Część 4 - Odpowiedzialność służbowa pracowników. - Stosunek służbowy pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe".

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.4.23

Akt utracił moc

Wersja od: 16 stycznia 1934 r.

Część IV.

Odpowiedzialność służbowa pracowników.

§  55.

(1) Naruszenie przez pracownika obowiązków służbowych przez czyn, zaniechanie lub zaniedbanie, zarówno w służbie jak i poza służbą, powoduje niezależnie od sądowej odpowiedzialności karnej lub cywilnej, pociągnięcie do odpowiedzialności dyscyplinarnej lub porządkowej.

(2) Pracownik ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za występki służbowe, porządkową zaś za wykroczenia służbowe.

(3) Występkiem służbowym jest każde przewinienie pracownika, pochodzące z nielojalności wobec Państwa, złego zamiaru, chęci zysku, lub naruszające dyscyplinę służbową, oraz takie przewinienie pochodzące z niedbalstwa, które zagraża bezpieczeństwu ruchu, naraża istotnie lub może narazić na znaczniejszą szkodę własność lub interes Państwa, P. K. P., ich pracowników lub osób korzystających z usług kolei.

(4) Wykroczeniem służbowem jest każde przewinienie, nieposiadające podanych wyżej znamion występku służbowego.

(5) Zbieg kilku wykroczeń lub kilkakrotne ich popełnienie jak również wykroczenie wśród okoliczności szczególnie obciążających kwalifikuje się jako występek.

§ 56. Kary porządkowe są następujące:

1) upomnienie,

2) kara pieniężna do wysokości 10% należnego za miesiąc uposażenia.

§  57.

(1) Do wymierzania kar porządkowych uprawnieni są właściwi zwierzchnicy w granicach, określonych osobnemi przepisami.

(2) Przed wymierzeniem kary porządkowej należy zbadać zarówno okoliczności, towarzyszące naruszeniu przez pracownika obowiązków służbowych, jak i stopień winy, a pracownikowi należy dać możność usprawiedliwienia się.

(3) O nałożeniu kary porządkowej oraz o przyczynie ukarania należy zawiadomić pracownika na piśmie.

(4) Od orzeczeń, nakładających karę porządkową, niema odwołania; pracownik może wnieść zażalenie na orzeczenie, nakładające na niego karę porządkową, do bezpośrednio wyższego zwierzchnika służbowego.

(5) Orzeczenie o nałożeniu kary porządkowej może być z urzędu zmienione lub uchylone przez wyższego zwierzchnika w trybie nadzoru służbowego.

§  58.

(1) Kary dyscyplinarne są następujące:

1) nagana,

2) grzywna do wysokości 10% należnego za miesiąc uposażenia na przeciąg czasu od dwu miesięcy do jednego roku,

3) przeniesienie do innej miejscowości bez zwrotu kosztów przesiedlenia,

4) obniżenie uposażenia o jedną grupę uposażenia albo kategorję płacy,

5) obniżenie uposażenia o jedną lub o dwie grupy uposażenia lub kategorje płacy z jednoczesnem przeniesieniem do innej miejscowości bez zwrotu kosztów przesiedlenia,

6) zwolnienie ze służby ze zmniejszeniem zaopatrzenia emerytalnego albo też odprawy najwyżej do 50%,

7) wydalenie ze służby.

(2) Pracownik, ukarany jedną z kar dyscyplinarnych, wymienionych w pkt. 1), 2) i 3) nie może być w przeciągu jednego roku, a ukarany jedną z kar dyscyplinarnych, wymienionych w pkt. 4) i 5) w przeciągu dwóch lat, licząc od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego zwierzchnika lub komisji dyscyplinarnej, mianowany etatowym, mianowany na wyższe stanowisko ani też otrzymać wyższego uposażenia.

(3) Kara wydalenia pracownika ze służby pociąga za sobą utratę wszystkich praw, wynikających ze stosunku służbowego.

§  59.

(1) Pracownik w stanie nieczynnym (§ 85) podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej z powodu:

1) występku służbowego, którego dopuścił się w czasie pełnienia służby,

2) popełnienia w czasie trwania stanu nieczynnego takich naruszeń obowiązków, które noszą cechy występku służbowego.

(2) Na pracownika w stanie nieczynnym mogą być nakładane następujące kary dyscyplinarne:

1) nagana,

2) grzywna do wysokości 10% należnego za miesiąc uposażenia na przeciąg czasu od dwu miesięcy do jednego roku,

3) obniżenie uposażenia o jedną lub dwie grupy uposażenia albo kategorje płacy,

4) zwolnienie ze służby ze zmniejszeniem zaopatrzenia emerytalnego albo też odprawy najwyżej do 50%,

5) wydalenie ze służby.

