Art. 9. - Zabezpieczenie na wypadek bezrobocia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.58.555 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 1 września 1945 r.

Art.  9. ⁷

Jeżeli kwoty, uzyskane ze źródeł, wymienionych w art. 6 niniejszej ustawy, nie wystarczą na pokrycie kosztów akcji zabezpieczeniowej na wypadek bezrobocia w danym okresie rachunkowym, winien Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu podwyższyć wkładki z zachowaniem stosunku, ustalonego w art. 7 i 8 niniejszej ustawy.

Jeżeli rezerwy powstałe z wpływów, wymienionych w art. 6 osiągną 50% rocznych wkładek, uiszczanych przez zakłady pracy w stosunku do robotników, natenczas Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu obowiązany jest obniżyć wkładki stosownie do rozmiaru bezrobocia, lub też podwyższyć zasiłki, przewidziane w art. 11 niniejszej ustawy, do wysokości, nie przekraczającej 60% każdorazowego zarobku zabezpieczonych, z tem wszakże, że podwyżki stopniowane będą według skali, przewidzianej w art. 11 niniejszej ustawy, z uwzględnieniem najwyższych norm zarobków, będących podstawą do obliczenia wkładek.

⁷ Art. 9 zmieniony przez art. 3 pkt 2, 8 i 9 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.