Rzesza Niemiecka-Polska. Umowa w sprawie uregulowania niektórych spraw, wynikających z wykonania ustaw waloryzacyjnych, obowiązujących w obu Państwach. Warszawa.1925.10.03.
Dz.U.1926.50.301
Akt utracił mocUMOWA
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej w sprawie uregulowania niektórych spraw, wynikających z wykonania ustaw waloryzacyjnych, obowiązujących w obu Państwach.
z dnia 3 października 1925 r.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Rząd Rzeszy Niemieckiej pragnąc ułatwić obywatelom obu Państw ochronę ich interesów na zasadzie ustaw waloryzacyjnych, obowiązujących w obu Państwach postanowiły zawrzeć niniejszą umowę i w tym celu mianowały swymi pełnomocnikami:
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej:
p. Antoniego Goerne Naczelnika Wydziału
w Ministerstwie Skarbu.
Rząd Rzeszy Niemieckiej:
p. Dr. Hermana Hüttenheina, Dyrektora w Ministerstwie Skarbu, którzy, po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Terminy prekluzyjne, ustalone w rozporządzeniach polskiego Ministra Skarbu z dnia 20 lipca 1925 r. (Dz. U. R. P. № 75, poz. 532) dla zgłoszenia obligacyj wymienionych w teniże rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu polskiego Ministra Skarbu z dnia 31 sierpnia 1925 r. (Dz. U. R. P. № 91, poz. 641), zostają przedłużone w sposób następujący:
Przedłużenie i zgłoszenie wymienionych oblicjacyj celem ich rejestracji i ostemplowania w Niemczech nastąpi dla niemieckich posiadaczy w Banku Rzeszy i jego oddziałach.
Bank Rzeszy dokona rejestracji i ostemplowania wymienionych obligacyj stosownie do przepisów rozporządzenia polskiego Ministra Skarbu 2 dnia 20 lipca 1925 r.
Rząd Polski zastrzega sobie prawo zamianowania Komisarza do współpracy z Bankiem Rzeszy w przeprowadzeniu rejestracji.
Komisarz ów będzie miał prawo badać w każdym poszczególnym wypadku zgłoszenia, wstrzymać ewentualnie rejestrację i ostemplowanie oraz domagać się. przedłożenia nowych dowodów do czasu rozpoczęcia konwersji. Komisarz będzie mógł powierzyć wykonanie swych praw w tym zakresie jednemu lub kilku zastępcom, których nazwiska zostaną podane do wiadomości Banku Rzeszy.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uzna ważność przeprowadzonej przez Bank Rzeszy rejestracji i ostemplowania i nie będzie wymagał od posiadaczy żadnych dalszych dowodów ani formalności.
Dokonane przed wejściem w życie niniejszej umowy rejestracja i ostemplowanie wymienionych obligacyj przez polskie konsulaty w Niemczech są wystarczające dla ochrony praw niemieckich posiadaczy. Tem niemniej posiadacze niemieccy mogą obok tego przedłożyć swe obligacje do rejestracji i ostemplowania przez Bank Rzeszy.
Poświadczenie właściwego urzędu policyjnego będzie uważane za wystarczający dowód obywatelstwa posiadacza.
Dowody własności posiadaczy niemieckich w dniu 21 maja 1924 r. będą mogły być przedkładano w każdej formie, o ile możliwe w formie bankowych kwitów depozytowych i innych dokumentów, mogących w sposób dostateczny dowieść tytułu własności.
Bank Rzeszy jest uprawniony do wydania szczegółowych postanowień co do formalności, które mają być wypełnione przez posiadaczy niemieckich przy zgłoszeniu i rejestracji ich obligacyj.
Ostemplowanie przez Bank Rzeszy nastąpi przez umieszczenie na pierwszej stronie przedłożonej obligacji urzędowej pieczęci odnośnego oddziału Banku Rzeszy.
Pieczęci tej będzie mogła towarzyszyć adnotacja, wskazująca, iż ostemplowana obligacja jest uznaną za własność niemiecką.
Obligacje emitowane przez gminy i terytorjalne związki samorządowe będą w ten sam sposób traktowane i ostemplowane, jak inne obligacje powołane w artykule pierwszym niniejszej urnowy. Wynik rejestracji tych obligacyj będzie przedłożony zarządom odnośnych gmin i związków samorządowych przez Rząd Polski.
