§ 2. - Uprawnienia robotników, zatrudnionych zagranicą, do zasiłków na wypadek bezrobocia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1933.26.215

Akt utracił moc

Wersja od: 28 czerwca 1935 r.

§ 2. Wymienieni w poprzednim paragrafie robotnicy maja prawo do zasiłków, przewidzianych ustawą z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia, o ile zadośćuczynili przepisom rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 58, poz. 556), z tera, że robotnicy ci:

1) po rozwiązaniu ostatniego stosunku najmu: pracy w przedsiębiorstwach i zakładach pracy, położonych zagranicą, lub też późniejszego stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwach i zakładach pracy, położonych na obszarze Państwa Polskiego, zgłosili się o zasiłek we właściwym urzędzie pośrednictwa pracy;

2) zgłaszając swe roszczenia o zasiłki, przedstawili świadectwa pracy zagranicą, sporządzone z zachowaniem obowiązujących tam przepisów prawnych, względnie i świadectwa późniejszej pracy w przedsiębiorstwach i zakładach pracy, położonych na obszarze Państwa Polskiego, stwierdzające: a) że robotnicy ci pozostawali w. stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwach położonych zagranicą, lub też łącznie w przedsiębiorstwach, położonych zagranicą i położonych na obszarze Państwa Polskiego, a należących do kategorji przedsiębiorstw i zakładów pracy, wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia, - co najmniej przez przewidziany w art. 2 tejże ustawy okres 26 tygodni w 12 miesiącach przed dniem zgłoszenia swego roszczenia o zasiłek, oraz b) że zakład pracy zatrudniał co najmniej 5 pracowników.

Właściwym do przyjmowania zgłoszeń o zasiłki od robotników, którzy, pracując zagranicą, tamże zamieszkiwali, a którzy zgłaszają swoje roszczenia o zasiłki po rozwiązaniu ostatniego stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwie, położonem zagranicą, jest ten urząd pośrednictwa pracy, na którego terenie działania zameldowani są ci robotnicy.