Ustanowienie tymczasowej Komisji egzaminów mistrzowskich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1943.1.2

Akt utracił moc

Wersja od: 5 lutego 1943 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU, HANDLU I ŻEGLUGI

z dnia 5 lutego 1943 r.

o ustanowieniu tymczasowej Komisji egzaminów mistrzowskich.

Na podstawie art. 158 i 159 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o prawie przemysłowym z dnia 7 czerwca 1927 r. (Dz.U.R.P. Nr. 53. poz. 468) w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 8 sierpnia 1938 r. (Dz.U.R.P. Nr. 60, poz. 463), oraz na podstawie art. 3-go punkt 11 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o izbach rzemieślniczych z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.R.P. Nr. 85, poz. 638) zarządzam co następuje:

§ 1. Dla obywateli polskich przebywających poza Krajem, uprawnionych do samoistnego wykonywania rzemiosła lub posiadających wymagane w myśl art. 144-go polskiego prawa przemysłowego warunki do ubiegania się o tytuł mistrza rzemieślniczego ustanawia się przy Ministerstwie Przemysłu, Handlu i Żeglugi tymczasową Komisję egzaminów mistrzowskich.

§ 2. Powołanej w § 1 Komisji nadaje się prawo przeprowadzania egzaminów mistrzowskich w odniesieniu do wszystkich rodzajów rzemiosł, wymienionych w prawie przemysłowym oraz wydawania świadectw złożenia egzaminu na mistrza.

§ 3. Komisja składa się z mianowanego przewodniczącego oraz dwóch członków, powoływanych w miarę potrzeby przez przewodniczącego z listy egzaminatorów, mianowanych przez Ministra Przemysłu, Handlu i Żeglugi z pośród osób uprawionych do używania tytułu mistrza rzemieślniczego oraz z pośród osób, posiadających wyższe wykształcenie techniczne (inżynierowie), zajmujących bądź stanowisko kierownicze w przemyśle, bądź stanowisko naukowe. Conajmniej jednym z członków Komisji winien być mistrz rzemieślniczy.

§ 4. Podanie o dopuszczenie do egzaminu wnosić należy do Ministerstwa Przemysłu, Handlu i Żeglugi i zawierać ono winno dane osobiste kandydata oraz dowody odbycia przepisanej nauki rzemiosła, złożenia egzaminu na czeladnika z dodatnim wynikiem oraz dowodu odbycia przepisanej pracy praktycznej.

§ 5. Egzamin mistrzowski składa się z dwóch części, praktycznej (sztuka majsterska) i ustnej. Celem egzaminu jest stwierdzenie, że kandydat posiada wiadomości i wprawę z dziedziny praktycznej pracy odnośnego rzemiosła w stopniu wyższym i pozwalającym na skuteczne kierowanie praktycznym wykształceniem uczniów.

Część ustna ma na celu stwierdzenie posiadania w odpowiednim stopniu wiadomości teorytycznych, odnoszących się do danego rzemiosła oraz wiadomości co do racjonalnej organizacji pracy, przysposobienia młodzieży rzemieślniczej, potrzeby i celów rzemieślniczych organizacji gospodarczych i ogólnych wiadomości prawnych, odnoszących się do wykonywania rzemiosła, trzymania uczniów i t.p.

§ 6. Funkcje przewodniczącego i członków Komisji, sposób postępowania i egzaminowania, udział przy egzaminie przedstawiciela Ministerstwa Przemysłu, Handlu i Żeglugi, protokół i formę świadectw określi osobny regulamin.

§ 7. Protokół egzaminu winien być złożony w Ministerstwie Przemysłu, Handlu i Żeglugi - a kandydatowi, który złożył z pomyślnym wynikiem egzamin, wydaje się świadectwo egzaminu Mistrzowkiego.

§ 8. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 5 lutego 1943 r.