Rozdział 4 - O wznowieniu postępowania. - Ustawa Karna Skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.105.609

Akt utracił moc

Wersja od: 1 maja 1932 r.

ROZDZIAŁ  IV

O wznowieniu postępowania.

Dopuszczalność i skutki wznowienia.

Art.  231.

W sprawach już prawomocnie rozstrzygniętych przez władze skarbowe nastąpić może wznowienie postępowania (rewizja sprawy), jeśli wychodzą na jaw nowe okoliczności, wskazujące bądź same przez się bądź w związku z dotąd ujawnionemi okolicznościami na to że nastąpiło:

1) niesłuszne skazanie lub niesłuszne nałożenie obowiązku odpowiedzialności majątkowej (art. 33- 39) w charakterze osób trzecich albo

2) niesłuszne uniewinnienie albo wreszcie

3) niedostateczne zasadzenie (ukaranie).

W drugim i trzecim wypadku następuje wznowienie z urzędu, w pierwszym zaś na żądanie skazanego lub odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej jeśli okoliczności, uzasadniające żądanie wznowienia, w toku postępowania w I instancji bądź nie były im znane, bądź też nie mogły z nich skorzystać bez własnej winy.

Przez wznowienie postępowania wraca sprawa w stadjum śledztwa. W wypadku żądania wznowienia przez oskarżonego lub odpowiedzialnego nie może rozstrzygniecie być surowsze od poprzedniego.

Art.  232.

Wznowienie postępowania z powodu niedostateczności zasadzenia (art. 231 L. 3) nastąpić może tylko wtedy, gdy skazanie dotyczyło pewnych wyraźnie oznaczonych przedmiotowy lub też pewnej ilości tychże tymczasem okazuje się, że były jeszcze inne przedmioty, lub że ilość tych samych przedmiotów była znacznie większa.

W wypadku tym kary, wykonane na skutek zasądzenia, uwzględnia się przy ponownem zasadzeniu.

Art.  233.

Dozwolenie wznowienia postępowania na żądanie skazanego lub odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej nie wstrzymuje ściągnięcia kary pieniężnej; w razie późniejszego uwolnienia lub uchylenia odpowiedzialności zwraca się ściągniętą kwotę.

Dozwolenie wznowienia postępowania na żądanie skazanego lub odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej, o ile zwraca się przeciw zasądzeniu okazanego fart 231 L 1], wstrzymuje wykonanie kary pozbawienia wolności.

Art.  234.

Wznowienie postępowania z urzędu dopuszczalne jest pod warunkiem, że od chwili popełnienia przestępstwa nie upłynął czasokres jego przedawnienia (art. 40).

Art.  235.

Do przyzwalania na wznowienie postępowania w sprawach, rozstrzygniętych prawomocnie przez władzę skarbową, powołany jest Minister Skarbu.

Art.  236.

W sprawach, rozstrzygniętych przez sądy, dopuszczalne jest wznowienie postępowania wyłącznie na zasadach, zawartych w przepisach powszechnego postępowania karnego Przepis art. 231 L. 3 i art. 232 ma jednak zastosowanie również w postępowaniu sądowem.

Postanowienia końcowe.

Art.  237.

Ustawę niniejszą stosuje się również do przestępstw, popełnionych przed jej wejściem w życie.

Przepis ten nie ma zastosowania do spraw, w chwili wejścia w życie tej ustawy już umorzonych lub rozstrzygniętych, choćby tylko w I instancji; sprawy takie traktuje się wedle przepisów dotychczas obowiązujących, co jednak nie ma zastosowania do wznowienia.

Art.  238.

Na obszarze mocy obowiązującej kodeksu karnego z roku 1871 zamiast aresztu ponad sześć tygodni należy wymierzać karę więzienia.

Na obszarze mocy obowiązującej ustawy karnej z roku 1852 należy wymierzać zamiast więzienia areszt ścisły. Na tym obszarze można wnieść odwołanie od wyroku sądu powiatowego z powodu orzeczenia o karze niezależnie od ograniczeń, przewidzianych w par 283 ustawy postępowania karnego z r. 1873.

Art.  239.

Z chwilą wejścia w życie tej ustawy tracą moc obowiązującą:

1) austriacka ustawa karna skarbowa z dnia 11 lipca 1835 r. (Zbiór ustaw politycznych tom 63 Nr. 112)

2) postanowienia skarbowo-karne ustaw rosyjskich, zawarte w tomie V i VI Zbioru Praw rosyjskich, dotyczące naruszenia ustaw, określonych w art. 1 niniejszej ustawy,

3) pruska ustawa z dnia 26 lipca 1897 r. o postępowaniu karnem administracyjnem w sprawach celnych i podatków pośrednich (Zbiór Ustaw str. 237),

4) część III obowiązującej na górnośląskiej części województwa śląskiego ustawy niemieckiej z dnia 13 grudnia 1919 r. (Dz. Ustaw Rzeszy str. 1993), o ile zawarta w niej postanowienia dotyczą naruszenia ustaw określonych w art. 1 niniejszej ustawy,

5) wszelkie postanowienia karne tych wszystkich ustaw względnie rozporządzeń, których naruszenia podlegają niniejszej ustawie stosownie do art. 1 niniejszej ustawy, wreszcie także

6) inne, choćby powyżej niewymienione, przepisy karne skarbowe, dotyczące przedmiotów, unormowanych niniejszą ustawą.

Art.  240.

Ministra Skarbu upoważnia się do wydania jednolitych przepisów, wedle jakich przyznawano być mają nagrody osobom, przyczyniającym się do wykrywania przestępstw, podlegających niniejszej ustawie. 7. chwilą wprowadzenia tych przepisów traci moc obowiązującą ustawa z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa (Dz. U. R. P. Nr. 104 poz. 950).

Art.  241.

Wykonanie tej ustawy porucza się Ministrom. Skarbu i Sprawiedliwości.

Art.  242.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1927 r. obowiązuje na całym obszarze Rzeczypospolitej.

Zastosowanie przepisów tej ustawy należy również do autonomicznych władz województwa śląskiego. Rozporządzenie Ministrów: Skarbu i Sprawiedliwości określi te zmiany w przepisach niniejszej ustawy, dotyczących właściwości i toku postępowania karno-administracyjnego, które mogą być konieczne ze względu na odrębność ustroju władz skarbowych województwa śląskiego. Do czasu zaprowadzenia w tem województwie autonomicznych władz skarbowych przepisy niniejszej ustawy stosują bez zmiany istniejące na tym obszarze władze skarbowe.