Celem powiadomienia Rządu Polskiego o postępie rejestracji Bank Rzeszy przekaże temuż sumaryczne zestawienie zgłoszeń dokonanych do dnia 1 listopada 1925 r.
Końcowy wynik rejestracji winien być podany do wiadomości Rządu Polskiego najdalej w dniu 1 stycznia 1926 r.
Polska jest zwolnioną od wszelkich kosztów rejestracji i ostemplowania obligacyj polskich przez Bank Rzeszy w Niemczech. Bank Rzeszy jest uprawniony obciążyć ewentualnie wspomnianemi kosztami niemieckich posiadaczy.
Zgłoszenia obligacyj należących do niemieckiej obywateli dokonane w myśl artykułu 13 rozporządzenia Polskiego Ministra Skarbu z dnia 20 lipca 1925 r. przez polskie urzędy, w których są te obligacje złożone, zostaną podane do wiadomości właściwych konsulatów niemieckich z wymienieniem nazwisk niemieckich posiadaczy, ich ostatnich miejsc zamieszkania w Niemczech, rodzaju obligacyj i ich wartości nominalnej.
Rząd Polski przekaże Rządowi Niemieckiemu podanie polskich związków samorządowych, które w miejsce wpisu do księgi długów (Schuldbuch) potyczki konwersyjnej (Anleiheablösungsschuld) i prawa losowania (Auslosungsrechte), żądają wydania tytułów na okaziciela (Inhaberschuldverschreibungen) za pośrednictwem Rządu Polskiego. Rząd Niemiecki dołoży starań, by żądane wydanie tytułów na okaziciela nastąpiło za pośrednictwem Rządu Polskiego w możliwie najkrótszym czasie.
Wyznaczenie w Polsce banków, przewidzianych jako biura pośredniczące dla wymiany markowych pożyczek Rzeszy, zostanie dokonane przez Rząd Niemiecki w porozumieniu z Rządem Polskim.
Ustalając na zasadzie niemieckiej ustawy o waloryzacji wierzytelności hipotecznych i innych z dnia 16 lipca 1925 r. (Reichsgesetzblatt I str. 117), ustawy o opłacie długów publicznych z dnia 16 lipca 1925 r. (Reichsgesetzblatt I str. 137), terminy, które mają być określone przez rozporządzenia wykonawcze. Rząd Niemiecki uwzględni możność zachowania terminów przez polskich posiadaczy.
Rząd Niemiecki zobowiązuje się zalecić rządom krajów niemieckich by zapewniły polskim posiadaczom możność zachowania terminów, ustalić się mających dla zgłoszenia markowych pożyczek krajów, gmin i terytorjalnych związków samorządowych.
W tych wypadkach, w których polskie ustawy waloryzacyjne przewidują przerachowanie względnie spłatę co najmniej równą tym, jakie są ustalone przez ustawy niemieckie w tej dziedzinie, Rząd Rzeszy Niemieckiej nie wyda żadnego zarządzenia odnoszącego się do polskich posiadaczy, a wynikającego z uprawnień zastrzeżonych mu w par. 86 ustawy o waloryzacji wierzytelności hipotecznych i innych, oraz w par. 50 ustawy o spłacie długów publicznych.
Umowa niniejsza będzie zatwierdzona przez oba Rządy i wejdzie w życie dziesiątego dnia po wymianie not, stwierdzających to zatwierdzenie.
Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 3 października 1925 r.
(-) Goerne
(-) Dr. Hermann Hüttenitbin
Protokół podpisania.
W chwili przystąpienia do podpisania umowy w sprawie uregulowania niektórych spraw, wynikających z wykonania ustaw waloryzacyjnych, obowiązujących w obu Państwach w dniu dzisiejszym przedstawiciele obu Stron zgadzają się wprowadzić tymczasowo w życie wspomnianą umową, począwszy od dnia jej podpisania, w oczekiwaniu zatwierdzenia jej przez odnośne Rządy.
W Warszawie, dnia 3 października 1925 r.
(-) Goerne
(-) Dr. Hermann Hüttanbein
Układ niniejszy zatwierdzam i ratyfikują.
W Warszawie, dnia 10 lutego 1926 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »