Rozdział 2 - Żądanie i pobranie świadczeń. - Rzeczowe świadczenia wojenne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.79.687

Akt utracił moc

Wersja od: 7 kwietnia 1932 r.

Rozdział  II.

Żądanie i pobranie świadczeń.

Art.  15.

Prawo zgłoszenia zapotrzebowań świadczeń wojennych służy Ministrowi Spraw Wojskowych oraz władzom i organom wojskowym przez niego upoważnionym.

W zapotrzebowaniach należy wskazać: rodzaj, ilość i jakość żądanych świadczeń oraz miejsce i czas w którym mają być dostarczone.

Na obszarze wojennym prawo zgłoszenia zapotrzebowań świadczeń przysługuje Naczelnemu Wodzowi oraz organom przez niego upoważnionym.

Zakres żądania świadczeń wojennych należy ograniczyć do rzeczywistej potrzeby.

Przy zgłaszaniu i kierowaniu zapotrzebowań świadczeń wojennych należy przestrzegać zasady równomiernego obciążenia ludności, uwzględniając zasobność oraz obszar poszczególnych województw, powiatów i gmin.

Art.  16.

O ile przepisy niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej, władze, upoważnione do zgłaszania zapotrzebowań świadczeń wojennych, kierują je do właściwych władz administracyjnych, które określi rozporządzenie wykonawcze.

W wypadkach niecierpiących zwłoki, tudzież gdy władze administracyjne przestały już działać, mogą być zapotrzebowania skierowywane wprost do zarządu gminy, a gdyby i to nie mogło nastąpić na czas, wówczas zapotrzebowanie w formie nakazu kieruje się bezpośrednio do osób, od których żąda się świadczeń, za równoczesnem zawiadomieniem o tem władzy administracyjnej lub zarządu gminy.

Na obszarze wojennym Naczelny Wódz oraz organa przez niego upoważnione mogą bez skierowywania zapotrzebowań do władz właściwych we własnym zakresie działania wydawać i bez pośrednictwa władz administracyjnych doręczać nakazy (art. 17 i 18).

Art.  17.

Na podstawie otrzymanych zapotrzebowań wymienione w art. 16 władze wystawiają nakazy, wydają odpowiednie zarządzenia oraz doręczają je osobom, obowiązanym do rzeczowych świadczeń wojennych.

Przy nakładaniu obowiązku świadczeń należy liczyć się z możnością świadczenia osoby, do której nakaz jest skierowany.

Art.  18.

Nakaz (art. 17) należy kierować bezpośrednio do właściciela, posiadacza lub dzierżyciela przedmiotów świadczeń względnie do ich prawnych zastępców lub przedstawicieli właściciela albo posiadacza, o ile przepisy niniejszego rozporządzenia lub wydanych na jego mocy rozporządzeń nie stanowią inaczej.

Jeżeli wymienione osoby są nieobecne albo niewiadome, mają zastosowanie przepisy art. 20 niniejszego rozporządzenia.

Art.  19.

Obowiązek wykonania nakazu ciąży na osobach, którym zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia nakaz doręczono.

Władze obowiązane są do natychmiastowego doręczenia świadczącemu dowodu wykonania przez niego żądanego świadczenia.

Art.  20.

Jeżeli właściciel, posiadacz, ich prawni zastępcy względnie przedstawiciele lub dzierżyciel przedmiotów świadczeń wojennych są nieobecni lub niewiadomi, należy pobrać świadczenia w asystencji dwóch świadków, w razie potrzeby z udziałem biegłych, o ile tylko istnieje możność powołania tych osób.

W tym wypadku nakaz i dowód wykonania świadczenia przesyła się do właściwej powiatowej komisji świadczeń wojennych.

Art.  21.

Pobranie jako świadczeń ruchomości:

1) złożonych lub przechowywanych: w składach lub magazynach państwowych lub samorządowych, kolei, przedsiębiorstw komunikacyjnych i transportowych, w składach towarowych, jak również u osób prywatnych fizycznych i prawnych,

2) przewożonych lub transportowanych, niezależnie od sposobu - lądem, wodą lub powietrzem odbywa się w asystencji dwóch świadków, w razie potrzeby z udziałem biegłych, o ile istnieje możność ich powołania.

W tych wypadkach nakaz i dowód wykonania świadczeń wystawia się w dwóch egzemplarzach.

