Rozdział 4 - POSTĘPOWANIE. - Wykonanie dekretu z dnia 5 lutego 1919, Dz. Pr. Nr 12 poz. 136, w przedmiocie wprowadzenia podatku od zysków wojennych.

Dziennik Ustaw

Dz. Praw P. Pol.1919.46.320

Akt utracił moc

Wersja od: 23 czerwca 1920 r.

IV.

POSTĘPOWANIE.

§ 73. Postępowanie co do czynów określonych w art. 50 i 51 dekretu należy do tych sądów pokoju, które są właściwe do ścigania i karania wykroczeń według ustawy o postępowaniu karnem.

Sądy pokoju ścigają czyny określone w art. 50 dekretu na wniosek władzy skarbowej, a czyny określone w art. 51 dekretu na wniosek władzy skarbowej, członka komisji lub osoby zainteresowanej (art. 50 i 51 ust. końcowy).

§ 74. Postępowanie i karanie odnośnie do czynów, określonych w art. 47, 48 i 65 dekretu, należy do władzy skarbowej, która jest właściwą do przeprowadzenia postępowania wymiarowego odnośnie do podatku od zysków wojennych.

Grzywny w myśl art. 52 dekretu może nałożyć władza skarbowa wezwana przez władzę, wymienioną w poprzednim ustępie do współdziałania w postępowaniu wymiarowem.

§ 75. Postępowanie z powodu przekroczenia postanowień art. 47 i 48 dekretu może być wdrożone wogóle tylko w tych wypadkach, w których władza skarbowa ma konkretne powody podejrzenia, że zaszło naruszenie tych postanowień. Doniesienia, w których nie podano żadnych konkretnych faktów, nie mają być powodem do wdrożenia postępowania karnego, jak długo nie zachodzi uzasadnione podejrzenie lub poszlaka, iż czynu karygodnego się dopuszczono.

§ 76. Jeżeli komisja lub jej przewodniczący spostrzeże, że zaszło naruszenie przepisów określonych art. 47 i 48 dekretu, ma uwiadomić o tem właściwą władzę skarbową I instancji, przesyłając jej akta odnośnej sprawy. Także każda władza skarbowa ma o spostrzeżonych czynach karygodnych, do których ścigania i karania nie jest właściwą, uwiadomić odnośną władzę skarbową.

§ 77. Przed wdrożeniem postępowania karnego władza skarbowa ma przedewszystkiem zebrać materjał potrzebny do wyświetlenia sprawy a w szczególności do ustalenia, czy zachodzi podmiotowa i przedmiotowa istota czynu.

Do tego celu służy w pierwszym rzędzie materjał wymiarowy. O ile na podstawie tego materjału istota czynu nie może być jeszcze niewątpliwie ustalona, władza skarbowa ma zarządzić uzupełnie matarjału dowodowego przez ewentualne dalsze dochodzenia, przesłuchanie świadków i znawców, a to wtedy, jeżeli w przedmiotowej sprawie albo jeszcze wogóle przesłuchiwani nie byli, albo jeżeli ich ponowne przesłuchanie konieczne jest do ustalenia istoty czynu w sposób wykluczający wątpliwość.

Jeżeli świadek lub znawca uchyla się od zeznania, a nie zachodzą powody uchylenia się od zeznawania, określone w art. 36 dekretu względnie § 57 niniejszego rozporządzenia, władza skarbowa może wymusić zeznanie, stosując względem osoby, uchylającej się od zeznania, postanowienia art. 52 dekretu.

§ 78. Obwiniony ma być przesłuchany przynajmniej jeden raz, wyjąwszy w przypadku nałożenia grzywny w myśl art. 52 dekretu.

W wezwaniu, wystosowanem celem przesłuchania obwinionego, należy dokładnie określić cel przesłuchania.

Jeżeli obwiniony wskutek takiego wezwania nie stawi się przed władzą skarbową, należy wezwać go ponownie do stawienia się w terminie ściśle oznaczonym, określić cel przesłuchania i zaznaczyć wyraźnie, że jeżeli obwiniony nie stawi się w terminie wyznaczonym bez dostatecznego usprawiedliwienia, - orzeczenie karne wydane będzie przeciw niemu zaocznie na podstawie aktów, jakiemi rozporządza władza skarbowa.

Gdyby i to wezwanie pozostało bez skutku, władza skarbowa wyda przeciw obwinionemu orzeczenie karne zaocznie.

§ 79. Władza skarbowa ma przedstawić obwinionemu protokularnie wszelkie powody podejrzenia i poszlaki popełnienia czynu karygodnego, tudzież objaśnić go o prawach, jakie mu w postępowaniu karnem przysługują, a w szczególności, że ma prawo wniesienia swej obrony ustnie do protokułu lub na piśmie w terminie dni 14, licząc od dnia przesłuchania.

§ 80. Orzeczenie karne wydać należy po starannem rozważeniu i swobodnem ocenieniu wszystkich zbadanych okoliczności i dowodów. W szczególności należy rozważyć, czy popełnieniu czynu towarzyszyły okoliczności obciążające lub łagodzące i stosownie do wyniku nałożyć karę.

Orzeczenie co do czynów, określonych w art. 47, 48 i 65 dekretu, należy wydać piśmiennie i uzasadnić w niem podmiotową i przedmiotową istotę czynu, tudzież przytoczyć wszelkie te okoliczności, które wpłynęły na surowszy lub łagodniejszy wymiar kary.

W orzeczeniu karnem należy zawsze zamieścić pouczenie o środkach prawnych, jakie przysługują obwinionemu, a w szczególności, że przeciw orzeczeniu z powodu naruszenia postanowień art. 47, 48 i 65 dekretu może wnieść rekurs w terminie 4 tygodni, a przeciw orzeczeniu z powodu naruszenia, określonego w art. 52 dekretu, w terminie 8 dni po doręczeniu względnie po ogłoszeniu orzeczenia karnego.

§ 81. Jeżeli przeciw orzeczeniu karnemu wniesiono rekurs, należy aż do rozstrzygnięcia tegoż wstrzymać wykonanie orzeczenia. Władza skarbowa I instancji może jednak zaraz po wydaniu orzeczenia spowodować zabezpieczenie na majątku obwinionego nałożonej w orzeczeniu kary pieniężnej.

Zabezpieczenie to należy przeprowadzić w sposób przepisany dla zabezpieczenia podatku od zysków wojennych w art. 57 dekretu i §§ 88 i 89 niniejszego rozporządzenia (art. 56).

§ 82. Jeżeli obwiniony przez władzę skarbową skazany został na karę aresztu, władza skarbowa ma przed zarządzeniem wykonania kary aresztu przedłożyć orzeczenie swoje do decyzji Ministerstwa Skarbu lub innej do tego delegowanej instancji skarbowej, dołączając wszystkie akty odnoszące się do sprawy. Wykonanie kary aresztu może być zarządzone dopiero po zatwierdzeniu orzeczenia przez Ministerstwo Skarbu lub inną instancję skarbową do tego wydelegowaną, bez względu na to, czy skazany wniósł przeciw orzeczeniu karnemu rekurs, czy nie.

§ 83. W celu wykonania kary aresztu orzekająca władza skarbowa ma odnieść się do zarządu miejscowej policji i dołączając odpis prawomocnego orzeczenia karnego, zażądać przyaresztowania i odstawienia skazanego do najbliższego zarządu aresztów komunalnych.