Rozdział 4 - Zarządzenia dotyczące kolei i innych środków komunikacji. - Rumunia-Polska. Konwencja sanitarna. Warszawa.1922.12.20.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.82.636

Akt obowiązujący

Wersja od: 11 sierpnia 1923 r.

IV.

Zarządzenia dotyczące kolei i innych środków komunikacji.

Artykuł  18.

Względem podróżnych, przybywających na granicę kolejami i ich bagażu stosuje się zarządzenia, wymienione w artykułach poprzednich; w każdym razie wykonywanie tych zarządzeń nie powinno wstrzymywać ruchu pociągów.

W tym celu Państwa, zawierające umowę, postarają się o utworzenie na swych pogranicznych stacjach kolejowych w ciągu lat dwuch od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji, punktów sanitarno-nadzorczych o sprawności odpowiadającej rozmiarom zwykłego ruchu osób i towarów przez dane miejscowości pograniczne.

Artykuł  19.

Państwa, zawierające umowę, zobowiązują się:

1) utrzymywać w czystości, dezynfekować i dezynsekować pociągi pasażerskie, przybywające na granicę,

2) roztaczać ścisły nadzór sanitarny w obrębie dworców kolejowych, czuwać nad zaopatrzeniem dworców w dobrą wodę do picia, nad czystością wychodków w pociągach i na dworcach, nad czystością bufetów, a w okresie epidemji cholery zakazać sprzedaży produktów, mogących sprzyjać szerzeniu się zarazy (owoców surowych, jarzyn surowych oraz surowego nabiału).

Artykuł  20.

W przypadku ujawnienia w pociągu przybyłym do granicy osoby dotkniętej jedną z chorób wymienionych w art. 1, dany wagon winien być odczepiony i zdezynfekowany na terytorjum Państwa przeznaczenia przez władze stacji granicznej.

Podróżni, którzy stykali się z chorymi, podlegają oględzinom lekarskim; jednocześnie zawiadamia się o nich władze sanitarne tych miejscowości, do których podróżni ci jadą, a to celem poddania ich nadzorowi przewidzianemu przez Międzynarodową Konwencję Sanitarną z r. 1912; dozór będzie się liczył od chwili stwierdzenia danego przypadku.

Bagaż osobisty podróżnych podlega zarządzeniom art. 15.

Artykuł  21.

Przepisy i postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie względem ruchu osób i towarów drogami lądowemi i wodnemi.

Co do komunikacji powietrznej przepisy powyższe będą stosowane przez władze sanitarne na miejscu pierwszego lądowania.

Artykuł  22.

Miejscowości pograniczne, w których będą urządzone punkty sanitarno-nadzorcze, będą ustalone za wspólnem porozumieniem centralnych władz sanitarnych obu Stron umawiających się. Państwa zawierające umowę, na wypadek niebezpiecznego szerzenia się epidemji, zastrzegają sobie prawo zamknięcia dla podróżnych i towarów, pochodzących z terytorjów zakażonych, granicy w punktach niedostatecznie zaopatrzonych w urządzenia sanitarne. Państwa zawierające umowę, zobowiązują się do wzajemnego zawiadamiania się o tych zarządzeniach conajmniej na 8 dni przedtem oraz do poczynienia ułatwień dla ruchu podróżnych i towarów przez inne punkty graniczne.

Artykuł  23.

Pobieranie opłat od podróżnych za pomoc lekarską na pogranicznych stacjach sanitarnych, za izolację, jak również za inne wydatki spowodowane stosowaniem przepisów niniejszej Konwencji, jest niedopuszczalne.

Powyższe wydatki obciążają Skarb tego Państwa, na którego terytorjum środki te są stosowane.

Pobieranie opłat za przeprowadzenie dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji dopuszczalne jest jedynie względem towarów podlegających tym zarządzeniom, a to w wysokości rzeczywistych wydatków poniesionych w tym celu.

Państwa zawierające umowę powiadamiają się wzajemnie o wysokości opłat wyznaczonych.

Gdyby jednak jedno z Państw zawierających umowę uznało za stosowne nałożenie opłat sanitarnych na pewne kategorje osób podróżujących partjami (zgodnie z art. 49 Konwencji Międzynarodowej z r. 1912), winno o tem zawiadomić drugie Państwo, które może zastosować ze swej strony zarządzenia analogiczne.