Rozdział 3 - Zatrzymywanie i doprowadzanie - Szczegółowy sposób wykonywania niektórych uprawnień przez żołnierzy Żandarmerii Wojskowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2001.157.1851

Akt utracił moc

Wersja od: 7 września 2019 r.

Rozdział  3

Zatrzymywanie i doprowadzanie

§  9. 

1. Żołnierz Żandarmerii Wojskowej podejmując decyzję o zatrzymaniu żołnierza, o którym mowa w art. 18 ustawy i przepisach innych ustaw:

1) podaje swój stopień wojskowy, imię i nazwisko oraz pełnioną funkcję,

2) podaje podstawę prawną oraz przyczynę zatrzymania,

3) sprawdza, czy zatrzymany żołnierz posiada przy sobie broń, amunicję, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne przedmioty mogące służyć lub być przeznaczone do popełnienia przestępstwa, wykroczenia albo przewinienia dyscyplinarnego, albo też mogące stanowić dowody rzeczowe lub podlegać przepadkowi, albo których posiadanie wymaga zezwolenia, i odbiera te przedmioty.

2. Zatrzymanego żołnierza niezwłocznie doprowadza się do:

1) oficera dyżurnego jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej w przypadku popełnienia lub podejrzenia popełnienia przestępstwa,

2) oficera inspekcyjnego garnizonu lub oficera dyżurnego jednostki wojskowej w przypadku popełnienia wykroczenia lub przewinienia dyscyplinarnego; żołnierza zawodowego można również doprowadzić do miejsca zamieszkania.

3. Doprowadzenie zatrzymanego żołnierza dokumentuje się w meldunku o doprowadzeniu zatrzymanego, sporządzonego według wzoru stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia, w którym podaje się w szczególności dane osobowe żołnierza Żandarmerii Wojskowej i zatrzymanego żołnierza oraz przyczynę, miejsce i czas zatrzymania.

4. Fakt doprowadzenia zatrzymanego żołnierza dokumentuje się również w książce dowódcy patrolu, w której umieszcza się dane osobowe zatrzymanego żołnierza oraz przyczynę, miejsce i czas zatrzymania.

§  10. 

1. Osoba, o której mowa w § 9 ust. 2, może:

1) zwolnić zatrzymanego żołnierza, gdy uzna, że nie ma podstaw do jego zatrzymania,

2) podjąć decyzję o zatrzymaniu i osadzić zatrzymanego w izbie zatrzymań.

2. Osoba, o której mowa w § 9 ust. 2, podejmując decyzję o zatrzymaniu i osadzeniu zatrzymanego żołnierza w izbie zatrzymań:

1) podaje swój stopień wojskowy, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe lub pełnioną funkcję,

2) podaje podstawę prawną oraz przyczynę zatrzymania,

3) sprawdza, czy zatrzymany żołnierz posiada przy sobie broń, amunicję, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne przedmioty mogące służyć lub być przeznaczone do popełnienia przestępstwa, wykroczenia albo przewinienia dyscyplinarnego, albo też mogące stanowić dowody rzeczowe lub podlegać przepadkowi, albo których posiadanie wymaga zezwolenia, i odbiera te przedmioty,

4) kieruje zatrzymanego żołnierza na badania lekarskie do lekarza garnizonu, a w razie niewyznaczenia takiego lekarza - do zakładu opieki zdrowotnej wskazanego przez dowódcę garnizonu lub komendanta garnizonu w garnizonach, w których są etatowi komendanci garnizonów, w celu wydania zaświadczenia stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do osadzenia zatrzymanego w izbie zatrzymań,

5) poucza zatrzymanego żołnierza o prawie:

a) wniesienia odwołania od decyzji o zatrzymaniu, wskazując wojskowy sąd garnizonowy właściwy w sprawie,

b) żądania nawiązania w dostępnej formie kontaktu z adwokatem, a także bezpośredniej z nim rozmowy,

c) żądania zawiadomienia o zatrzymaniu osoby najbliższej dla zatrzymanego lub innej wskazanej przez niego osoby,

6) sporządza protokół zatrzymania według wzoru stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia,

7) doręcza zatrzymanemu kopię protokołu zatrzymania.

3. W razie gdy kontakt z zatrzymanym żołnierzem jest niemożliwy lub utrudniony ze względu na to, że jest on pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej albo innego podobnie działającego środka, bądź też z innych powodów ma zakłóconą świadomość, czynności określone w ust. 2 pkt 1, 2, 5 i 7 wykonuje się po ustaniu przyczyny zakłócającej świadomość.

