§ 15. - Sposób badania zwierząt rzeźnych, badanie, ocena i znakowanie mięsa, wykorzystanie mięsa o ograniczonej przydatności do spożycia, mięsa niezdatnego do spożycia oraz prowadzenie dokumentacji z tym związanej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1998.154.1011

Akt utracił moc

Wersja od: 24 listopada 2001 r.

§  15.

1. Mięso dziczyzny zdatne do spożycia znakuje się pięciokątnym znakiem weterynaryjnym o wymiarach:

1) podstawa długości 6,5 cm,

2) wysokość boku 2,5 cm,

3) wysokość pięciokąta od podstawy 4,5 cm,

zawierającym w górnej części litery "PL", w środku numer weterynaryjny zakładu przetwórstwa lub rozbioru mięsa dziczyzny albo w przypadku mięsa dzików - numer lekarza weterynarii z krajowej listy lekarsko-weterynaryjnej, który przeprowadził badanie, a w dolnej części litery "IW".

2. Wysokość liter znaku powinna wynosić 0,8 cm, a cyfr 1 cm - dla oznakowania mięsa zwierząt łownych kopytnych, a dla oznakowania mięsa dzikiego ptactwa i innych zwierząt łownych - 0,2 cm.

3. Znakowanie dziczyzny, o którym mowa w ust. 1, polega na:

1) umieszczeniu znaku weterynaryjnego na tuszach,

2) umieszczeniu znaku weterynaryjnego bezpośrednio na opakowanych tuszach lub ich częściach.

4. Mięso dziczyzny niezdatne do spożycia oznacza się znakiem weterynaryjnym w kształcie trójkąta równobocznego o długości boku 2 cm z zamieszczonymi literami i numerami określonymi w ust. 1 i 2.