§ 1. - Wykonanie ustawy emerytalnej funkcjonarjuszów państwowych z dnia 28 lipca 1921 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.93.686

Akt utracił moc

Wersja od: 23 czerwca 1923 r.

§ 1. Funkcjonarjusz państwowy otrzymuje dożywotnią emeryturą z powodu trwałej niezdolności do dalszego pełnienia obowiązków służbowych z reguły po upływie co najmniej dziesięciu lat służby państwowej.

Wyjątki od tej zasady określone są w art. 3 ustawy, który przyznaje emeryturę pod pewnemi warunkami już po pięciu latach służby, a w razie nieszczęśliwego wypadku, doznanego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych, nawet bez względu na liczbę lat służby.

Wymienione w art. 4 powody niezdolności do służby, t. j. paraliż, utrata wzroku, pomieszanie zmysłów i gruźlica same przez się mają wpływ tylko na wysokość zaopatrzenia emerytalnego, a nie na uzasadnienie roszczenia do zaopatrzenia. W tych wszystkich wypadkach należy przyznać uposażenie emerytalne z doliczeniem dziesięciu lat służby tylko w takim razie, jeżeli funkcjonariusz w chwili przeniesienia na emeryturę; miał już w myśl art. 3 prawo do emerytury.