Rozdział 6 - Władze dyscyplinarne i postępowanie dyscyplinarne. - Stosunek służbowy profesorów państwowych szkół akademickich i pomocniczych sił naukowych tych szkół.
Dz.U.1933.76.551 t.j.
Akt utracił mocRozdział VI.
Władze dyscyplinarne i postępowanie dyscyplinarne.
Władze dyscyplinarne i postępowanie dyscyplinarne.
Do orzekania w sprawach dyscyplinarnych powołane są:
Liczbę członków poszczególnych komisyj dyscyplinarnych i Wyższej Komisji Dyscyplinarnej określa Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Członków komisji dyscyplinarnej powołuje Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na lat 3 na podstawie wniosku właściwego senatu akademickiego, który przedstawia z pośród profesorów i docentów etatowych danej szkoły akademickiej lub innych szkół akademickich kandydatów w liczbie co najmniej dwukrotnie wyższej od liczby członków. Minister wyznacza z pośród członków przewodniczącego i zastępcę przewodniczącego. W razie potrzeby komisję uzupełnia się przez mianowanie nowych członków na resztę okresu trzyletniego.
Przewodniczący komisji dyscyplinarnej lub jego zastępca winien posiadać wykształcenie prawnicze.
Wyższą Komisję Dyscyplinarną tworzy Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego przez powołanie potrzebnej liczby członków z pośród profesorów i docentów etatowych szkół akademickich, przedstawionych w myśl art. 41, a niepowołanych na członków komisyj dyscyplinarnych.
Przewodniczący Wyższej Komisji Dyscyplinarnej lub jego zastępca winien posiadać wykształcenie prawnicze.
Członkowie Komisyj Dyscyplinarnych są w wykonywaniu swoich funkcyj samodzielni i niezawiśli.
Członkowie pełnią obowiązki swoje bezpłatnie.
Za podróże, odbyte celem udziału w posiedzeniach komisyjnych, należą im się diety i koszta podróży.
Komisje dyscyplinarne obradują i orzekają w kompletach z trzech osób, z których jedną jest przewodniczący lub jego zastępca, pozostałe zaś powołują przewodniczący dla każdej sprawy.
Uchwały zapadają bezwzględną większością głosów. Przewodniczący głosuje na końcu.
Komisje dyscyplinarne otrzymują pomieszczenie i pomoc kancelaryjną od odnośnej szkoły akademickiej; Wyższa Komisja Dyscyplinarna - od Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Członek komisji dyscyplinarnej traci mandat, jeżeli przestanie być profesorem w danej miejscowości; członek wyższej komisji dyscyplinarnej - jeżeli przestanie być profesorem państwowych szkół akademickich.
Profesor, przeciw któremu toczy się postępowanie karno-sądowe lub dyscyplinarne, nie może pełnić obowiązków członka komisji dyscyplinarnej, a jeżeli postępowanie zakończy się ukaraniem, przestaje być członkiem komisji.
Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może dla danej sprawy dyscyplinarnej delegować komisję dyscyplinarną przy innej szkole akademickiej na prośbę obwinionego, na wniosek senatu, lub jeżeli śledztwo zostało wdrożone przez Ministra (art. 51), - mocą własnej decyzji.
W celu strzeżenia dobra służby, naruszonego przez uchybienie obowiązkom, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego dla każdej komisji wyznacza z pośród profesorów rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępcę na podstawie terna, przedstawionego przez senat na okres trzyletni. Rzecznik dyscyplinarny działa w ścisłej zależności od władzy, która wdrożyła postępowanie dyscyplinarne.
Żadna uchwała komisji nie może być powzięta bez wysłuchania rzecznika dyscyplinarnego.
Na żądanie senatu rzecznik dyscyplinarny obowiązany jest zdać sprawę o przebiegu postępowania dyscyplinarnego senatowi, na żądanie zaś Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego - Ministrowi.
Postanowienia art. 46 mają analogiczne zastosowanie do rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępcy.
