§ 59. - Wykonanie ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o podstawowych obowiązkach i prawach szeregowych wojska polskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.77.539

Akt utracił moc

Wersja od: 21 października 1926 r.

§ 59. Udokumentowana prośby o przedłużenie urlopu powinni urlopowani szeregowi przedkładać pisaninie, w drodze przez wojskową komendę lokalną znajdującą się w miejscu pobytu urlopowanego, a w braku takiej, wprost temu przełożonemu, któremu przysługują prawo przedłużenia urlopu.

Komendanci komend lokalnych obowiązani są w takich przypadkach przedłożone prośby odpowiednio zaopinjować co do konieczności przedłożenia urlopu i odesłać je niezwłocznie do właściwych formacyj wojskowych.

Do podań o przedłużenie urlopu należy dołączyć świadectwo lekarskie wojskowego lekarza garnizonu. Jeżeli w miejscu urlopowania lub w pobliżu, można dołączyć wyjątkowo świadectwo lekarza powiatowego, lub też lekarza prywatnego. W tym ostatnim przypadku należy dołączyć zaświadczenie naczelnika gminy, że uzyskanie świadectwa lekarza powiatowego było niemożliwe.

W świadectwie lekarskiem, mającem na celu stwierdzenie niezdolności urlopowanego do powrotnej podróży ze wzglądu na ciężką chorobę, powinien byś podany przypuszczalny okres czasu, niezbędny do osiągnięcia zdolności podróżowania.

Podania o przedłużenie urlopu (o nowy urlop) powinny być przedkładane w takim terminie, by załawienie podania nastąpić mogło przed ukończenia urlopu i by tem samem w razie odmownej decyzji proszący mógł na czas powrócić do swoje) formacji wojskowej.

Spóźnionych podań w zasadzie nie należy uwzględniać.