Rozdział 1 - Przepisy ogólne - Szczegółowe przypadki oraz warunki i sposoby użycia środków przymusu bezpośredniego, a także szczegółowe warunki i sposób postępowania przy użyciu broni palnej przez żołnierzy wojskowych organów porządkowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1996.5.35

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 2002 r.

Rozdział  1

Przepisy ogólne

§  1.

1. Żołnierze wojskowych organów porządkowych są uprawnieni do stosowania środków przymusu bezpośredniego, określonych w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenia honoru i godności żołnierskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 17), zwanej dalej "ustawą", na warunkach ustalonych w art. 36 ust. 2 ustawy.

2. Żołnierze wojskowych organów porządkowych są uprawnieni do użycia broni palnej na warunkach określonych w art. 37 ust. 1 i 3 ustawy.

3. Wojskowe organy porządkowe określa rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 1992 r. w sprawie wojskowych organów porządkowych oraz składu służby garnizonowej (Dz. U. Nr 47, poz. 212).

§  2.

1. Żołnierze wojskowych organów porządkowych są uprawnieni do stosowania środków przymusu bezpośredniego i użycia broni palnej przy wykonywaniu czynności służbowych należących do zakresu działania tych organów, określonego w odrębnych przepisach.

2. W warunkach określonych w ust. 1 żołnierze wojskowych organów porządkowych są uprawnieni do stosowania środków przymusu bezpośredniego i użycia broni palnej wobec:

1) żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,

2) osób nie będących żołnierzami:

a) wymienionych w art. 39 ust. 2 i 4 ustawy oraz

b) w przypadkach wskazanych w art. 39 ust. 3 ustawy.

§  3.

1. Żołnierze wojskowych organów porządkowych są uprawnieni do samodzielnego decydowania o konieczności zastosowania odpowiednich środków przymusu bezpośredniego lub do użycia broni palnej, chyba że dalsze przepisy rozporządzenia stanowią inaczej.

2. Żołnierze wojskowych organów porządkowych, występujący jako co najmniej dwuosobowy patrol, konwój, asysta lub warta, są uprawnieni do zastosowania środków przymusu bezpośredniego i użycia broni palnej na rozkaz ich dowódcy, chyba że zaistniała sytuacja wymaga natychmiastowego działania i wydanie rozkazu jest niemożliwe albo zwłoka w ich zastosowaniu groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego albo wolności obywateli.

3. Rozkaz zastosowania środków przymusu bezpośredniego może wydać podwładnym żołnierzom, w zależności od rodzaju wojskowego organu porządkowego, również odpowiednio komendant jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej, a w czasie jego nieobecności - oficer dyżurny tej jednostki, dowódca garnizonu (w garnizonach, w których są etatowi komendanci garnizonu - komendant garnizonu), a w czasie jego nieobecności - oficer inspekcyjny garnizonu oraz dowódca jednostki wojskowej, a w czasie jego nieobecności - oficer dyżurny tej jednostki.

§ 4. Jeżeli następstwem zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej jest uszkodzenie ciała człowieka, żołnierz wojskowego organu porządkowego powoduje udzielenie mu pierwszej pomocy medycznej, a w razie potrzeby - udzielenie mu fachowej pomocy medycznej. Kobiecie o widocznej ciąży zapewnia się pomoc medyczną w każdym przypadku.

§  5.

1. Jeżeli następstwem zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej jest uszkodzenia ciała lub śmierć człowieka albo szkoda w mieniu znacznej wartości, żołnierz wojskowego organu porządkowego niezwłocznie:

1) w miarę możliwości:

a) zabezpiecza na miejscu zdarzenia ślady i dowody oraz nie dopuszcza osób postronnych, a także podejmuje, w razie potrzeby, inne czynności nie cierpiące zwłoki, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów zdarzenia,

b) ustala świadków zdarzenia,

2) zawiadamia o zdarzeniu oficera dyżurnego miejscowo właściwej jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej oraz melduje o nim swojemu przełożonemu.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oficer dyżurny właściwej miejscowo jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej niezwłocznie powoduje zabezpieczenie wszelkich śladów i dowodów związanych z zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego lub użyciem broni palnej.

§  6.

1. Zastosowanie środka przymusu bezpośredniego i użycie broni palnej żołnierz wojskowego organu porządkowego dokumentuje w raporcie z przebiegu służby oraz w pisemnym meldunku składanym swemu przełożonemu.

2. Pisemny meldunek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:

1) stopień wojskowy oraz imię i nazwisko żołnierza, a także rodzaj wojskowego organu porządkowego, w ramach którego zakresu działania został zastosowany środek przymusu bezpośredniego lub została użyta broń palna,

2) czas i miejsce zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej,

3) dane osoby, wobec której zastosowano środek przymusu bezpośredniego lub użyto broni palnej,

4) szczegółowe powody i rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego lub użytej broni palnej,

5) opis postępowania poprzedzającego zastosowanie środka przymusu bezpośredniego lub użycie broni palnej,

6) skutki zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej,

7) w razie potrzeby określenie sposobu realizacji przepisów § 4 i 5,

8) inne ważne okoliczności zdarzenia,

9) dane ustalonych świadków zdarzenia,

10) podpis żołnierza sporządzającego meldunek.

3. Jeżeli następstwem zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej jest uszkodzenie ciała lub śmierć człowieka albo szkoda w mieniu znacznej wartości, przełożony żołnierza niezwłocznie zawiadamia o tym wyższego przełożonego i właściwego miejscowo prokuratora wojskowego.

4. Przełożony żołnierza bada każdorazowo zasadność oraz warunki i sposób zastosowania środka przymusu bezpośredniego lub użycia broni palnej.

§ 7. Postępowanie żołnierzy wojskowych organów porządkowych, występujących jako pododdział zwarty tych organów, związane z użyciem przez nich środków przymusu bezpośredniego i broni palnej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków użycia uzbrojonych pododdziałów zwartych wojskowych organów porządkowych oraz szczegółowych warunków i sposobu postępowania przy użyciu broni palnej przez te pododdziały (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 36).