Obwiniony ma prawo powołać obrońcę z grona profesorów państwowych szkół akademickich lub prosić senat o wyznaczenie takiego obrońcy z urzędu.
Obrońca, wyznaczony przez senat, nie może odmówić podjęcia się obrony. Nie może być obrońcą członek tej komisji, przed którą sprawa się toczy.
Obrońcy nie wolno przyjmować wynagrodzenia. Skarb Państwa zwraca obrońcy, który został ustanowiony z urzędu, niezbędne koszty, poniesione w interesie obrony.
Imię i nazwisko obrońcy obwiniony podaje do wiadomości przewodniczącego najpóźniej w przededniu rozprawy.
Postępowanie dyscyplinarne jest tajne.
Uchwały i orzeczenia komisji dyscyplinarnej można ogłaszać jedynie za zezwoleniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na wniosek komisji.
Rektor szkoły akademickiej w razie otrzymania wiadomości o naruszeniu obowiązków przez profesora, po zarządzeniu przesłuchania tegoż i przeprowadzeniu w razie potrzeby dochodzenia wstępnego, przedstawia sprawę senatowi, który rozstrzyga, czy ma być wdrożone postępowanie dyscyplinarne.
Prawo wdrożenia postępowania dyscyplinarnego służy także Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
O wdrożeniu postępowania dyscyplinarnego rektor zawiadamia obwinionego na piśmie, uwiadamiając jednocześnie o tem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
O ile dochodzenie wstępne nie wyjaśniło dostatecznie faktu naruszenia obowiązków, rektor bądź na skutek uchwały senatu, bądź na żądanie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zarządza przeprowadzenie odpowiedniego śledztwa.
Jeżeli postępowanie dyscyplinarne wdrożone zostało przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Minister może zarządzić śledztwo przez delegowanego przez siebie w tym celu profesora jednej z państwowych szkół akademickich.
Do śledztwa nie może być wyznaczony ani członek komisji dyscyplinarnej, ani rzecznik dyscyplinarny lub jego zastępca.
Prowadzący śledztwo przesłuchuje świadków, a w razie potrzeby znawców, i bada wszystkie okoliczności potrzebne do wyjaśnienia sprawy. W razie potrzeby prowadzący śledztwo może zwrócić się do właściwego sądu karnego o przesłuchanie świadka lub znawcy pod przysięgą.
Połączone z temi czynnościami koszty zwracane są sądowi z budżetu Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Prowadzący śledztwo może żądać współdziałania władz administracyjnych i policyjnych, w szczególności w sprawie przesłuchania świadków i znawców.
Obwiniony w toku śledztwa powinien mieć możność wypowiedzenia się co do stawianych mu zarzutów i co do wyniku śledztwa; przeglądania aktów prowadzący śledztwo może odmówić, jeżeli uzna to za szkodliwe dla celów śledztwa.
Odmowa obwinionego lub fizyczna niemożność zeznawania nie wstrzymuje śledztwa.
Rzecznik dyscyplinarny ma prawo wglądu w akta śledztwa i stawiania wniosków prowadzącemu śledztwo, który obowiązany jest wnioski te, o ile dotyczą rozszerzenia materjału dowodowego, uwzględnić.
Po wdrożeniu postępowania dyscyplinarnego (art. 51), lub też po ukończeniu śledztwa, rektor przesyła rzecznikowi dyscyplinarnemu akta celem przedstawienia wniosków, poczem wraz z wnioskami rzecznika dyscyplinarnego przesyła je komisji dyscyplinarnej.
Wniosek rzecznika dyscyplinarnego o ukaranie winien zawierać:
Wniosek w razie potrzeby winien zawierać wykaz świadków i biegłych, których wezwania na rozprawę żąda rzecznik dyscyplinarny; winny być również wskazane inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie dyscyplinarnej rzecznik uważa za niezbędne.
Komisja dyscyplinarna uchwala albo uzupełnienie śledztwa, albo przekazanie sprawy do rozprawy dyscyplinarnej.
Uzupełnienia śledztwa dokonywa się zgodnie z art. 53, 54 i 55.
