Rozdział 1 - Przepisy ogólne o powszechnym obowiązku wojskowym. Do art. 6. - Wykonanie ustawy z dnia 23 maja 1924 r. o powszechnym obowiązku służby wojskowej, zmienionej i uzupełnionej rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 stycznia 1928 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.31.270

Akt utracił moc

Wersja od: 28 września 1931 r.

Rozdział  I.

Przepisy ogólne o powszechnym obowiązku wojskowym.

Do art. 6.

§ 1. Wiek poborowy rozpoczyna się w czasie wojny o 2 lala wcześniej i trwa na ogólnych zasadach cło ukończenia lat 23-ch. W tym okresie obowiązuje stawienie się przed komisję poborową na każdorazowe zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych.

Do art. 7 i 8.

§ 2. Cudzoziemcy, którzy stali się obywatelami polskimi w okresie czasu od osiągnięcia wieku poborowego do lat 50-ciu włącznie powinni być wpisani do listy poborowej i do głównej księgi ewidencyjnej na ogólnych zasadach.

§ 3. Osoby, wyszczególnione w art. 7 ustęp 2, obowiązane są odbyć czynną służbę wojskową na ogólnych zasadach, nie dłużej jednak, niż do końca tego roku kalendarzowego, w którym kończą 40 lat życia. Z tym terminem muszą one być bezwzględnie zwolnione z czynnej służby wojskowej i zaliczone do pospolitego ruszenia.

§ 4. Osoby, wyszczególnione w przedostatnim ustępie art. 7, które orzeczeniem komisji poborowej uznane zostały za zdolne do czynnej służby wojskowej (kategorja A), zalicza komisja poborowa w dniu wydania tego orzeczenia do pospolitego ruszenia z bronią.

§ 5. Osoby, podające się za cudzoziemców, które nie mogą wykazać się dokumentami, ustalonemi dla cudzoziemców w art. 9 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 465) podlegają powszechnemu obowiązkowi wojskowemu na zasadach, określonych w ustawie o powszechnym obowiązku wojskowym.

Zaliczanie służby wojskowej, odbytej w państwie obcem może mieć miejsce w wypadkach przewidzianych w art. 7 ustęp 3. Za dowody odbycia takiej służby należy uważać tylko dokumenty władz obcych względnie polskich, stwierdzające odbycie czynnej służby wojskowej w państwie obcem lub urzędowo poświadczone ich odpisy.

Przyznawanie stopni oficerskich i podoficerskich osobom, które takie stopnie uzyskały w armji obcej przed nabyciem obywatelstwa polskiego zależy od decyzji Ministra Spraw Wojskowych.

Wystarczalność dowodów jako też okoliczność, czy między Państwem Polskiem i danem państwem obcem istnieje zasada wzajemności stwierdza Minister Spraw Wojskowych.

§ 6. Prośba o nadanie osobom wymienionym w art. 8 obywatelstwa polskiego powinna być wniesiona do właściwej powiatowej władzy administracji ogólnej, przyczem udowodnić należy:

a) odbycie czynnej służby na zasadzie art. 4 pkt. 1, art. 81 względnie 84, art. 49, art. 60 ustęp 2 i 3 lub art. 73 przez okres nie mniejszy niż 5 miesięcy, tudzież

b) posiadanie warunku przewidzianego w pkt. 1 art. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 7, poz. 44) o obywatelstwie Państwa Polskiego (nieposzlakowany tryb życia).

§ 7. Przed nadaniem obywatelstwa lub odmownem załatwieniem prośby wojewoda, a w mieście stołecznem Warszawie - Komisarz Rządu na m. st. Warszawę, zasięga opinji właściwego dowódcy okręgu korpusu. Minister Spraw Wewnętrznych jako władza odwoławcza porozumiewa się z Ministrem Spraw Wojskowych.

Do art. 9 i 88 ustęp 4 i 6.

