Część 5 - Rozwiązanie stosunku służbowego. - Stosunek służbowy pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe".

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.4.23

Akt utracił moc

Wersja od: 16 stycznia 1934 r.

Część V.

Rozwiązanie stosunku służbowego.

§  78.

(1) Stosunek służbowy pracownika rozwiązuje się w razie:

1) dobrowolnego wystąpienia (§ 79, § 50 ust. (4), § 53 ust. 2) i 3)),

2) zwolnienia ze służby (§ 80, § 81, § 82 ust. (2), § 83, § 84, § 85 ust. (2), § 88 ust. (1)),

3) wydalenia ze służby (§ 88 ust. (2) i (3)),

4) śmierci.

(2) Nadto rozwiązanie stosunku służbowego może nastąpić wskutek samowolnej nieobecności pracownika na służbie (§ 33 ust. (3)).

(3) Pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek służbowy, wydaje właściwa władza, na jego żądanie, zaświadczenie, stwierdzające czas i rodzaj odbytej służby.

§  79.

(1) Pracownik może zgłosić władzy na piśmie swoje wystąpienie ze służby.

(2) Wystąpienie ze służby wymaga zgody właściwej władzy.

(3) Przed wystąpieniem ze służby pracownik powinien należycie zdać służbę i zwrócić przedmioty, będące własnością P. K. P., dokumenty, upoważniające do korzystania ze świadczeń P. K. P., oraz legitymację służbową.

(4) Decyzję co do zgody na wystąpienie ze służby można odroczyć tylko wtedy, gdy pracownik pozostaje w śledztwie karnem, gdy wdrożono przeciw niemu dochodzenie służbowe lub gdy zalega z zobowiązaniami pieniężnemi, wynikłemi ze stosunku służbowego.

(5) Jeżeli w ciągu czterech tygodni nie zakomunikowano pracownikowi żadnej decyzji w sprawie jego wystąpienia ze służby, to zgłoszenie jego uważa się za przyjęte.

(6) Przez dobrowolne wystąpienie ze służby pracownik i jego rodzina tracą wszelkie prawa, wynikające ze stosunku służbowego.

§  80.

(1) Właściwa władza powinna zwolnić pracownika ze służby w razie:

1) stwierdzenia braku obywatelstwa polskiego lub obywatelstwa Wolnego Miasta Gdańska,

2) stwierdzenia przez kolejową komisję lekarską trwałej fizycznej lub umysłowej niezdolności do pełnienia obowiązków służbowych na zajmowanem stanowisku,

3) nieobecności na służbie wskutek choroby przez okres czasu, oznaczony w § 46.

(2) Postanowienia ustępu (1) pkt. 2) i 3) właściwa władza stosuje do pracowników w stanie nieczynnym wedle swego uznania.

(3) Pracownika, nieobecnego na służbie wskutek choroby (§ 46), właściwa władza może zwolnić ze służby w każdym czasie, jeżeli zachodzą warunki wymienione w ust. (1) pkt. 2) niniejszego paragrafu oraz w § 81 pkt. 1) i 2).

§ 81. Właściwa władza może zwolnić ze służby:

1) pracownika etatowego:

a) w razie ukończenia przezeń 60 roku życia i osiągnięcia wysługi emerytalnej, dającej prawo do zaopatrzenia emerytalnego,

b) w razie ukończenia przezeń 50 roku życia i osiągnięcia wysługi emerytalnej, stanowiącej podstawę pełnego zaopatrzenia emerytalnego;

2) pracownika stałego:

bez względu na wiek, w razie uzyskania przez niego prawa do zaopatrzenia emerytalnego.

§  82.

(1) Pracownik etatowy i stały, który ukończył 60 lat życia lub który ukończył 55 lat życia i osiągnął wysługę emerytalną, stanowiącą podstawę pełnego zaopatrzenia emerytalnego, może sam domagać się zwolnienia ze służby.

(2) Właściwa władza powinna zarządzić zwolnienie ze służby w terminie najpóźniej do sześciu miesięcy, licząc od dnia wniesienia przez niego prośby.

§  83.

(1) Właściwa władza może zwolnić ze służby bez podania przyczyn za uprzedniem trzymiesięcznem zawiadomieniem:

1) pracownika etatowego w ciągu 5 lat, licząc od daty mianowania go na stanowisko etatowe,

2) pracownika stałego w ciągu lat 10, licząc od daty zaliczenia go w poczet pracowników stałych.