W razie cofnięcia przez rzecznika wniosku o ukaranie przed rozpoczęciem rozprawy dyscyplinarnej, przewodniczący komisji przesyła akta sprawy władzy, która wdrożyła postępowanie dyscyplinarne, celem umorzenia.
Przewodniczący komisji dyscyplinarnej wyznacza dzień rozprawy dyscyplinarnej, wzywa obwinionego z równoczesnem doręczeniem mu wniosku rzecznika o ukaranie, oraz udziela do wiadomości listę członków kompletu orzekającego. Równocześnie zawiadamia o dniu rozprawy dyscyplinarnej rzecznika dyscyplinarnego, któremu również doręcza listę członków kompletu orzekającego oraz zawiadamia obrońcę. Z wezwaniem na rozprawę obwinionego połączone może być zastrzeżenie, że w razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa rozprawa będzie przeprowadzona i orzeczenie wydane zaocznie.
Komisja dyscyplinarna może, a w przypadkach, wskazanych w art. 56 ust. 3, winna wezwać do rozprawy dyscyplinarnej także świadków i biegłych.
Pomiędzy doręczeniem wniosku rzecznika dyscyplinarnego obwinionemu a terminem rozprawy powinno upłynąć co najmniej 14 dni.
W czasie między doręczeniem uchwały przekazującej a rozprawą obwiniony i jego obrońca mają prawo przeglądać akta sprawy, z wyjątkiem protokółów obrad, i sporządzać z nich odpisy, a nadto stawiać wnioski co do środków dowodowych na rozprawie dyscyplinarnej.
Przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad biegiem postępowania pod względem formalnym i rzeczowym.
Rozprawa dyscyplinarna odbywa się wyłącznie przy udziale osób uprawnionych przez rozporządzenie niniejsze do udziału w sprawie.
Rozprawę dyscyplinarną należy w miarę możności przeprowadzić w jednym ciągu z uwzględnieniem koniecznych przerw, można jednak uchwałą kompletu z ważnych powodów ją odroczyć.
W razie odroczenia, jeżeli w składzie kompletu zajdzie zmiana, postępowanie dowodowe przeprowadza się ponownie.
Rozprawa rozpoczyna się odczytaniem uchwały przekazującej, a w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej- orzeczenia komisji i odwołania, poczem następuje przesłuchanie świadków i znawców oraz w miarę potrzeby odczytanie protokółu dochodzenia wstępnego i śledztwa, jak również innych aktów i dokumentów.
Członkowie komisji dyscyplinarnej mają prawo zadawać pytania obwinionemu, świadkom i znawcom.
Przewodniczący uprzedza świadków i biegłych, że złożenie fałszywego zeznania jest przestępstwem, zagrożonem karą w Kodeksie Karnym.
Obwinionemu lub też jego obrońcy oraz rzecznikowi dyscyplinarnemu służy prawo wypowiadania się co do poszczególnych środków dowodowych i odwodowych oraz zadawania pytań świadkom i znawcom.
Po zakończeniu postępowania dowodowego następują wywody i wnioski rzecznika dyscyplinarnego tudzież obwinionego i jego obrońcy. Obwiniony ma w każdym wypadku głos ostatni.
Komisja dyscyplinarna może w swem orzeczeniu opierać się tylko na faktach i okolicznościach, stwierdzonych na rozprawie.
Komisja wydaje orzeczenie, w którem albo uwalnia obwinionego od zarzutu naruszenia obowiązków, albo uznaje go winnym; w tym ostatnim wypadku komisja nakłada jedną z kar, wymienionych w art. 31 lub 37.
Narada i głosowanie kompletu orzekającego przy rozstrzyganiu sprawy są tajne.
Sentencję orzeczenia, sporządza się na piśmie, które podpisują przewodniczący i członkowie kompletu.
Sentencję tę ogłasza stronom przewodniczący zaraz po naradzie i głosowaniu.
Odpis orzeczenia, które powinno być przygotowane w ciągu dni 8 po ogłoszeniu sentencji, doręcza się rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu.
Orzeczenie powinno zawierać:
Z przebiegu rozprawy dyscyplinarnej sporządza się protokół, w którym należy zapisać datę, miejsce rozprawy, nazwiska przewodniczącego i członków kompletu orzekającego oraz protokolanta, stron i obrońcy, nadto dokładne streszczenie przebiegu rozprawy.
Protokół podpisują przewodniczący kompletu orzekającego i protokolant.
Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej może zarówno obwiniony, jak i rzecznik dyscyplinarny odwołać się do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej z powodu orzeczenia o winie i karze.
Odwołanie należy wnieść w ciągu dni 8 po dniu doręczenia odpisu orzeczenia na ręce przewodniczącego komisji dyscyplinarnej, który je bezzwłocznie przesyła wraz z właściwemi aktami do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Odwołanie odracza wykonanie orzeczenia.
Odwołanie może dotyczyć całości orzeczenia lub jego części.
Odwołanie od orzeczenia co do winy uważa się za zwrócone także przeciwko orzeczeniu o karze.
Rzecznik dyscyplinarny i obwiniony mogą cofnąć odwołanie do chwili rozpoczęcia rozprawy w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna wydaje postanowienia w przypadkach:
W pierwszym przypadku Wyższa Komisja Dyscyplinarna odrzuca odwołanie, a w drugim odnosi się do rektora o uzupełnienie śledztwa w wskazanym kierunku.
W wszystkich innych przypadkach Wyższa Komisja Dyscyplinarna przeprowadza rozprawę dyscyplinarną i wydaje orzeczenie, stosując analogicznie przepisy o rozprawie dyscyplinarnej i orzekaniu w I instancji.
W razie śmierci obwinionego postępowanie dyscyplinarne podlega umorzeniu, może być jednak przeprowadzone do końca na żądanie ustawowych spadkobierców obwinionego.
Rozwiązanie stosunku służbowego nie powoduje umorzenia postępowania dyscyplinarnego.
Przewodniczący komisji dyscyplinarnej przesyła właściwemu senatowi oraz Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego odpis orzeczenia. dyscyplinarnego, stwierdzając jego prawomocność.
Wykonanie kar, wymienionych w art. 31 p. 4, 5 i 6 oraz w art. 37 p. 2 i 3, należy do Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Odpis orzeczenia, dyscyplinarnego dołącza się do akt osobowych.
Po upływie lat 5 od daty uprawomocnienia się skazującego orzeczenia dyscyplinarnego, z wyjątkiem orzeczeń, skazujących na kary przeniesienia w stan spoczynku lub usunięcia z katedry, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może na prośbę skazanego zarządzić sporządzenie dla niego nowego wykazu służbowego z opuszczeniem wzmianki o skazaniu oraz usunięcie z aktów osobowych odpisu orzeczenia dyscyplinarnego, jeżeli skazany w ciągu tego okresu nie był ponownie karany dyscyplinarnie.
Na podanie profesora skazanego prawomocnie na karę dyscyplinarną, lub na podanie jego ustawowych spadkobierców, można wznowić postępowanie nawet po wykonaniu kary, jeżeli osoby te przedstawią takie nowe fakty i środki dowodowe, które bądź same przez się bądź w związku z faktami poprzednio ustalonemi lub dowodami poprzednio zebranemi mogą spowodować uwolnienie od zarzutu lub łagodniejszy wymiar kary dyscyplinarnej.
Na wniosek rzecznika dyscyplinarnego może nastąpić wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść obwinionego, jeżeli umorzenie sprawy albo wydanie orzeczenia nastąpiło wskutek przestępstwa karnego.
Podanie o wznowienie postępowania wnosi się do tej komisji dyscyplinarnej (Wyższej Komisji Dyscyplinarnej), która wydała orzeczenie ostateczne. Komisja rozstrzyga bez rozprawy o dopuszczalności wznowienia. Przeciwko rozstrzygnięciu komisji dyscyplinarnej można na zasadach art. 67 wnieść odwołanie do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Jeżeli decyzję o wznowieniu postępowania powzięła Wyższa Komisja Dyscyplinarna, zawiadamia ona o tem właściwą komisję dyscyplinarną celem ponownego przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego.