§ 60. Sumy powstałe z kar pieniężnych i grzywien przeznacza Minister Komunikacji na rzecz instytucyj humanitarnych i kulturalno-oświatowych, utworzonych dla pracowników lub ich rodzin.

§  61.

(1) Właściwi zwierzchnicy nakładają kary dyscyplinarne, wymienione:

1) w § 58 ust. (1) pkt. 1), 2) i 3) na pracowników etatowych, stałych i praktykantów,

2) w § 58 ust. (1) pkt. 4), 5), 6) i 7) na pracowników stałych i praktykantów,

3) w § 59 ust. (2) pkt. 1) i 2) na pracowników etatowych i stałych w stanie nieczynnym,

4) w § 59 ust. (2) pkt. 3), 4) i 5) na pracowników stałych w stanie nieczynnym.

(2) Od orzeczenia zwierzchnika o karze dyscyplinarnej ukarany może odwołać się w ciągu czternastu dni do bezpośredniego wyższego zwierzchnika.

§  62.

(1) Kary dyscyplinarne, wymienione w § 58 ust. (1) pkt. 4), 5), 6) i 7) na pracowników etatowych oraz w § 59 ust. (2) pkt. 3), 4) i 5) na pracowników etatowych w stanie nieczynnym, orzekają komisje dyscyplinarne na podstawie przeprowadzonego postępowania dyscyplinarnego.

(2) W razie, gdy uzasadniają to wyniki postępowania dyscyplinarnego, komisja dyscyplinarna może nałożyć jedną z kar wymienionych w § 58 ust. (1) pkt. 1), 2) i 3) lub w § 59 ust. (2) pkt. 1) i 2).

§ 63. Komisje dyscyplinarne są następujące:

1) Komisje Dyscyplinarne przy Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych,

2) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji.

§  64.

(1) Komisje Dyscyplinarne przy Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych są pierwszą instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników P. K. P. z wyłączeniem osób wymienionych w ust. (2) pkt. 2).

(2) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji jest:

1) drugą instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych, załatwianych przez Komisje Dyscyplinarne przy Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych,

2) pierwszą zaś instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych dyrektorów i wicedyrektorów kolei państwowych oraz kierowników innych samodzielnych urzędów P. K. P., podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji.

(3) Jako instancja druga właściwa jest dla osób, wymienionych w ust. (2) pkt. 2) Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji dla funkcjonarjuszów państwowych.

§ 65. Przewodniczących, zastępców przewodniczących i członków komisyj dyscyplinarnych mianuje i zwalnia Minister Komunikacji.

§  66.

(1) Organizację komisyj dyscyplinarnych, ich właściwość, tryb postępowania dyscyplinarnego, oraz przepisy o kosztach postępowania dyscyplinarnego ustala Minister Komunikacji, przestrzegając zasady, że przewodniczący, ich zastępcy oraz członkowie komisyj dyscyplinarnych są w wykonywaniu swoich funkcyj samodzielni i niezawiśli i że od orzeczenia komisyj dyscyplinarnej co do winy i kary, wydanego w pierwszej instancji, może zarówno obwiniony jak i rzecznik dyscyplinarny odwołać się do komisji dyscyplinarnej II instancji.

(2) Odwołanie od orzeczenia komisji dyscyplinarnej odracza wykonanie kary.

§  67.

(1) Dla obrony dobra służby, naruszonego przez uchybienie obowiązkom służbowym, władza, przy której istnieje komisja dyscyplinarna, mianuje z grona podległych sobie pracowników rzecznika dyscyplinarnego z odpowiednią ilością zastępców.

(2) Prawa i obowiązki rzeczników dyscyplinarnych ustala Minister Komunikacji.

§  68.

(1) Pracownikowi pociągniętemu do odpowiedzialności dyscyplinarnej wolno przybrać sobie w postępowaniu dyscyplinarnem przed komisją dyscyplinarną obrońcę z pośród pracowników, zatrudnionych w okręgu tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, co obwiniony.

(2) Dyrektorzy i wicedyrektorzy kolei państwowych oraz kierownicy innych samodzielnych urzędów P. K. P., podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji, mogą w przypadku, określonym w poprzedzającym ustępie, przybrać sobie obrońcę z pośród pracowników P. K. P. lub urzędników Ministerstwa Komunikacji.

