Art. 2. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ w sprawie przejęcia rejestrów stanu cywilnego. Berlin.1926.10.27.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.55.462

Akt utracił moc

Wersja od: 6 sierpnia 1930 r.

Artykuł  2.

Do rejestrów tych okręgów urzędów stanu cywilnego, które podzieliła granica polsko-niemiecka, należy stosować następujące postanowienia.

§  1.

(1) Jeżeli w jednem Państwie znajduje się rejestr główny, w drugiem zaś rejestr uboczny, wówczas każde Państwo zatrzymuje ów rejestr w Swem posiadaniu.

(2) Jeżeli rejestr główny i rejestr uboczny znajdują się w tem samem Państwie, wówczas to Państwo wyda drugiemu Państwu jeden z tych rejestrów. Wydać należy wszystkie roczniki rejestrów, prowadzone do końca roku, w którym okrąg został podzielony.

§  2.

(1) Rejestry urodzin i rejestry zgonów, przypadające każdemu z obu Państw na zasadzie § 1, będą w każdem Państwie

a) dalej prowadzone jako własne rejestry główne, o ile zapisane w nich wypadki urodzin i zgonów zdarzyły się w miejscach, które w czasie wejścia w życie Układu należą do obszaru tego Państwa,

b) przechowywane jako rejestry uboczne drugiego Państwa w odniesieniu do innych wypadków urodzin i zgonów.

(2) W tych rejestrach ubocznych (ust. 1 b) należy zamieszczać i uwierzytelniać uzupełnienia i sprostowania, wpisane w rejestrze głównym drugiego Państwa, a to na wezwanie urzędnika stanu cywilnego, który owe spisy uskutecznił, i w dosłownem brzmieniu przez tego urzędnika podanem; nie powoduje to bynajmniej uznania treści takiego wpisu. Urzędnikowi stanu cywilnego, prowadzącemu w drugiem Państwie rejestr główny, należy udzielać na żądanie uwierzytelnionych odpisów.

(3) Urzędnik stanu cywilnego tego Państwa, które przechowuje rejestr uboczny, może udzielać wyciągów, odpisów i poświadczeń z rejestru ubocznego tylko dla użytku przed władzami władnego Państwa.

§  3.

(1) Jeżeli w wypadkach, przewidzianych w § 2, nie da się ustalić położenie miejsca, w którem zdarzył się zapisany wypadek urodzin lub zgonu, i jeżeli również nie da się stwierdzić, czy zapisane zdarzenie nastąpiło po tej czy po tamtej stronie granicy, wówczas rejestr główny (§ 2 ust. 1 a) będzie prowadził dalej urzędnik stanu cywilnego tego Państwa, do którego obszaru w czasie wejścia w życie Układu należy dawna siedziba urzędnika stanu cywilnego, który wpis uskutecznił.

(2) Dawna siedziba urzędnika stanu cywilnego jest miarodajna również w wypadku, gdy powstanie różnica zdań co do pytania, które Państwo dla poszczególnego wypadku urodzin lub zgonu ma dalej prowadzić rejestr jako rejestr główny w rozumieniu § 2, i gdy tej różnicy zdań nie da się usunąć w drodze nadzoru.

§  4.

1) Jako swój rejestr główny będzie prowadziło każde Państwo rejestr ślubów, który na zasadzie § 1 pozostał u niego lub mu przypadł.

(2) O uzupełnieniach i sprostowaniach, dokonywanych w rejestrze jednego z Państw, należy przesyłać zawiadomienia urzędnikowi stanu cywilnego drugiego Państwa; ów urzędnik stanu cywilnego winien te zawiadomienia przechowywać.

§  5.

(1) Akta zbiorowe i spis nazwisk pozostają w tem Państwie, w którem znajdują się w chwili wejścia w życie Układu.

(2) Z aktów zbiorowych należy wydawać drugiemu Państwu na jego żądanie poszczególne pisma lub udzielać z nich uwierzytelnionych odpisów.

(3) Ze spisu nazwisk otrzyma drugie Państwo na Swe żądanie uwierzytelniony odpis, a to za zwrotem poniesionych wydatków.

§ 6. Jeżeli rejestr, który na zasadzie § 1 w jednem Państwie pozostał lub mu przypadł, w całości lub w części ulegnie zniszczeniu albo stanie się niezdatny do użytku, wówczas drugie Państwo postara się o to, aby jego urzędnik stanu cywilnego udzielił w tym rozmiarze uwierzytelnionego odpisu z rejestru, znajdującego się u niego, a to za zwrotem poniesionych wydatków, albo, by zezwolił na podjęcie takiego odpisu.