Podanie o wznowienie postępowania dyscyplinarnego należy wnosić w ciągu 30 dni od dnia, w którym profesor, a w razie jego śmierci - spadkobiercy, powzięli wiadomość o przyczynie uzasadniającej wznowienie.
W przypadku dopuszczenia wznowienia postępowania Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może wstrzymać wykonanie kary.
Jeżeli profesora, na którego korzyść wznowione zostało postępowanie dyscyplinarne, uznano winnym ponownie, nie można orzec kary surowszej od nałożonej poprzednio.
Przy wykonywaniu ponownego orzeczenia należy uwzględnić karę już poniesioną.
W razie orzeczenia uniewinniającego lub skazującego na karę łagodniejszą, Skarb Państwa obowiązany jest zwrócić profesorowi, lub w razie jego śmierci członkom jego rodziny, uprawnionym do zaopatrzenia wdowiego lub sierocego, - sumę, jaką on względnie członkowie rodziny wskutek poprzedniego skazania stracili z dochodów służbowych lub zaopatrzenia.
Jeżeli naruszenie obowiązków przez profesora ma cechy czynu, objętego powszechnemi ustawami karnemi senat, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego lub o ile sprawa skierowaną już została do komisji, komisja dyscyplinarna - czyni doniesienie karne.
Sądy karne zawiadamiają o wdrożeniu postępowania karnego przeciwko profesorowi państwowej szkoły akademickiej, jako też o jego zakończeniu, rektora danej szkoły, który po zakończeniu sprawy karnej może żądać przesłania jej aktów. To samo prawo służy komisji dyscyplinarnej.
Po otrzymaniu wiadomości o wdrożeniu sądowego postępowania karnego, rektor postępuje zgodnie z art. 51, doniesienie zaś o zakończeniu postępowania sądowego przesyła o ile postępowanie dyscyplinarne w tej sprawie jest wdrożone, komisji dyscyplinarnej.
Jeżeli przeciw profesorowi wdrożono postępowanie karne lub dyscyplinarne, a pozostawienie go w czynnościach służbowych ze względu na rodzaj i doniosłość podniesionych przeciwko niemu zarzutów nie jest wskazane, może Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego lub senat każdej chwili zawiesić profesora w obowiązkach.
O zawieszeniu przez senat należy bezzwłocznie uwiadomić Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Zarządzenie aresztu sądowego (śledczego) powoduje zawieszenie aresztowanego w obowiązkach przez rektora.
W nagłych przypadkach rektor ma prawo zawiesić profesora tymczasowo w obowiązkach, jeżeli ze względu na rodzaj zarzutu dalsze wykonywanie przez profesora obowiązków narażałoby powagę szkoły akademickiej lub groziło jej dobru.
Tymczasowe zawieszenie nie podlega zaskarżeniu.
Sprawę zarządzonego przez siebie tymczasowego zawieszenia profesora w obowiązkach rektor przedstawia na najbliższem posiedzeniu senatu, nie później jednak niż w przeciągu dni 7. Senat obowiązany jest bezzwłocznie powziąć uchwałę, zatwierdzającą lub uchylającą zawieszenie.
Jeżeli uchwała senatu jest zgodna ze stanowiskiem rektora, składa się ją Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego do wiadomości. Jeżeli senat zajmuje inne stanowisko niż rektor, ten ostatni przedstawia sprawę Ministrowi do ostatecznego rozstrzygnięcia.
Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego może po zasięgnięciu opinji senatu obniżyć na czas trwania zawieszenia uposażenie profesora, najwyżej jednak o połowę.
Zawieszenie w obowiązkach kończy się najpóźniej z chwilą zakończenia postępowania dyscyplinarnego.