(3) Prawa i obowiązki obrońcy tudzież przepisy o wyznaczaniu obwinionemu obrońcy z urzędu ustala Minister Komunikacji.

§ 69. Minister Komunikacji może w miejsce właściwego rzecznika dyscyplinarnego delegować jednego z rzeczników dyscyplinarnych, ustanowionych przy Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.

§ 70. Współdziałanie władz P. K. P. z władzami administracji ogólnej lub organami Policji Państwowej w dochodzeniu w sprawach dyscyplinarnych pracowników P. K. P. normuje Minister Komunikacji, w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.

§ 71. Wykroczenie służbowe ulega przedawnieniu po upływie 10 lat od chwili popełnienia.

§ 72. Właściwa władza może na prośbę pracownika zarządzić zatarcie nałożonej na niego kary porządkowej lub dyscyplinarnej, wymienionej w § 58 ust. (1) pkt. 1), 2), 3) i w § 59 ust. (2) pkt. 1) i 2), jeśli pracownik w ciągu co najmniej pięciu lat, licząc od dnia orzeczenia o karze, nie był karany ani w trybie dyscyplinarnym ani porządkowym.

§  73.

(1) Zwierzchnik, nieuprawniony przepisami organizacyjnemi do zawieszania pracowników w służbie, może tymczasowo zawiesić pracownika w służbie w przypadkach, gdy dalsze pozostawienie go w służbie zagraża bezpieczeństwu i ciągłości ruchu oraz w razie stwierdzenia, że pracownik popełnił ciężkie nadużycie służbowe.

(2) Również organ, przeprowadzający rewizję lub dochodzenie, ma w tych samych przypadkach prawo tymczasowo zawiesić pracownika w służbie.

(3) Tymczasowe zawieszenie pracownika w służbie winno być niezwłocznie zgłoszone władzy, uprawnionej do zawieszenia i wymaga jaj zatwierdzenia.

§  74.

(1) Właściwa władza, ma prawo zawiesić pracownika w służbie, jeśli przeciw niemu toczy się postępowanie karno-sądowe albo jeżeli ze względu na rodzaj i doniosłość zarzucanego pracownikowi naruszenia obowiązków, określonych niniejszem rozporządzeniem, zachodzi konieczność usunięcia go od pełnienia służby.

(2) Zawiadomienie o zarządzonem zawieszeniu w służbie należy doręczyć pracownikowi na piśmie.

(3) Przeciw pracownikowi zawieszonemu w służbie należy wdrożyć dochodzenie najpóźniej siódmego dnia po dniu zawieszenia.

§ 75. Zawieszenie pracownika w służbie następuje z dniem, w którym:

1) sąd karny zarządził względem niego tymczasowy areszt,

2) zapadł przeciw niemu nieprawomocny jeszcze wyrok sądu karnego, orzekający dodatkową karę utraty praw publicznych,

3) zapadło przeciw niemu nieprawomocne jeszcze orzeczenie dyscyplinarne zwierzchnika lub komisji dyscyplinarnej, opiewające na:

a) zwolnienie ze służby (§ 58 ust. (1) pkt. 6)),

b) wydalenie ze służby (§ 58 ust. (1) pkt. 7)).

§  76.

(1) W czasie zawieszenia w służbie nie wolno pracownikowi bez pozwolenia władzy wydalać się z miejsca stałego zamieszkania.

(2) Zawieszenie pracownika w służbie kończy się z chwilą prawomocnego zakończenia przeciw niemu postępowania dyscyplinarnego, z wyjątkiem przypadków wskazanych w § 75 pkt. 1) i 2).

(3) Jeśli jednak przyczyny, które spowodowały zawieszenie, przestaną istnieć wcześniej, władza powinna natychmiast uchylić zawieszenie.

(4) Pomimo ustania przyczyny zawieszenia pracownika w służbie, wymienionej w § 75 pkt. 1) i 2) władza może utrzymać zawieszenie nadal w mocy, jeżeli zachodzą warunki wskazane w § 74 ust. (1).

§ 77. Jeśli w przypadkach uchybienia obowiązkom, określonym w rozporządzeniu niniejszem, nie zachodzą warunki wymienione w § 74 i 75, ale w interesie służby potrzeba zaraz usunąć pracownika od wykonywania dotychczasowych czynności służbowych, zwierzchnik przydziela go do pełnienia innych czynności, odpowiadających jego przygotowaniu służbowemu i zawiadamia o tem niezwłocznie władzę wyższą.