Ustawa zmieniająca postanowienia § 8a i § 16 galicyjskiej ustawy o konkurencji kościelnej z 15 sierpnia 1866 dz. u. kr. Nr 28 w brzmieniu noweli z dnia 16 kwietnia 1896 dz. u. kr. Nr 25, obowiązująca na terytorjum b. Galicji.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1919.67.405

Akt jednorazowy

Wersja od: 1 sierpnia 1919 r.

USTAWA

z dnia 26 lipca 1919 r.

zmieniająca postanowienia § 8a i § 16 galicyjskiej ustawy o konkurencji kościelnej z 15 sierpnia 1866 dz. u. kr. Nr. 28 w brzmieniu noweli z dnia 16 kwietnia 1896 dz. u. kr. Nr. 25, obowiązująca na terytorjum b. Galicji.

Art.  1.

Postanowienia § 8a i § 16 ustawy z 15 sierpnia 1866 dz. u. kr. Nr. 28 (w brzmieniu noweli z dnia 16 kwietnia 1896 dz. u. kr. Nr. 25) o pokrywaniu kosztów stawiania i utrzymywania budynków kościelnych i plebańskich w parafjach wyznania katolickiego, tudzież dostarczania przyrządów i sprzętów kościelnych, przestają w dotychczasowem brzmieniu obowiązywać, a natomiast obowiązywać będą następujące postanowienia.

§ 8a. Rozkład wydatków, przypadających na należących do parafji członków gminy, wymienionych w § 8 pod l. 1 nastąpić ma według postanowień działu V ustawy gminnej w ten sam sposób, jak rozkład innych wydatków gminnych.

Jeżeli parafja składa się z kilku gmin lub części tychże, natenczas należy, jeśli niema innej umowy, nałożyć koszta na każdą gminę w stosunku do podatków bezpośrednich, uiszczanych przez należących do dotyczącego obrządku członków gmin lub części gmin wcielonych do parafji.

Gminie wolno z funduszów własnych pokryć w całości lub w części wydatki przypadające na jej członków.

§ 16. Do pertraktacji konkurencyjnej wezwane będą wszystkie do konkurencji obowiązane strony z równoczesnem ostrzeżeniem, iż na wypadek niestawienia się uznane będą za przyzwalające na zamierzoną budowę, tudzież do dodatków na nie wypadających pociągnięte zostaną.

Patron ma prawo użycia w miejsce swoje umocowanego do tej czynności zastępcy.

Przy rozprawie konkurencyjnej ma jeden głos każda w moc fundacji, umowy lub ustawy do konkurencji obowiązana strona, a mianowicie ordynarjat, paroch, patron, z każdej gminy pełnomocnik, obrany bezwzględną większością głosów przez parafjan tegoż samego obrządku, prawo wyboru w gminie mających. Każdej z tych stron należy się głos bez względu na to, czy w danym razie przyczynią się do pokrycia kosztów.

Do powzięcia uchwały potrzebna jest bezwzględna większość głosujących.

Art.  2.

Ustawa niniejsza obowiązuje z dniem 1 sierpnia 1919 roku.

Art.  3.

Wykonanie tej ustawy poleca się Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.