Rozdział 2 - Pomoc prawna w sprawach cywilnych. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ o obrocie prawnym. Warszawa.1924.03.05.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1926.36.217
Akt utracił moc Wersja od: 24 kwietnia 1926 r.
Rozdział drugi.
Pomoc prawna w sprawach cywilnych.
Pomoc prawna w sprawach cywilnych.
(1)
W cywilnych sprawach spornych i w sprawach sądownictwa niespornego uskutecznia się doręczenie pism i załatwienie wezwań o pomoc prawną w drodze bezpośredniego znoszenia się władz obu Państw.(2)
Do wysyłania wniosku o doręczenie i wezwań o pomoc prawną są właściwemi wszystkie władze sądowe, zaś do ich przyjmowania właściwemi są w Polsce tylko prezesi trybunałów pierwszej instancji, w Rzeszy Niemieckiej tylko prezesi sądów ziemiańskich. Pisma sporządzone w załatwieniu wniosków o doręczenie i wezwań o pomoc prawną należy przesłać bezpośrednio władzy wzywającej.(3)
W razie miejscowej niewłaściwości władzy wezwanej należy wezwanie przesłać z urzędu właściwej władzy i o tem niezwłocznie zawiadomić władzę wzywającą.(1)
Wnioski o doręczenie i pisma zawierające wezwania o pomoc prawną należy wystosowywać w języku oficjalnym Państwa wzywającego. Winny one zawierać wymienienie władzy wzywającej oraz nazwiska i oznaczenie stron. Nadto wnioski o doręczenie winny podawać adres odbiorcy i rodzaj pisma, które ma być doręczone.(2)
Do wniosków o doręczenie będą używać oba Rządy wzorów, sporządzanych w dwóch językach, a wzory te prześlą sobie oba Rządy wzajemnie.(1)
Doręczeniem winna się zająć właściwa władza Państwa wezwanego. Władza ta może, pominąwszy wypadki przewidziane ust. 2, ograniczyć się do uskutecznienia doręczenia przez oddanie pisma odbiorcy, o ile on zgadza się na przyjęcie tego pisma.(2)
Jeżeli pismo, przeznaczone do doręczenia, sporządzone jest w języku oficjalnym Państwa wezwanego lub zaopatrzone w przekład w tymże języku, władza wezwana, stosownie do życzenia władzy wzywającej, winna doręczyć to pismo w sposób przepisany jej wewnątrznem ustawodawstwem dla doręczeń tego rodzaju, albo też w inny szczególny sposób, o ile tenże nie sprzeciwia się jej ustawodawstwu.(3)
Pod względem uwierzytelnienia przekładów stosuje się przepisy ust. 4 artykułu 4.(1)
Jako dowód doręczenia służyć będzie albo zaopatrzone w datę i uwierzytelnione potwierdzenie odbioru ze strony odbiorcy albo poświadczenie władzy wezwanej, stwierdzające fakt doręczenia, jego formę i czas.(2)
Jeżeli pismo, przeznaczone do doręczenia, przesłano w dwóch równych egzemplarzach, powinno się potwierdzenie odbioru lub poświadczenie zamieścić na jednym z tych egzemplarzy lub z nim złączyć.Każde Państwo ma prawo własnym obywatelom, przebywającym na obszarze drugiego Państwa uskuteczniać, jednak bez stosowania przymusu, doręczenia przez swoich dyplomatycznych lub konsularnych przedstawicieli.
(1)
Władza sądowa, do której skierowano wezwanie o pomoc prawną, winna je wykonać i użyć przy tem takich samych środków przymusowych, jak przy załatwianiu wezwania własnych władz albo wniosku, przedstawionego w tym samym celu przez stroną interesowaną. Środków przymusowych nie potrzeba stosować, gdy chodzi o osobiste stawiennictwo stron spór wiodących.(2)
Władzę wzywającą należy na jej żądanie zawiadomić o czasie i miejscu, w którem ma być na wezwanie czynność podjęta, a to w tym celu, aby strona interesowaną mogła być przy tym obecną.Wezwania o pomoc prawną mają być załatwione w formie przepisanej ustawodawstwem Państwa wezwanego. Atoli należy zadość uczynić wnioskowi władzy wzywającej do zastosowania w postępowaniu pewnej szczególnej formy, jeżeli forma ta nie sprzeciwia się ustawodawstwu Państwa wezwanego.
Można odmówić załatwienia wniosków o doręczenie i wezwań o pomoc prawną tylko wówczas, jeżeliby załatwienie według zapatrywania Państwa, na którego obszarze ono ma nastąpić, mogło naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo.
(1)
Za załatwienie wniosków o doręczenie i we-zwań o pomoc prawną nie będzie się pobierać żadnych opłat ani żądać zwrotu wydatków, z wyjątkiem odszkodowania zapłaconego biegłym.(2)
Władza wezwana winna jednak wysokość powstałych dla niej kosztów, których stosownie do ust. 1 Państwo wzywające nie ma zwrócić, podać do wiadomości władzy wzywającej, aby ona mogła je ściągnąć od osoby, obowiązanej do ich uiszczenia. Kwoty ściągnięte zatrzymuje Państwo wzywające.