Jeżeli jednak przyczyny, które spowodowały zawieszenie, odpadną wcześniej, zawieszenie może być każdego czasu uchylone przez władzę, która je zarządziła.
Od orzeczenia senatu o zawieszeniu w obowiązkach służy obwinionemu prawo wniesienia na ręce rektora sprzeciwu do Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w ciągu dni 8, licząc od dnia następnego po otrzymaniu odpisu orzeczenia.
Sprzeciw nie wstrzymuje wykonania orzeczenia.
W razie orzeczenia skazującego na jedną z kar, wymienionych w art. 31 p. 3 - 6, czasu zawieszenia w obowiązkach nie liczy się do czasu służby czynnej.
Jeżeli postępowanie dyscyplinarne umorzono (art. 57), lub jeżeli zapadło orzeczenie uniewinniające lub skazujące na kary, wymienione w art. 31 p. 1 i 2, wypłaca się profesorowi zatrzymaną część uposażenia, a czas zawieszenia liczy się do czasu służby.
Doręczenia, o których mowa w rozporządzeniu niniejszem, są ważne, o ile uskutecznione są do rąk własnych obwinionego, jego obrońcy tudzież rzecznika dyscyplinarnego lub jego zastępcy.
Jeżeli miejsce pobytu obwinionego nie da się ustalić, a obrońcy nie ustanowiono, należy wówczas ustanowić obrońcę z urzędu i doręczyć mu odnośne pismo.
O ile rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi, zażalenia przeciwko zarządzeniom i uchwałom komisji dyscyplinarnej lub przewodniczącego tej komisji można wnosić tylko łącznie z zażaleniem przeciwko ostatecznem zarządzeniu lub uchwale, albo z odwołaniem od orzeczenia.
Zażalenie należy wnosić na ręce przewodniczącego komisji, który przesyła je wraz z aktami Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna rozstrzyga zażalenie bez rozprawy.
Bieg terminu rozpoczyna się z dniem następującym po doręczeniu.
O ile termin przypada na niedzielę lub dzień świąteczny, termin kończy się następnego dnia powszedniego.
Dzień wysłania zażalenia lub odwołania przez pocztę uważa się za dzień ich wniesienia.
W razie przekroczenia terminu, Wyższa Komisja Dyscyplinarna może na prośbę obwinionego zezwolić na przywrócenie terminu, o ile obwiniony wykaże, że niezależnie od jego woli i winy okoliczności nie pozwoliły mu dotrzymać terminu.
Prośbę o przywrócenie terminu wnosić należy równocześnie z zażaleniem lub odwołaniem do właściwej komisji dyscyplinarnej, która po zasięgnięciu opinji rzecznika dyscyplinarnego przesyła ją do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna, zezwalając na przywrócenie terminu, może zarazem rozstrzygnąć odwołanie lub zażalenie.
W postępowaniu dyscyplinarnem winny być w uzupełnieniu postanowień niniejszego rozporządzenia stosowane analogicznie postanowienia, objęte Kodeksem Postępowania Karnego (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 83, poz. 725) w: art. 41 § 1 i 2, art. 42 - 44, art. 45 § 1, art. 46, art. 59, art. 92, art. 98 - 99, art. 101, art. 103 - 104, art. 106 - 108, art. 110 - 114, art. 116, art. 117 § 2, art. 124 - 126, art. 132, art. 134 - 138, art. 140, art. 304 - 308, art. 310 - 311, art. 315, art. 330, art. 331 § 1, art. 336 - 338, art. 342, art. 348 - 353, art. 359, art. 361 - 363, art. 364 § 1, art. 365 - 366, art. 373 - 374, art. 376, art. 379 - 380, art. 497, art. 499, art. 500 pkt. a) i b) ; art. 501 pkt. a), b) id), art. 588 § 1 - 4 oraz art. 141 z tą zmianą, że do biegłych i tłumaczów winny być stosowane w miejsce postanowień cytowanych w § 1 tegoż artykułu, postanowienia art. 98, 107, 116 i 117 § 2.