Dział 4 - PRACE WIĘŹNIÓW. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

DZIAŁ  IV.

PRACE WIĘŹNIÓW.

§ 211. Organizacja pracy więźniów w zakresie spraw gospodarczych i budżetowych jest wyodrębniona z ogólnego gospodarstwa więziennego i tworzy dział pracy.

§ 212. Więźniów zatrudniać należy:

a) w warsztatach i zakładach przemysłowych więziennych,

b) w gospodarstwach rolnych i ogrodowych,

c) zapomocą wynajmu, jako sił roboczych.

Więźniów należy zatrudniać pracami dochodowemi i niedochodowemi.

§ 213. Więźniowie karni podlegają przymusowi pracy w granicach przepisów ustaw karnych.

Z pośród więźniów śledczych mogą być zatrudnieni pracą za zezwoleniem właściwych władz sądowych lub prokuratorskich tylko ci, którzy wybiorą sobie jeden z rodzajów pracy istniejących w danem więzieniu, lub inny, którego wprowadzenie nie sprzeciwia się przepisom niniejszego regulaminu i nie odbiega od zwykłych norm życia w więzieniu. Przepis ten ma odpowiednie zastosowanie do więźniów karnych nie podlegających przymusowi pracy.

§ 214. O niezdolności więźnia do pracy wogóle, do pracy fizycznej ciężkiej lub też do poszczególnego rodzaju zatrudnienia decyduje naczelnik więzienia, na podstawie opinji lekarza więziennego.

Nieletni do lat 17, osadzeni w więzieniu, nie mogą być zatrudniani ciężką pracą fizyczną.

Zatrudnianie kobiet ciężarnych, począwszy od 7-go miesiąca ciąży do upływu 2 miesięcy po rozwiązaniu - jest wzbronione.

§ 215. Przy wyznaczaniu więźniom odpowiedniego rodzaju pracy należy uwzględniać rodzaj i termin kary, wiek, płeć, stan zdrowia, stopień ich wykształcenia ogólnego i zawodowego, inteligencję, dotychczasowe zajęcie na wolności i w więzieniu, zamierzoną pracę na wolności po opuszczeniu więzienia, jak również zamiłowanie do pewnej gałęzi pracy.

Więźniom, którzy przed osadzeniem w więzieniu zajmowali się pracą naukową, naczelnik więzienia może zezwolić na dalsze prowadzenie prac, z wyjątkiem zajęć, wymagających specjalnych urządzeń, mogących zakłócić spokój lub grozić niebezpieczeństwem albo ułatwić ucieczkę.

§ 216. Zawodowe wyszkolenie więźniowie otrzymują:

a) w warsztatach więziennych,

b) w gospodarstwie rolnem,

c) drogą udzielania im wiadomości zawodowych w zakresie niższej szkoły rzemieślniczej lub ogrodniczo-rolniczej.

§ 217. Czas trwania pracy więźniów ustala się według ogólnego ustawodawstwa o pracy.

§ 218. Więzień, zatrudniony pracą dochodową, otrzymuje wynagrodzenie w stosunku do wykonanej pracy, z uwzględnieniem jego kwalifikacyj zawodowych, wykazanych postępów i sprawowania.

W okresie nauki więzień nie otrzymuje wynagrodzenia.

Praca, wykonana ponad ustaloną normę, wynagradzana jest specjalnie.

Więźniowie, oprócz wynagrodzenia, którego sposób i wysokość regulują specjalne przepisy, otrzymują osobne premje.

§ 219. Wynagrodzenie pieniężne za pracę więźnia ma być zapisywane na jego rachunek. W tym celu więzień posiada książeczkę roboczą, do której zapisywane jest jego wynagrodzenie, oraz dokonywane z tego wynagrodzenia wydatki.

Wynagrodzenie więźnia dzieli się na dwie części. Pierwsza część jest pozostawiona do wydatkowania według jego uznania w granicach, dozwolonych regulaminem, zaś druga część - tworzy kapitał żelazny, przeznaczony dla więźnia, po zwolnieniu go z więzienia.

Zezwolenia na wydatkowanie sum z żelaznego kapitału udziela Ministerstwo Sprawiedliwości.

§ 220. Więzień przy zwolnieniu winien otrzymać pozostałą na jego rachunku należność.

W razie przesłania więźnia do innego więzienia, naczelnik więzienia winien również przesłać książeczkę roboczą, stwierdzającą ostateczną sumę, zapisaną na rachunku więźnia za jego pracę, oraz odpowiednią gotówkę.

§ 221. Organizacja pracy w więzieniu i warunki jej wykonywania winny odpowiadać ogólnym przepisom sanitarnym, higjenicznym i bezpieczeństwa.

§ 222. Prowadzenie rachunkowości działów pracy w więzieniu określa osobna instrukcja.