Rozdział 5 - Zarządzenia specjalne w pasie pogranicznym. - Rumunia-Polska. Konwencja sanitarna. Warszawa.1922.12.20.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.82.636

Akt obowiązujący

Wersja od: 11 sierpnia 1923 r.

V.

Zarządzenia specjalne w pasie pogranicznym.

Artykuł  24.

Niezależnie od komunikatów wymienianych przez Strony zawierające umowę, na zasadzie art. 1, 2, i 3, władze sanitarne pasa pogranicznego wejdą w bezpośrednie stosunki, celem wzajemnego i możliwie dokładnego informowania się w zakresie spraw sanitarnych podległego im terytorjum.

Informacje te będą dotyczyły:

1) doniesienia o pierwszym przypadku zachorowania na jedną z chorób wymienionych w art. 1,

2) okresowego informowania o dalszym rozwoju tych chorób, jak również o wszelkich sprawach, mogących ułatwić stosowanie środków ochronnych,

3) przedsięwziętych środków.

Nadto władze sanitarne pasa pogranicznego będą się informowały wzajemnie o stanie chorób zakaźnych nie przewidzianych w art. 1.

Za pas pograniczny uważa się pas terytorjum obejmujący powiaty (plasa) przyległe do granicy oraz te powiaty, które oddalone są od granicy nie dalej niż o 5 klm.

Państwa umawiające się dostarczą sobie wzajemnie, w przeciągu jednego miesiąca od wejścia w życie niniejszej Konwencji, wykazów powiatów (plasa) i gmin przyległych do granicy, ze wskazaniem właściwych władz sanitarnych.

Artykuł  25.

W przypadku pojawienia się w pasie pogranicznym cholery, dżumy, tyfusu powrotnego, plamistego lub ospy, bądź też epidemicznego szerzenia się jakiejś innej choroby zakaźnej, władze administracyjne powiatu zakażonego zezwolą, aby władza administracyjna powiatu (plasa) pogranicznego drugiego Państwa, na podstawie uzyskanej zgody, wysłała swego lekarza urzędowego, który skomunikuje się z władzami miejscowemi, celem zebrania bezpośrednio na miejscu danych epidemiologicznych.

Pograniczne władze administracyjne obu stron będą współdziałały w zakresie ochrony zdrowia publicznego; na żądanie będą udzielały sobie wzajemnej pomocy w tym zakresie.

Artykuł  26.

W razie pojawienia się w miejscowościach pogranicznych cholery, zakazowi może również podlegać przywóz surowych owoców i jarzyn oraz nabiału z zakażonego terytorjum pogranicznego.

Artykuł  27.

W razie, gdyby jedno z Państw zawierających, umowę zawarło umowę sanitarną z innem Państwem, obowiązane jest przesłać w najkrótszym czasie drugiej Stronie tekst zawartej Konwencji.

Artykuł  28.

W razie powstania różnicy zdań przy stosowaniu niniejszej Konwencji i niemożności uregulowania ich w drodze dyplomatycznej, Państwa zawierające umowę zobowiązują się za wspólną zgodą, zwrócić się o pośrednictwo do Ligi Narodów (Sekcja Hygieny).

Artykuł  29.

Niniejsza Konwencja, zredagowana w języku francuskim, będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Bukareszcie w czasie możliwie najkrótszym.

Konwencja wchodzi w życie w 30 dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Po wypowiedzeniu Konwencji przez jedno z Państw umawiających się obowiązuje ona jeszcze przez rok od dnia wymówienia.

Na dowód czego wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie w dwuch egzemplarzach 20 grudnia 1922 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjętą, ratyfikowaną i zatwierdzoną i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowaną.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 16 maja 1923 roku.