Rozdział 1 - Pobyt czasowy indywidualny. - Ruch cudzoziemców.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.5.49

Akt utracił moc

Wersja od: 26 stycznia 1929 r.

I.

Pobyt czasowy indywidualny.

§ 1. Zezwoleń na wjazd i pobyt czasowy, przewidzianych w art. 5 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach, udzielają urzędy konsularne przez wystawienie wizy pobytowej według załączonego wzoru (załącznik Nr. 1).

Wiza ma być wystawiona w ten sposób, aby uprawnienie do pobytu nie przekraczało dwóch lat.

Wiza pobytowa może uprawniać do kilkakrotnego przekraczania granic Rzeczypospolitej.

§ 2. Dla otrzymania wizy pobytowej cudzoziemiec powinien przedstawić ważny dowód osobisty oraz podać dane, potrzebne dla jej wypełnienia, a w szczególności określić cel pobytu i czas, niezbędny, jego zdaniem, dla osiągnięcia tego celu, zaś na żądanie urzędu konsularnego wskazać również miejsce zamierzonego pobytu i dostarczyć potrzebnych informacyj co do swej osoby i zamierzonego pobytu, jak również potrzebnych dokumentów, świadectw lub dowodów.

§ 3. Urząd konsularny powinien przed udzieleniem wizy pobytowej uzyskać zgodę z reguły powiatowej władzy administracji ogólnej, właściwej ze względu na zamierzone miejsce pobytu, jeżeli:

a) pobyt ma trwać dłużej, niż 3 miesiące albo

b) istnieją powody do przypuszczenia, że pobyt cudzoziemca w Rzeczypospolitej, z uwagi na jego osobę lub cel pobytu, może być niepożądany dla jej dobra lub dobra jej mieszkańców.

Zwracanie się do władzy administracji ogólnej o wyrażenie zgody nie jest wymagane w wypadku, wymienionym pod lit. a), jeżeli cudzoziemiec, nie mając skończonych lat 25, przybywa do Rzeczypospolitej w celu wstąpienia w charakterze słuchacza do jednego z wyższych państwowych zakładów naukowych, a wykaże się zaświadczeniem takiego zakładu, że będzie przyjęty w poczet jego słuchaczów, - albo jeżeli cudzoziemiec, nie mając skończonych lat 21, przybywa do rodziców lub opiekunów.

§ 4. Udzielenia wizy pobytowej należy odmówić jeżeli:

a) obecność cudzoziemca na obszarze Rzeczypospolitej zagrażałaby poważnie jej dobru lub dobru jej mieszkańców, a zwłaszcza zagrażalaby bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu, albo

b) cudzoziemiec był wydalony z granic Rzeczypospolitej, a od wydalenia nie upłynęło lat 5, albo

c) udzieleniu wizy pobytowej sprzeciwiają się obowiązujące przepisy, albo

d) czas pobytu wybiegałby poza czas ważności dowodu osobistego, albo

c) z oświadczenia cudzoziemca lub okoliczności wypadku wynika, że cudzoziemiec przybywa w celu osiedlenia się, nie zaś pobytu czasowego.

§ 5. Cudzoziemiec, który przybył na mocy wizy pobytowej, może przebywać tylko przez czas, oznaczony w wizie i obowiązany jest opuścić granice Rzeczypospolitej w ten sposób, aby nie przekroczyć tego czasu.

§ 6. W wypadku, gdy cudzoziemiec wykaże, że w wyznaczonym mu czasie pobytu nie mógł osiągnąć celu, zadeklarowanego przy otrzymywaniu wizy pobytowej, powiatowa władza administracji ogólnej może mu udzielić stosownego przedłużenia, jednak na czas, nie przewyższający dwóch lat (§ 1 ust. 2) od dnia pierwszego przekroczenia granicy (załącznik Nr. 2).

§ 7. Cudzoziemiec, który, przebywając na obszarze Rzeczypospolitej na podstawie wizy pobytowej, uprawniającej do jednorazowego przekroczenia jej granic, zamierza przerwać pobyt czasowy przez wyjazd chwilowy z Rzeczypospolitej, może powrócić bez uzyskiwania nowej wizy pobytowej, jeżeli otrzymał przed wyjazdem od powiatowej władzy administracji ogólnej wizę powrotną (załącznik Nr. 3), a powrót jego następuje przed upływem dozwolonego mu pobytu.