Art. 10. - Tymczasowy dozór weterynaryjno-policyjny nad transportami zwierząt i surowych produktów pochodzenia zwierzęcego, przewożonych drogami żelaznemi i statkami na obszarze województw: Białostockiego, Kieleckiego, Łódzkiego, Lubelskiego i Warszawskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.41.248

Akt utracił moc

Wersja od: 28 maja 1920 r.

Art.  10.

Jeżeli między zwierzętami przewożonemi koleją lub statkiem, zdarzy się w drodze wypadek zachorowania lub padnięcia, którego przyczyna nie da się bez żadnej wątpliwości odnieść do wpływów zewnętrznych (wypadki uduszenia, potratowania, zranienia i t. p.), wówczas należy transport odesłać do najbliższej stacji (przystani) położonej na drodze do miejsca przeznaczenia, w której rychła interwencja lekarza weterynaryjnego jest możliwa i której urządzenie pozwala na przeprowadzenie niezbędnych czynności weterynaryjno-policyjnych.

Stacje te (stacje badania) oznaczą w obrębie poszczególnych województw Urzędy Wojewódzkie w porozumieniu z dotyczącemi zarządami kolei żelaznych i należycie je ogłoszą.

Stacja kolejowa (przystań), która otrzyma wiadomość o wypadku zachorowania lub padnięcia wśród zwierząt, znajdujących się w drodze, ma, o ile nie jest sama stacją badania - zawiadomić o tem najbliższą stację badania; jeżeli stacji takiej w drodze (t. j. w kierunku jazdy do miejsca przeznaczenia) niema, wówczas zarząd kolejowy (miejscowy kapitan portu lub dozorca przystaniowy) skierowuje transport do stacji przeznaczenia i zawiadomi ją o tem na koszt właściciela transportu.

Na stacji przeznaczenia transport taki należy poddać postępowaniu weterynaryjno-policyjnemu przy interwencji ustanowionego dla tej stacji; lekarza weterynaryjnego, który stosownie do wyniku badania i ewentualnie przedsięwziętej obdukcji wyda stosowne tymczasowe zarządzenie i zawiadomi o tem właściwe Starostwo.