Dział 7 - Nadawanie stopni naukowych. - Szkolnictwo wyższe i pracownicy nauki.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1956.45.205 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 18 października 1956 r.

DZIAŁ  VII

Nadawanie stopni naukowych.

Art.  48.

Prawo nadawania stopni naukowych mają szkoły wyższe, instytuty naukowe oraz inne placówki naukowe, objęte wykazem, ustalonym przez Radę Ministrów.

Art.  49.

1. Niższym stopniem naukowym jest stopień kandydata nauk; wyższym stopniem naukowym jest stopień doktora nauk.

2. Stopień kandydata nauk nadaje się osobom, które odbyły studia wyższe i uzyskały stopień magistra, lekarza lub inżyniera magistra, jeżeli zdadzą przepisane egzaminy oraz przedłożą pracę naukową, która zostanie uznana za samodzielny dorobek w danej gałęzi nauki.

3. O stopień doktora nauk mogą ubiegać się kandydaci nauk, którzy przedłożą pracę naukową, stanowiącą twórczy wkład do rozwoju danej gałęzi nauki.

4. Nad pracą naukową, przedłożoną dla uzyskania stopnia naukowego, przeprowadza się publiczną rozprawę.

Art.  50.

Warunki i tryb nadawania stopni naukowych, jak również możliwość dopuszczenia w drodze wyjątku do ubiegania się o stopień kandydata nauk bez odbycia studiów, przewidzianych w art. 49 ust. 2, określa Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. W tej samej drodze określone będą warunki i tryb nostryfikacji stopni naukowych, uzyskanych za granicą.

Art.  51.

1. Osobom szczególnie zasłużonym dla rozwoju kultury i gospodarki narodowej, jak również wybitnym uczonym zagranicznym może być nadany honorowy stopień doktora "honoris causa".

2. Stopień doktora "honoris causa" nadaje za zgodą właściwego ministra senat szkoły wyższej, mającej prawo nadawania stopnia doktora nauk.

Art.  52.

1. Aby ułatwić podniesienie kwalifikacji naukowych lub przygotowanie się do uzyskania tytułu samodzielnego pracownika nauki, pomocniczemu pracownikowi nauki lub osobie pełniącej obowiązki samodzielnego pracownika nauki na podstawie umowy zawartej na czas nie oznaczony, można przyznać płatny urlop i stypendium naukowe. Warunki i tryb przyznawania urlopów i stypendiów naukowych w stosunku do pracowników zatrudnionych w szkołach wyższych określa po wysłuchaniu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego - Minister Szkolnictwa Wyższego w porozumieniu z właściwymi ministrami, w stosunku do pracowników, placówek naukowych podległych Polskiej Akademii Nauk - Prezydium Polskiej Akademii Nauk, a w stosunku do pracowników innych placówek naukowych - właściwi ministrowie w porozumieniu z Ministrem Szkolnictwa Wyższego.

2. W celu przygotowania się do uzyskania kwalifikacji naukowych wymaganych dla samodzielnych pracowników nauki absolwenci szkół wyższych, którzy w pracy zawodowej, naukowej lub praktycznej wykazali wybitne zdolności i zamiłowanie do pracy naukowej, mogą być przyjęci na aspiranturę naukową.

3. Organizację aspirantury naukowej, okres jej trwania oraz prawa i obowiązki aspiranta ustali Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

4. Aspiranturę naukową w poszczególnych szkołach wyższych, instytutach naukowych lub w innych placówkach naukowych wprowadza Minister Szkolnictwa Wyższego w porozumieniu z właściwym ministrem, a w placówkach Polskiej Akademii Nauk - jej prezydium.