Słowacja-Polska. Układ handlowy. Bratislawa.1939.05.02.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.57.373

Akt utracił moc

Wersja od: 30 czerwca 1939 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 28 czerwca 1939 r.

o tymczasowym wprowadzeniu w życie postanowień układu handlowego między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką.

Na podstawie art. 52 ust. (2) ustawy konstytucyjnej postanawiam co następuje:

Art.  1.

(1) Wprowadza się tymczasowo w życie postanowienia układu handlowego między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką, podpisanego w Bratislawie dnia 2 maja 1939 r.

(2) Tekst wspomnianego układu handlowego zawarty jest w załączniku do rozporządzenia niniejszego.

Art.  2.

Wykonanie rozporządzenia niniejszego porucza się Ministrom: Spraw Zagranicznych, Przemysłu i Handlu oraz Skarbu.

Art.  3.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1939 r.

ZAŁĄCZNIK 

UKŁAD HANDLOWY

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką z dnia 2 maja 1939 roku.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ

POLSKIEJ

i

RZĄD REPUBLIKI SŁOWACKIEJ

ożywieni pragnieniem stworzenia podstawy umownej dla stosunków handlowych między obydwoma krajami, do czasu zawarcia Konwencji Handlowej i Nawigacyjnej postanowili zawrzeć Układ Handlowy i mianowali w tym celu Pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Pana Mieczysława CHAŁUPCZYŃSKIEGO, Charge d'Affaires oraz

Pana Tadeusza GEPPERTA, Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu,

Rząd Republiki Słowackiej.

Pana Dr Ferdynanda ĎURČANSKEHO, Ministra Spraw Zagranicznych oraz

Pana Dr Stefana POLYAKA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia.

Artykuł pierwszy.

Wytwory gleby i przemysłu pochodzące i przychodzące z obszaru celnego jednej z Wysokich Układających się Stron będą podlegały przy przywozie na terytorium drugiej Strony traktowaniu kraju najbardziej uprzywilejowanego odnośnie do wszystkiego, co się tyczy ceł i wszelkich opłat dodatkowych, sposobu ich pobierania, jak również klasyfikacji i interpretacji taryf oraz przepisów, formalności i obciążeń, związanych z czynnościami przy odprawie celnej.

Traktowanie na stopie państwa największego uprzywilejowania, przewidziane w ustępie pierwszym, będzie również stosowane przy wywozie wytworów gleby i przemysłu z obszaru celnego jednej z Wysokich Układających się Stron na obszar celny drugiej Strony.

Artykuł  2.

Dopóki nie będzie mogła być wprowadzona całkowita wolność handlu pomiędzy obu Wysokimi Układającymi się Stronami, zakazy lub ograniczenia przywozu lub wywozu, które są lub będą w mocy na obszarze celnym jednej z Wysokich Układających się Stron, będą mogły być stosowane do handlu drugiej Strony tylko w tym wypadku, jeśli zakazy lub ograniczenia te dotyczyć będą również innych państw.

Artykuł  3.

Postanowienia wymienione w poprzednim artykule nie mają zastosowania do niżej wyszczególnionych zarządzeń prohibicyjnych lub ograniczających, pod warunkiem jednakże, że nie będą one stosowane w sposób stanowiący dowolną dyskryminację między państwami obcymi, gdzie istnieją te same warunki, ani też w sposób, który by stanowił ukryte ograniczenie we wzajemnej wymianie towarów:

1) zakazy lub ograniczenia dotyczące bezpieczeństwa publicznego;

2) zakazy lub ograniczenia ustanawiane ze względów moralnych lub humanitarnych;

3) zakazy lub ograniczenia ustanawiane ze względu na zdrowie publiczne, ochronę zwierząt lub roślin przeciwko chorobom i szkodnikom, o ile te sprawy nie są uregulowane specjalnymi umowami;

4) zakazy lub ograniczenia wywozu mające na celu ochronę majątku narodowego, artystycznego, historycznego lub archeologicznego;

5) zakazy lub ograniczenia stosowane do złota, srebra, monet lub pieniędzy papierowych i papierów wartościowych;

6) zakazy lub ograniczenia, mające na celu rozciągnięcie na wytwory zagraniczne systemu ustanowionego wewnątrz kraju dla produkcji, handlu, przewozu i spożycia podobnych artykułów krajowych;

7) zakazy lub ograniczenia stosowane do wytworów, które, o ile chodzi o produkcję lub handel, stanowią lub będą stanowić przedmiot monopolów państwowych lub monopolów wykonywanych pod kontrolą państwa.

Artykuł  4.

Rozumie się, że postanowienia artykułów 2 i 3 nie naruszają w niczym prawa obu Wysokich Układających się Stron do poczynienia koniecznych zarządzeń celem ochrony żywotnych interesów państwa w okolicznościach wyjątkowych i nadzwyczajnych.