§ 8. Wykluczeniu od czynnej służby wojskowej, służby w rezerwie lub w pospolitem ruszeniu w myśl art. 9, zarówno z mocy samego prawa, jako też na podstawie decyzji właściwej władzy wojskowej, mogą podlegać osoby, uznane za zdolne do służby wojskowej według jednej z kategoryj A, C lub D, do końca tego roku kalendarzowego, w którym kończą 50 lat życia.

§ 9. Osoby, wykluczone od służby wojskowej, podlegają w czasie wykluczenia obowiązkowi meldowania się (art. 94) na ogólnych zasadach.

§ 10. Osoby, zakwalifikowane do kategorii A, które zostały wykluczone od służby wojskowej przed powołaniem do czynnej służby wojskowej, jako też osoby, wykluczone od służby wojskowej podczas pełnienia czynnej służby, są obowiązane odbyć tę służbę, jeżeli termin wykluczenia upływa przed końcem tego roku kalendarzowego, w którym kończą 23 lat życia. W przeciwnym razie osoby te powinny być zaliczone do rezerwy względnie pospolitego ruszenia, zależnie od wieku, osiągniętego w chwili ustania wykluczenia.

Osoby należące do rezerwy lub pospolitego ruszenia, wykluczone od służby wojskowej, zostają po upływie terminu wykluczenia zaliczone zpowroteni do rezerwy lub pospolitego ruszenia, zależnie od wieku, jaki osiągnęły w chwili, gdy upłynął termin wykluczenia.

§ 11. Względem osób, skazanych na kary, powodujące wykluczenie od służby wojskowej w myśl art. 9 przed osiągnięciem wieku poborowego lub stawieniem się przed komisją poborową, wykluczenie od służby wojskowej może nastąpić dopiero po uznaniu tych osób przez komisję poborową za zdolne do służby wojskowej według kategoryj A, C lub D, jednak termin wykluczenia liczy się takim osobom normalnie od dnia odbycia (darowania, przedawnienia) kary.

§ 12. Wykluczenie, które następuje z mocy samego prawa wskutek skazania prawomocnym wyrokiem sądowym na jedną z kar, wyszczególnionych w art. 9 ustęp 1, przeprowadza właściwy powiatowy komendant uzupełnień na podstawie zawiadomień, otrzymanych od sądów powszechnych w myśl § 375.

Jeżeli osoba, która na podstawie takiego zawiadomienia podlega wykluczeniu od służby wojskowej z mocy samego prawa, odbywa czynną służbę wojskową, należy zawiadomienie to niezwłocznie przedłożyć dowódcy okręgu korpusu, który na tej zasadzie zarządzi zwolnienie danej osoby z szeregów jako wykluczonej od czynnej służby wojskowej.

§ 13. Jeżeli osoba, odbywająca czynną służbę wojskową, została podczas odbywania tej służby skazana prawomocnym wyrokiem sądu wojskowego na karę, powodującą wykluczenie od służby wojskowej z mocy samego prawa, dowódca okręgu korpusu zarządza niezwłoczne zwolnienie danej osoby z szeregów na podstawie meldunku właściwego prokuratora wojskowego.

§ 14. Prawo do wydawania orzeczeń o wykluczeniu w myśl art. 9 ustęp 3 przysługuje dowódcy okręgu korpusu, który decyduje po otrzymaniu wniosku lub pisemnej opinji prokuratora wojskowego.

W tych wypadkach, jeżeli prawomocny wyrok zapadł w sądzie wojskowym, z wnioskiem na wykluczenie występuje z urzędu właściwy prokurator wojskowy; jeżeli wyrok orzeczony był przez sąd powszechny, właściwy powiatowy komendant uzupełnień przesyła po otrzymaniu zawiadomienia o wyroku i wpisaniu kary do dokumentów ewidencyjnych zawiadomienie do właściwego prokuratora wojskowego, który przedkłada dowódcy okręgu korpusu pisemną opinję i wniosek w przedmiocie wykluczenia danej osoby od służby wojskowej.

Właściwym do wydawania orzeczenia o wykluczeniu w myśl art. 9 ustęp 3 jest w stosunku do osób, odbywających czynną służbę wojskową, dowódca okręgu korpusu właściwy dla danej formacji, w innych wypadkach - dowódca okręgu korpusu, na którego obszarze dana osoba zamieszkuje.

