Art. 7. - W.Bryt. i Płn.Irl.-Polska. Konwencja w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych. Warszawa.1931.08.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.55.533

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 września 1932 r.

Artykuł  7.

(a) Władza sądowa kraju pochodzenia może, zgodnie z przepisami ustawy swego kraju, zwracać się przez rekwizycję do właściwej władzy kraju wykonania, prosząc tę władzę o przeprowadzenie dowodu.

(b) Rekwizycja winna być sporządzona w języku kraju wykonania lub winno być do niej dołączone tłumaczenie na ten język. Tłumaczenie to będzie poświadczone za zgodność przez urzędnika konsularnego, działającego za kraj pochodzenia albo przez urzędowego lub przysięgłego tłumacza jednego z obu krajów.

Pismo rekwizycyjne winno w krótkości określić rodzaj postępowania, dla którego żąda się zebrania dowodów, wymienić nazwiska i bliższe oznaczenie stron oraz nazwiska, bliższe oznaczenie i adresy świadków. Należy bądź (1) dołączyć do pisma wykaz pytań, które mają być zadane świadkowi lub świadkom lub, stosownie do przypadku, opis dokumentów, wzorów lub innych przedmiotów, które mają być okazane, zidentyfikowane lub zbadane, wraz z tłumaczeniem uwierzytelnionem w sposób wyżej podany, bądź też (2) w piśmie żądać od właściwej władzy zezwolenia na zadawanie viva voce pytań, w sposób w jaki strony lub ich zastępcy życzą sobie je zadawać.

(c) Pisma rekwizycyjne będą przesyłane:

w Anglji przez polskiego urzędnika konsularnego do Senior Master of the Supreme Court of Judicature;

w Polsce przez brytyjskiego urzędnika konsularnego do Ministerstwa Sprawiedliwości.

W wypadku, gdy władza, do której pismo rekwizycyjne zostało przesłane, nie jest właściwa do jego wykonania, władza ta (wyjąwszy wypadki odmowy wykonania w myśl paragrafu (f) niniejszego artykułu) winna z urzędu przekazać pismo rekwizycyjne właściwej władzy kraju wykonania.

(d) Właściwa władza kraju wykonania nada bieg pismu rekwizycyjnemu i uzyska żądany dowód, posługując się temi samemi środkami przymusowemi i tym samym trybem postępowania jakie stosuje się przy wykonaniu polecenia lub zarządzenia pochodzącego od władz jej własnego kraju, z wyjątkiem gdy w piśmie rekwizycyjnem wyrażono życzenie zastosowania odrębnego postępowania, wówczas bowiem to odrębne postępowanie będzie zastosowane, o ile to nie jest sprzeczne z prawem kraju wykonania.

(e) Urzędnika konsularnego, który przesłał pismo rekwizycyjne, należy, jeżeli sobie tego życzy, zawiadomić o dacie i miejscu, gdzie czynności będą dokonane, aby mógł zawiadomić stronę lub strony interesowane, którym będzie wolno stawić się osobiście lub przez zastępców, jeśli tego sobie życzą.

(f) Wykonania pisma rekwizycyjnego zgodnego z powyższemi przepisami można odmówić tylko wtedy:

1) Jeżeli autentyczność pisma rekwizycyjnego nie została ustalona;

2) Jeżeli w kraju wykonania wykonanie danego pisma rekwizycyjnego nie należy do zakresu działania władz sądowych;

3) Jeżeli Wysoka Układająca się Strona, na której obszarze ma być ono wykonane, uważa, że Jej prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo byłyby przez to naruszone.

(g) W każdym wypadku, gdy pismo rekwizycyjne nie zostało wykonane przez władzę, do której było skierowane, władza ta niezwłocznie zawiadomi o tem urzędnika konsularnego, który je przesłał, podając powody, dla których odmówiono wykonania pisma rekwizycyjnego, w przypadku zaś wymienionym w artykule 7 (c) - wymieniając władzę właściwą, której pismo zostało przekazane.

(h) W razie wykonania pisma rekwizycyjnego, właściwa władza, której zostało ono przesłane lub przekazane, nadeśle urzędnikowi konsularnemu, za którego pośrednictwem pismo zostało przesłane, niezbędne dokumenty, stwierdzające wykonanie pisma.