Art. 3. - WMG-Polska. Porozumienie w przedmiocie uregulowania spraw, związanych z oddziaływaniem na Gdańsk polskiej gospodarki dewizowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1938.28.253

Akt utracił moc

Wersja od: 23 kwietnia 1938 r.

Art.  3.

1) W tych przypadkach, w których Polska uzależnia wywóz z Polski od przedstawiania zaświadczenia walutowego w myśl obowiązujących przepisów, wywóz towarów z Gdańska za granicę celną, z wyjątkiem towarów wymienionych w ustępie 2, będzie dozwolony przez urzędy celne, położone w Polsce i na obszarze W. M. Gdańska:

a) przy towarach polskiej produkcji lub polskiego pochodzenia po przedłożeniu polskiego zaświadczenia walutowego,

b) przy towarach niepolskiej produkcji (gdańskiej lub zagranicznej produkcji)-po przedłożeniu zaświadczenia Izby Przemysłowo-Handlowej lub Izby Włościańskiej w Gdańsku, stwierdzającego pochodzenie towaru,

c) przy towarach produkcji lub pochodzenia polskiego, przychodzących do Gdańska bez polskiego zaświadczenia walutowego i wywożonych z Gdańska za granicę celną w stanie nieprzerobionym - po przedłożeniu zaświadczenia walutowego Izby Handlu Zagranicznego w Gdańsku, przy czym przygotowanie, oczyszczenie, opakowanie, sortowanie, lub podobne czynności, nie będą uważane za przeróbkę. W zaświadczeniu walutowym należy ustalić, jaka ilość dewiz ma być odprowadzona do Polski.

To samo dotyczy towarów polskiego pochodzenia, obrobionych lub przerobionych w Gdańsku, przy czym odprowadzanie dewiz do polskich banków dewizowych będzie wymagane tylko w tych wypadkach, w których obróbka lub przeróbka w Gdańsku ma na celu na złej woli oparte obejście polskich przepisów dewizowych dla ucieczki kapitałów. W tym wypadku należy stwierdzić wartość pochodzących z Polski surowców lub półfabrykatów w chwili przekroczenia polsko-gdańskiej granicy i stosownie do tego ustalić wysokość sumy dewiz zagranicznych, którą należy odprowadzić do polskich banków dewizowych.

Gdyby w Polsce wydane były ogólnie obowiązujące postanowienia o odprowadzaniu dewiz, będą one odpowiednio stosowane przy wystawianiu zaświadczeń walutowych przez Izbę Handlu Zagranicznego w Gdańsku, jednak tylko z uwzględnieniem zasad ustalonych w art. 2.

Przedstawiciel polski, wymieniony w art. 7, będzie miał nieograniczone prawo wglądu w odnośne prace Izby Handlu Zagranicznego. Na jego wniosek każda wątpliwa sprawa musi być przedłożona do natychmiastowej decyzji Polsko - gdańskiemu Komitetowi do spraw dewizowych. Wniosek taki ma moc wstrzymującą jedynie w wypadkach, przewidzianych w ustępie 1 punktu c.

2) Dla towarów, wymienionych w załączonej liście, będą przy wysyłce z Polski do Gdańska utrzymane polskie zarządzenia kontrolne, w szczególności mogą być wymagane na granicy polsko-gdańskiej polskie zaświadczenia walutowe. Lista ta może być zmieniona przez Komitet, wymieniony w art. 1 niniejszego porozumienia. Jeżeli Izba Handlu Zagranicznego w Gdańsku stwierdzi, że towar przeznaczony został do własnego spożycia Gdańska lub na reekspedycję do Polski, osiadłe w Gdańsku firmy lub osoby będą zwolnione przez właściwe instancje polskie od obowiązku odprowadzenia dewiz do Polski. Odnośne stwierdzenia Izby Handlu Zagranicznego są wiążące, o ile polski przedstawiciel, wymieniony w art. 7, nie zgłosi sprzeciwu.