4. Jeżeli z orzeczenia lekarskiego wynika, że istnieją przeciwwskazania zdrowotne do osadzenia w izbie zatrzymań, osoba, o której mowa w § 9 ust. 2, niezwłocznie zwalnia zatrzymanego żołnierza.

5. Zwolnienie zatrzymanego żołnierza z powodu, o którym mowa w ust. 4, stwierdza się w protokole zatrzymania.

§ 11. Czas zatrzymania liczy się od chwili faktycznego podjęcia czynności związanych z doprowadzeniem zatrzymanego żołnierza, choćby poinformowanie o zatrzymaniu lub udokumentowanie tego faktu nastąpiło później.

§ 12. Osoba, o której mowa w § 9 ust. 2, która podjęła decyzję o osadzeniu i zatrzymaniu żołnierza w izbie zatrzymań, niezwłocznie zawiadamia o miejscu, dacie i godzinie zatrzymania oraz osadzenia w izbie zatrzymań dowódcę jednostki wojskowej, w której pełni on czynną służbę wojskową.

§ 13. W razie wniesienia przez zatrzymanego żołnierza odwołania od decyzji o zatrzymaniu, odwołanie oraz kopię protokołu zatrzymania i inne materiały uzasadniające zatrzymanie przekazuje się niezwłocznie do wojskowego sądu garnizonowego, właściwego ze względu na miejsce zatrzymania.

§  14. 

1. Zatrzymanego żołnierza zwalnia się natychmiast, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a w szczególności, gdy:

1) wojskowy sąd garnizonowy wyda postanowienie o zwolnieniu zatrzymanego,

2) prokurator wojskowy zarządzi zwolnienie zatrzymanego,

3) z zaświadczenia lekarskiego wynika, że dalsze osadzenie w izbie zatrzymań może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia zatrzymanego.

2. Zatrzymanego żołnierza zwalnia się także, jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez osobę, o której mowa w § 9 ust. 2, nie zostanie przekazany do dyspozycji sądu, wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania.

3. Zatrzymanego żołnierza zwalnia się również wtedy, gdy w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu wojskowego nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania.

4. Decyzję o zwolnieniu zatrzymanego żołnierza z przyczyny określonej w ust. 1 pkt 3 podejmuje osoba, o której mowa w § 9 ust. 2, która podjęła decyzję o osadzeniu zatrzymanego w izbie zatrzymań. Kopię decyzji doręcza się zatrzymanemu żołnierzowi oraz żołnierzowi obsługi izby zatrzymań.

§ 15. Zatrzymanemu żołnierzowi należy zapewnić pomoc lekarską, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że znajduje się on w stanie zagrażającym życiu lub zdrowiu, a w szczególności:

1) gdy ma widoczne obrażenia ciała lub utracił przytomność,

2) w razie oświadczenia, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia,

3) jeżeli z posiadanych informacji lub okoliczności zatrzymania wynika, że może być chory zakaźnie.

§ 16. Osoba, o której mowa w § 9 ust. 2 i która podjęła decyzję o osadzeniu zatrzymanego żołnierza w izbie zatrzymań, zapewnia doprowadzenie zatrzymanego do izby zatrzymań.

§ 17. Zatrzymanego żołnierza umieszcza się w izbie zatrzymań, z tym że żołnierza konwojowanego przetrzymuje się do czasu usunięcia przeszkody uniemożliwiającej konwojowanie do właściwego aresztu, aresztu śledczego lub zakładu karnego, stosownie do art. 253 Kodeksu karnego wykonawczego. Decyzje w tym przedmiocie podejmuje dowódca konwoju.

§ 18. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się również w razie doprowadzenia żołnierza do oficera dyżurnego jednostki wojskowej lub jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej przez Policję lub inny uprawniony organ, a także w przypadku, o którym mowa w art. 40 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230, z 1984 r. Nr 34, poz. 184, z 1987 r. Nr 33, poz. 180, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 73, poz. 431, z 1991 r. Nr 73, poz. 321, Nr 94, poz. 419, z 1993 r. Nr 40, poz. 184, z 1996 r. Nr 127, poz. 593, z 1997 r. Nr 88, poz. 554, Nr 113, poz. 732 i Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 60, poz. 610, Nr 123, poz. 1353, Nr 125, poz. 1368, Nr 128, poz. 1401 i Nr 131, poz. 1478).