§ 15. Dowódca okręgu korpusu może orzec wykluczenie od służby wojskowej na podstawce art. 9 ustęp 3 na czas od 2 lat do lat 10, zależnie od wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności, od rodzaju przestępstw, od stopnia nikczemnych pobudek oraz stopnia niecnego sposobu myślenia, okazanego przez popełnienie przestępstwa.

§ 16. Osoby, skazane podczas odbywania czynnej służby wojskowej prawomocnym wyrokiem na karę, powodującą wykluczenie od służby wojskowej z mocy samego prawa lub też na podstawie decyzji właściwej władzy wojskowej, podlegają zwolnieniu z czynnej służby wojskowej z dniem uprawomocnienia się wyroku.

§ 17. O wykluczeniu, orzeczonem w myśl art. 9 ustąp 3, zawiadamia dowódca okręgu korpusu:

właściwego dowódcę formacji - jeżeli osoba wykluczona odbywa czynną służbę wojskową;

właściwego powiatowego komendanta uzupełnień - we wszystkich innych wypadkach.

Dowódcy formacyj przesyłają dokumenty ewidencyjne osób, wykluczonych od służby wojskowej, do właściwej powiatowej komendy uzupełnień.

Powiatowy komendant uzupełnień wpisuje fakt wykluczenia od służby Wojskowej do głównej księgi ewidencyjnej i zawiadamia o każdym wypadku wykluczenia właściwą powiatową władzę administracji ogólnej celem wpisania faktu wykluczenia do list poborowych.

Powiatowy komendant uzupełnień przesyła osobom wykluczonym zaświadczenie o wykluczeniu od służby wojskowej, żądając jednocześnie zwrotu posiadanych przez nie wojskowych dokumentów osobistych w trybie, przewidzianym w § 429 ustęp 2, które przechowuje w archiwum. Wydane zaświadczenie jest ważne na czas wykluczenia.

§ 18. Przeciwko wykluczeniu orzeczonemu przez właściwą władzę wojskową w myśl art. 9 ustęp 3 przysługuje osobie wykluczonej w terminie 14 dniowym od dnia zawiadomienia zażalenie do Ministra Spraw Wojskowych, który rozstrzyga ostatecznie. Zażalenia muszą być wniesione w drodze przez dowódcę okręgu korpusu, który wydał orzeczenie o wykluczeniu.

Orzeczenie wydane na podstawie ustępu 3 art. 9 nie ulega wykonaniu przed upływem 14 dniowego terminu, o ile wykluczony wyraźnie nie zrzekł się zażalenia.

Wniesienie zażalenia w powyższym terminie wstrzymuje wykonanie orzeczenia.

§ 19. Czas trwania wykluczenia w tych wypadkach, w których, wykonanie orzeczonej kary zostało przez sąd zawieszone, liczy się od dnia, z upływem którego karę należy uważać za umorzoną (darowaną), wedle przepisów art. 19 - 22 przepisów przechodnich do kodeksu karnego z 1903 r., art. 6 ustawy z dnia 10 czerwca 1926 r. o warunkowem zawieszeniu wykonania kary na obszarze mocy obowiązującej ustawy postępowania karnego z dnia 23 maja 1873 r. (Dz. U. R. P. Nr. 61, poz. 354), tudzież art. 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 września 1927 r. o warunkowem zawieszeniu wykonania kary na obszarze, na którym obowiązuje ustawa postępowania karnego z dnia 1 lutego 1877 r. (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 741).

§ 20. W razie wojny obowiązek służby czynnej, służby w rezerwie i w pospolitem ruszeniu osób, wykluczonych od tej służby będzie określony osobnem rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych.

§ 21. W razie darowania w drodze łaski skutków karno sądowego skazania, wykluczenie nie następuje lub ustaje. Ułaskawione osoby podlegają w tym wypadku powszechnemu obowiązkowi wojskowemu według zasad, podanych w § 10.