Wydawanie paszportów zagranicznych i przepustek osobom, udającym się zagranicę celem pracy zarobkowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.36.207

Akt utracił moc
Wersja od: 11 maja 1922 r.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH, WYDANE W POROZUMIENIU Z MINISTREM PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ
z dnia 27 kwietnia 1920 r.
w sprawie wydawania paszportów zagranicznych i przepustek osobom, udającym się zagranicę celem pracy zarobkowej.

Na podstawie art. 2 Dekretu o organizacji państwowych urzędów pośrednictwa pracy i opieki nad wychodźcami (Dz. Pr. № 11 z dnia 4 lutego 1919 r., poz. 127), rozporządzenia Rady Ministrów w przedmiocie zmiany trybu wydawania paszportów zagranicznych (Monitor Polski z dnia 18 kwietnia 1919 r. Nr 89 a) i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych o uregulowaniu ruchu granicznego (Monitor Polski z d. 11 czerwca 1919 r. № 128) zarządza się co następuje:

Wychodźcy, udający się zagranicę w celu pracy zarobkowej winni uzyskać normalny paszport zagraniczny na zasadzie obowiązujących przepisów paszportowych.

Wychodźcy mogą otrzymać za pośrednictwem Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, względnie organów jego (państwowych urzędów pośrednictwa pracy i opieki nad wychodźcami) paszporty z rocznym terminem ważności i w tym wypadku zwolnieni są od wszelkich opłat, z wyjątkiem: 1) pięciomarkowej, wpłacanej do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, 2) za druk paszportu po cenie kosztu

Przepustek granicznych nie wydaje się wychodźcom.

Przepis art. poprzedniego nie stosuje się do osób, które faktycznie zamieszkując w ciągu 6 miesięcy w 10-kilometrowym pasie granicznym udowodnią, że stale lub czasowo zatrudnione są w miejscowościach, położonych w pasie do 10 kilometrów po drugiej stronie granicy.

Osoby te mogą otrzymać przepustkę graniczną z terminem ważności do 30 dni na wielokrotne (liczbowo ściśle określone) przekraczanie granicy, jednakże z tem zastrzeżeniem, że każdorazowy pobyt zagranicą pod rygorem pozbawienia prawa otrzymania przepustki nie może być dłuższym ponad 6 dni.

W związku z niniejszem rozporządzeniem traci moc obowiązującą przepis p. III rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z d. 7. VI. 19 r.

Warszawa, dn. 27 kwietnia 1920 r.

1 Art. 2 zmieniony przez rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 1922 r. (Dz.U.22.29.237) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 maja 1922 r.