Artykuł  5.

Traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego przewidziane w artykułach poprzednich nie będzie miało zastosowania:

a) do przywilejów, których się udziela lub które mogłyby być w przyszłości udzielone przez jedną z Wysokich Układających się Stron dla ułatwiania obrotu granicznego w strefie nie przekraczającej 15 kilometrów od jej granic;

b) do korzyści specjalnych wynikających z unii celnej;

c) do przywilejów, ułatwień i immunitetów, które Polska udzieliła lub mogłaby udzielić krajom Bałtyckim, a mianowicie: Łotwie, Estonii, Litwie lub Finlandii, zawsze o tyle, o ile wymienione korzyści nie zostały udzielone żadnemu innemu krajowi.

Artykuł  6.

Opłaty wewnętrzne, które na obszarze jednej z Wysokich Układających się Stron, czy to na rachunek państwa lub gminy czy też innego związku prawa publicznego, obciążają lub obciążać będą wytwarzanie, przyrządzanie lub spożycie pewnego towaru, nie mogą wytworów drugiej Strony pod żadnym pozorem dotknąć silniej lub w sposób bardziej uciążliwy, aniżeli tego samego rodzaju wytwory własnego kraju lub najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  7.

Celem zapewnienia wzajemnemu handlowi korzyści wynikających z niniejszego Układu i stwierdzenia pochodzenia wytworów gleby i przemysłu przywożonych z obszaru celnego jednej ze Stron, władze drugiej Strony będą mogły wymagać, aby te towary zaopatrzone były w świadectwa pochodzenia, wystawione przez władze i instytucje, uznane przez kraj przeznaczenia.

Władze kraju przeznaczenia będą miały prawo żądać uwierzytelnienia świadectwa pochodzenia przez swego dyplomatycznego lub konsularnego zastępcę, z wyjątkiem gdy świadectwa te będą wystawiane przez organy państwowe.

Artykuł  8.

Obie Wysokie Układające się Strony zgadzają się, aby traktować z jak największą przychylnością wszelkie możliwości do wzmożenia wymiany handlowej pomiędzy obu sąsiadującymi krajami.

Artykuł  9.

Rząd Polski, któremu powierzone zostało prowadzenie spraw zagranicznych Wolnego Miasta Gdańska, zgodnie z artykułem 104 Traktatu Wersalskiego i artykułami 2 i 6 Konwencji Paryskiej między Polską a Wolnym Miastem Gdańskiem z 9 listopada 1920 roku, zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto Gdańsk jest Stroną kontraktującą w niniejszym Układzie i że bierze na siebie obowiązki oraz nabywa prawa w nim ustalone.

Zastrzeżenie to nie dotyczy postanowień niniejszego Układu, które Rzeczpospolita Polska odnośnie do Wolnego Miasta Gdańska już zawarła na zasadzie praw przysługujących Polsce traktatowo.

Artykuł  10.

O ileby założenia, z których obydwie Wysokie Umawiające się Strony wychodziły w chwili podpisywania niniejszego Układu, nie ziściły się lub o ileby jedna ze Stron uważała się za pokrzywdzoną na skutek niekorzystnego rozwoju, jaki nastąpił, lub na skutek zarządzeń powziętych przez drugą Stronę w dziedzinie gospodarczej, każda z Wysokich Umawiających się Stron może wystąpić z wnioskiem o bezzwłoczne rokowania w celu zaradzenia temu stanowi rzeczy.

Gdyby rokowania te w przeciągu miesiąca, licząc od dnia zgłoszenia wniosku, nie doprowadziły do zadawalającego rezultatu, wówczas Strona, która uważa się za pokrzywdzoną, ma prawo wypowiedzieć Układ niniejszy z terminem sześciotygodniowym od daty notyfikacji tego wypowiedzenia.

Artykuł  11.

Układ niniejszy będzie ratyfikowany a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie, jak tylko to będzie możliwe. Wejdzie on w życie 30 dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywał jeden rok od dnia jego wejścia w życie.

W razie niewymówienia niniejszego Układu na 3 miesiące przed upływem powyższego okresu rocznego, będzie on uważany za przedłużony w drodze milczącej zgody na okres nieograniczony i może być wypowiedziany w każdej chwili z tym, że Układ przestanie obowiązywać po upływie 3 miesięcy od daty wypowiedzenia.

Układ niniejszy został sporządzony w dwóch oryginałach, każdy w języku polskim i słowackim, przy czym obydwa teksty są jednakowo miarodajne.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszy Układ i wycisnęli na nim swoje pieczęcie.

Sporządzono w Bratislawie, dnia 2 maja 1939 roku.