Uzupełnienie rozporządzenia z dnia 20 października 1919 r. Dz. U. R. P. Nr 87, poz. 474, wydane celem wykonania ustawy z dnia 11 lipca 1919 r. (Dz. P. P. P. nr 59, poz. 357), normującej stosunki służbowe funkcjonarjuszów państwowych podczas pełnienia służby wojskowej.
Dz.U.1920.57.352
Akt jednorazowyROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 12 lipca 1920 r.
uzupełniające rozporządzenie z dnia 20 października 1919 r. Dz. U. R. P. № 87, poz. 474, wydane celem wykonania ustawy z dnia 11 lipca 1919 r. (Dz. P. P. P. № 59, poz. 357), normującej stosunki służbowe funkcjonarjuszów państwowych podczas pełnienia służby wojskowej.
Wszystkich funkcjonarjuszów i pracowników państwowych, którzy wstąpili jako ochotnicy do armji w myśl wezwania Rady Obrony Państwa z dnia 3 lipca 1920 r. ("Monitor Polski" z dnia 5 lipca Nr 148), uważać należy ze funkcjonarjuszów państwowych w rozumieniu ustawy z dnia 11 lipca 1919 r. (Dz. P. P. P. № 59, poz. 357) bez wzglądu na to, czy pełnią czynności urzędowe na podstawie nominacji, czy też na podstawie umowy (pracownicy kontraktowi), a także czy są funkcjonariuszami etatowymi, czy pozaetatowymi, stałymi czy prowizorycznymi.
Do art. 8 i 9.
Wszelkim funkcjonariuszom i pracownikom państwowym, którzy wstąpili jako ochotnicy do armji w myśl wezwania Rady Obrony Państwa z dnia 3 lipca 1920 r. ("Monitor Polski" z dnia 5 lipca 1920 r. № 148), należy udzielić urlopów na czas pełnienia ochotniczej służby wojskowej i stosować do nich wszystkie postanowienia art. 7 ustawy z dnia 11 lipca 1919 r. (Dz. P. P. P. № 59, poz. 357) i rozporządzenia Rady Ministrów do tego artykułu z dnia 20 października 1919 r. (Dz. U. R. P. № 87, poz. 474).
Odmówić urlopów można tylko w tym wypadku, jeżeli funkcjonariusz lub pracownik jest ze względów służbowych nieodzowny na swem stanowisku w cywilnej służbie państwowej.