(2) Przy obliczaniu okresu 5 lat uwzględnia się czas służby, spędzony w charakterze pracownika stałego bezpośrednio przed mianowaniem na stanowisko etatowe.

(3) Zawiadomienie o zwolnieniu ze służby pracownika, wymienionego w ust. (1) pkt. 1) i 2) nie może nastąpić w czasie:

1) nieobecności pracownika na służbie z powodu choroby, stwierdzonej przez lekarza kolejowego,

2) urlopu wypoczynkowego,

3) odbywania ćwiczeń i służby wojskowej.

§ 84. Praktykanta może właściwa władza zwolnić ze służby według swego uznania w pierwszym roku służby za uprzedniem dwutygodniowem a w następnych latach za uprzedniem jednomiesięcznem zawiadomieniem, przy zachowaniu postanowień § 83 ust. (3) pkt. 1), 2) i 3).

§  85.

(1) Minister Komunikacji ma prawo przenieść w stan nieczynny każdego pracownika etatowego lub stałego:

1) w razie zmian w organizacji urzędów P. K. P.,

2) dla dobra służby.

(2) Pracownika przeniesionego w stan nieczynny Minister Komunikacji może każdej chwili powołać zpowrotem do pełnienia służby; jeśli jednak powołanie takie nie nastąpi w stosunku do pracowników etatowych w ciągu sześciu miesięcy, w stosunku zaś do pracowników stałych w ciągu trzech miesięcy od chwili przeniesienia pracownika w stan nieczynny, to właściwa władza zwalnia go ze służby.

(3) Pracownika w stanie nieczynnym może właściwa władza każdej chwili zwolnić ze służby, jeśli zachodzą warunki, przewidziane w § 80 ust. (1) pkt. 2) i 3), § 81 i § 82.

(4) Zmiany, zaszłe w stanie zdrowia pracownika lub zgłoszone przezeń władzy po przeniesieniu go w stan nieczynny, nie dają pracownikowi prawa żądania, żeby go zwolniono ze służby na innej podstawie, aniżeli wymieniona w ust. (2) niniejszego paragrafu.

§ 86. Postanowienia § 79 ust. (3) odnoszą się także do wszystkich przypadków zwolnienia pracownika ze służby.

§  87.

(1) Zamiast zwolnić pracownika ze służby w myśl postanowień § 80 ust. (1) pkt. 2) właściwa władza może go pozostawić nadal w służbie na innem stanowisku, odpowiadającem jego przygotowaniu służbowemu, jeśli kolejowa komisja lekarska uznała go za zdolnego do służby na innem stanowisku.

(2) W razie pozostawienia pracownika na jego prośbę na niższem stanowisku, postępuje się według postanowień § 36 ust. (3).

§  88.

(1) Zwolnienie pracownika ze służby następuje wskutek prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego zwierzchnika lub komisji dyscyplinarnej, opiewającego na zwolnienie ze służby.

(2) Wydalenie pracownika ze służby następuje wskutek:

1) prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego zwierzchnika lub komisji dyscyplinarnej, opiewającego na wydalenie,

2) skazania prawomocnym wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych.

(3) Właściwa władza obowiązana jest wydalić ze służby pracownika etatowego bez postępowania dyscyplinarnego oraz pracownika stałego i praktykanta w razie stwierdzenia, że pracownik uzyskał przyjęcie na służbę, zaliczenie w poczet pracowników stałych, mianowanie na etatowe stanowisko lub przyznanie wyższego uposażenia, przez przedstawienie fałszywych albo nieważnych dokumentów, przez zatajenie skazania wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych bez względu na upływ czasu i niezależnie od odpowiedzialności karno-sądowej.

(4) Zatajenie lub niezgodne z prawdą przedstawienie okoliczności, o których mowa w § 7 ust. (1) pkt. 2) i 3), stanowiących przeszkodę do przyjęcia do służby, powoduje odpowiedzialność dyscyplinarną.

(5) Za zezwoleniem Ministra Komunikacji dopuszczalne są odstępstwa od postanowień, wymienionych w ust. (3) z wyjątkiem przypadku, gdy pracownik zataił skazanie wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych.

(6) Każde wydalenie pracownika ze służby pociąga za sobą skutki, wymienione w § 58 ust. (3).