Jeden egzemplarz nakazu i dowodu pobrania świadczeń doręcza się depozytarjuszowi, przewoźnikowi lub dzierżycielowi, drugi właścicielowi lub posiadaczowi przedmiotów świadczeń; jeżeli zaś uprawniony do otrzymania nakazu i dowodu jest nieobecny lub niewiadomy, to przeznaczony dla niego egzemplarz nakazu i dowodu wykonania świadczeń przesyła się do właściwej powiatowej komisji świadczeń wojennych.

Pobranie świadczeń zwalnia w wypadkach, w ust. 1 określonych, depozytarjuszów, przewoźników lub dzierżycieli od ciążących na nich prawnych obowiązków. Wynagrodzenie z tytułu tych świadczeń służy interesowanym na zabezpieczenie tych samych praw, jakie im służyły na pobranych przedmiotach świadczeń.

Art.  22.

Jeżeli celem dostarczenia pobranych przedmiotów świadczeń do wskazanego przez władze upoważnione miejsca i w oznaczonym czasie bezwarunkowo konieczne okaże się czasowe pobranie środków transportowych lub opakowań, nie wymienionych w zapotrzebowaniu, władze wykonywające nakaz uprawnione są do zażądania i pobrania tych świadczeń bez specjalnego zapotrzebowania władz, upoważnionych do zgłaszania zapotrzebowań.

Władza wykonywająca powinna w tym wypadku wystawić odpowiednie poświadczenie, stwierdzające pobranie dodatkowego świadczenia.

Art.  23.

Pobranie świadczeń może nastąpić także w drodze repartycji.

Art.  24.

Repartycje żądanych świadczeń zarządzają:

1) właściwi ministrowie, o ile świadczenia mają być pobrane z dwóch lub więcej województw,

2) władze administracyjne II-ej instancji, o ile świadczenia mają być pobrane z jednego województwa,

3) władze administracyjne I-ej instancji, o ile świadczenia mają być pobrane z jednego powiatu.

Art.  25.

Repartycje świadczeń, nałożonych na gminy, rozkładają:

1) w gminach miejskich i wiejskich burmistrz, naczelnik gminy lub sołtys przy udziale 4 członków rady miejskiej względnie gminnej,

2) w miastach o własnym statucie-jedna lub więcej komisyj repartycyjnych, składających się z prezydenta miasta jako przewodniczącego i 4 członków rady miejskiej.

W razie przeszkód, wynikłych z siły wyższej, lub w wypadkach, niecierpiących zwłoki, repartycję przeprowadzają bez udziału osób, wymienionych w ust. 1, w gminach miejskich i wiejskich naczelnik gminy (burmistrz, wójt, sołtys), zaś w miastach o własnym statucie prezydent miasta przy udziale, o ile możności, 2 mieszkańców danej gminy. W razie nieobecności osób, obowiązanych do świadczeń w drodze repartycji, władze gminne postępują w myśl postanowienia art. 20 niniejszego rozporządzenia.

Art.  26.

Repartycja obowiązuje każdego, kto jest wymieniony w liście repartycyjnej. Lista repartycyjna będzie ogłoszona w gminie i zastępuje nakaz świadczenia. Od orzeczeń repartycyjnych, wydanych przez komisje wymienione w art. 25, służy stronom odwołanie do władz administracyjnych w toku instancyj.

Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania.

Art.  27.

Każdemu ze świadczących na podstawie repartycji wydają dowód pobrania organy, przeprowadzające repartycję.

Władze, zarządzające pobranie świadczeń, wystawiają przewidziane w art. 19 dowody wykonania świadczeń, pobranych w drodze repartycji, na odnośne gminy miejskie lub wiejskie i doręczają zarządom tych gmin.

Art.  28.

Zamiast przeprowadzenia repartycji zarządy gmin wiejskich względnie miejskich mogą dostarczyć żądanych świadczeń w inny sposób, o ile to nie pociągnie za sobą opóźnienia świadczenia.

Art.  29.

W razie nieprzeprowadzenia we wskazanym terminie repartycji władze, zarządzające repartycję, zarządzają wykonanie nakazu w drodze przymusowej z pominięciem władz, w art. 25 wymienionych.

Art.  30.

Wynagrodzenie za pobrane w drodze repartycji świadczenia będzie wypłacone zarządom gmin miejskich lub wiejskich w całkowitej sumie za okazaniem dowodu wykonania świadczenia.

Zarządy gmin wiejskich lub miejskich obowiązane są niezwłocznie podzielić otrzymaną kwotę i wypłacić każdemu ze świadczących należne wynagrodzenie.