Rozdział 1 - Szczegółowe zasady orzekania o stopniu niepełnosprawności - Szczegółowe zasady orzekania o stopniu niepełnosprawności, tryb postępowania przy orzekaniu oraz zakres, skład i sposób działania zespołów orzekających, a także jednolity wzór legitymacji dokumentującej niepełnosprawność oraz organy uprawnione do jej wystawiania.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1999.9.82

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1999 r.

Rozdział  1

Szczegółowe zasady orzekania o stopniu niepełnosprawności

§  1.

1. Przy ocenie stopnia niepełnosprawności bierze się pod uwagę:

1) orzeczenie lekarza o stanie zdrowia osoby zainteresowanej, uwzględniające stałe lub okresowe naruszenie sprawności organizmu,

2) wiek, płeć, wykształcenie, zawód, posiadane kwalifikacje,

3) wykonywane zatrudnienie, warunki pracy,

4) możliwość dalszego wykonywania pracy,

5) możliwość całkowitego lub częściowego przywrócenia zdolności do wykonywania dotychczasowej lub innej pracy, w tym także w warunkach specjalnych, przez leczenie, rehabilitację lub reorientację zawodową,

6) możliwość poprawy w zakresie funkcjonowania w życiu codziennym, pełnienia ról społecznych i życia w integracji, poprzez leczenie, rehabilitację, szkolenie, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze, usługi i inne działania dostosowane do potrzeb osoby niepełnosprawnej.

2. Naruszenie sprawności organizmu uważa się za:

1) trwałe (stałe) - jeżeli według wiedzy medycznej stan zdrowia nie rokuje poprawy,

2) okresowe - jeśli według wiedzy medycznej może nastąpić poprawa stanu zdrowia.

§  2.

1. Zaliczenie do stopnia niepełnosprawności może być orzeczone na stałe lub okresowo.

2. W razie uzyskania orzeczenia stwierdzającego okresowe zaliczenie do stopnia niepełnosprawności, osoba zainteresowana uzyskaniem ponownego orzeczenia składa wniosek o ustalenie stopnia niepełnosprawności, załączając do wniosku zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza, pod którego opieką lekarską się znajduje.

§  3.

1. Zachowanie zdolności do pracy w warunkach specjalnych oznacza możliwość zatrudnienia osoby niepełnosprawnej na stanowisku pracy, które w szczególności:

1) spełnia warunki w zakresie dostępności, funkcjonalności, organizacji i bezpieczeństwa pracy,

2) jest przystosowane i oprzyrządowane odpowiednio do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności,

3) umożliwia prowadzenie rehabilitacji.

2. Za niezdolność do wykonywania zatrudnienia uważa się niezdolność do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia w warunkach innych niż warunki specjalne.

3. Za częściową niezdolność do wykonywania zatrudnienia uważa się obniżenie zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia w porównaniu do zdolności, jakie wykazują pracownicy o podobnych kwalifikacjach i przygotowaniu zawodowym, mający pełną sprawność fizyczną i psychiczną.

§  4.

1. Przy ocenie zdolności do wykonywania zatrudnienia osoby, która nie była zatrudniona, bierze się pod uwagę, czy i jakie zatrudnienie mogłaby ona podjąć z uwzględnieniem posiadanego wykształcenia, zawodu, posiadanych kwalifikacji, zdolności i umiejętności.

2. Przy ocenie zdolności do wykonywania zatrudnienia osoby, która podjęła lub podejmie zatrudnienie w warunkach specjalnych, bierze się pod uwagę, czy zdolność ta może być zachowana i realizowana wyłącznie w tych warunkach.

3. W stosunku do osoby, która nie pozostaje w zatrudnieniu, ocenia się, czy ta osoba - biorąc pod uwagę stopień sprawności organizmu - ma obniżoną zdolność do wykonywania zatrudnienia w porównaniu do zdolności pracowników o podobnych kwalifikacjach i przygotowaniu zawodowym, mających pełną sprawność fizyczną i psychiczną.

§  5.

1. Przy ocenie konieczności korzystania ze świadczeń i usług socjalnych oraz opiekuńczych bierze się pod uwagę, czy występuje ograniczenie lub brak zdolności do wykonywania czynności, stosownie do wieku, płci i środowiska, które uniemożliwia osiągnięcie samowystarczalności, samodzielności i niezależności ekonomicznej lub fizycznej.

2. Przy ocenie konieczności korzystania z ulg i uprawnień bierze się pod uwagę, czy niepełnosprawność stanowi utrudnienie w funkcjonowaniu osoby.

3. Przy ocenie konieczności stosowania rehabilitacji w formie terapii zajęciowej bierze się pod uwagę, czy aktualna sprawność funkcjonowania człowieka uniemożliwia podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia.