R. P. № 90 poz. 828).

Ponadto za posiadających wystarczające egzaminy, wymagane do osiągnięcia stanowiska I kategorji w państwowej służbie cywilnej, uważa się tych z pośród czynnych w chwili wydania niniejszego rozporządzenia funkcjonarjuszów, którzy na mocy ustaw uposażeniowych z dnia 13 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 65 poz. 429-435) i rozporządzeń Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1922 r. (Dz. U. R. P. № 77 poz. 521) i z dnia 27 lutego 1923 r. (Dz. U. R. P. № 22 poz. 183) pobierali dodatki za studja wyższe, względnie na podstawie ustępu końcowego art. 100 ustawy z dn. 9 października 1923 r. o uposażeniu funkcjonarjuszów państwowych i wojska (Dz. U. R. P. № 116 poz. 924) uzyskali wyższy szczebel uposażenia.

§ 4. Za egzaminy wystarczające przy wykształceniu średniem ogólnokształcącem lub zawodowem uważa się uzyskanie świadectwa (atestatu) dojrzałości, albo świadectwa z całkowitego ukończenia kursu nauk, uprawniającego do studjów w charakterze słuchacza (studenta) zwyczajnego w zakładach naukowych, wskazanych w § 1 niniejszego rozporządzenia, albo też świadectwa ukończenia, względnie ostatecznego ukończenia szkoły średniej zawodowej i praktyki, o ile ta praktyka jest wymagana.

§ 5. Za wykształcenie, wystarczające do osiągnięcia stanowiska III kategorji w państwowej służbie cywilnej, uważa się ukończenie szkoły powszechnej, lub 3 klas szkoły średniej ogólno-kształcącej lub zawodowej.

§ 6. W wypadkach wątpliwych, nie objętych postanowieniami poprzednich paragrafów rozporządzenia niniejszego decyduje, jakiemu poziomowi wykształcenia (wyższe, średnie) odpowiada przedstawiony dowód z ukończenia szkoły lub złożenia egzaminów w kraju lub zagranicą. Rada Ministrów na wniosek Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

§ 7. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i winno być stosowane również przy wykonaniu postanowień art. 116 ustawy o państwowej służbie cywilnej.

Sprostowania:

1) W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1924 r. o zakładach naukowych i egzaminach szkolnych wystarczających do osiągnięcia stanowiska w państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. № 64, poz. 629), w § 2 punkt b, po wyrazach: "i szkoły realne 7-klasowe" należy dodać opuszczone wyrazy "seminarja nauczycielskie"

¹ § 1 lit. b):

- zmieniona przez § 1 rozporządzenia z dnia 23 września 1925 r. (Dz.U.25.101.710) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 8 października 1925 r.

- zmieniona przez § 1 rozporządzenia z dnia 17 października 1927 r. (Dz.U.27.93.836) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 28 października 1927 r.

² § 1 lit. d) dodana przez § 1 rozporządzenia z dnia 14 marca 1928 r. (Dz.U.28.43.421) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 2 kwietnia 1928 r.

³ § 3 lit. a) zmieniona przez § 1 rozporządzenia z dnia 23 września 1925 r. (Dz.U.25.101.710) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 8 października 1925 r.