Art. 9. - Tymczasowy dozór weterynaryjno-policyjny nad transportami zwierząt i surowych produktów pochodzenia zwierzęcego, przewożonych drogami żelaznemi i statkami na obszarze województw: Białostockiego, Kieleckiego, Łódzkiego, Lubelskiego i Warszawskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.41.248

Akt utracił moc

Wersja od: 28 maja 1920 r.

Art.  9.

Do transportu koleją (statkiem) mogą być dopuszczane tylko zwierzęta zdrowe i produkty z takichże zwierząt. Transporty te muszą być nadto opatrzone świadectwami pochodzenia, stwierdzającymi, że w miejscowościach, z których one pochodzą, nie panuje żadna zaraźliwa choroba, co do której istnieje ustawowy obowiązek donoszenia.

Świadectwo pochodzenia wydaje właściwy państwowy lekarz weterynaryjny względnie zwierzchność właściwej gminy (magistrat miasta). Brak świadectw pochodzenia lub ich niedokładność wyklucza zwierzęta względnie produkty od transportu kolejami (statkami).

Ustanowiony przez władze lekarz weterynaryjny winien zbadać każdą sztukę transportu przy świetle dziennem i jeżeli nie znajdzie przeszkody, zezwolić na załadowanie i zanotować wynik oględzin na odwrotnej stronie świadectwa pochodzenia, a przy większej ilości świadectw (które w takim razie należy zeszyć), na odwrotnej stronie ostatniego świadectwa z powołaniem numeru kwitów, na opłacony podatek procentowy.

Przy transportach zwierząt przeznaczonych na chów, wynik oględzin notować należy na każdem świadectwie z osobna.

W razie stwierdzenia na stacji załadowania zaraźliwej choroby lub podejrzenia o taką chorobę między zwierzętami, przeznaczonemi do transportu koleją lub statkiem, należy zwierzęta chore, względnie podejrzane, usunąć ze stacji (przystani) i odosobnić w bezpiecznem miejscu, pod kontrolą policyjną i postąpić z niemi w myśl ogólnych przepisów o zapobieganiu zaraźliwym chorobom zwierzęcym i ich uśmierzaniu.