Art. 1. - Wynagrodzenie świadków, znawców i tłumaczów w postępowaniu karnem.
Dz.U.1920.75.515
Akt jednorazowyŚwiadkowie, znawcy i tłumacze mają w postępowaniu karnem prawo do wynagrodzenia na zasadzie postanowień § 383 - 386 p. k. oraz postanowień niniejszego rozporządzenia, o ile niema osobnych przepisów, normujących odmiennie wynagrodzenie pewnych kategorji świadków, znawców lub tłumaczów.
Świadkom przysługuje to roszczenie także wtedy, jeżeli na wezwanie sądu stawili się do przesłuchania, ale przed przesłuchaniem zostali odprawieni. Znawcy i tłumacze mogą w takim przypadku żądać tylko zwrotu wydatków i odszkodowania za stratę czasu.
Kto niesłusznie odmawia zeznań, spełnienia czynności, będących obowiązkiem znawcy lub tłumacza, albo złożenia przysięgi, nie ma prawa żądać wynagrodzenia.
Znawca nie ma prawa do wynagrodzenia za czynności, które przedsięwziął bez polecenia sądu lub wbrew udzielonym wskazówkom.
Świadkowie, znawcy i tłumacze, którzy jawili się bez wezwania sądowego, mają takie samo prawo do wynagrodzenia, jak w razie sądowego wezwania, jeżeli ich przesłuchano lub korzystano z ich pomocy, a sąd uzna, że ich przesłuchanie lub przybranie posłużyło do wyjaśnienia sprawy.