Przyznanie funkcjonarjuszom niższym umundurowania za opłatą 25% jego wartości.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.126.900

Akt utracił moc

Wersja od: 23 grudnia 1925 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 2 grudnia 1925 r.

w sprawie przyznania funkcjonariuszom niższym umundurowania za opłatą 25% jego wartości.

Na zasadzie art. 19 ustawy z dnia 9 października 1923 r. o uposażeniu funkcjonarjuszów państwowych i wojska (Dz. U. R. P. № 116 poz. 924) zarządza się co następuje:

§ 1. Umundurowanie za opłatą 25% jego wartości otrzymują ci stali funkcjonarjusze niżsi, którzy w myśl obowiązujących w danym dziale służby państwowej przepisów obowiązani są do noszenia w służbie munduru.

§ 2. Czasokres używalności munduru ustalą: dla funkcjonarjuszów niższych, objętych rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 listopada 1925 r. o zaliczeniu poszczególnych grup funkcjonarjuszów państwowych do kategorji funkcjonarjuszów niższych i zaliczenia ich do grup uposażenia (Dz. U. R. P. № 118 poz. 847) Prezes Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Skarbu, dla innych funkcjonarjuszów niższych właściwi ministrowie w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

§ 3. Po upływie czasokresu używalności mundur przechodzi na własność funkcjonarjusza niższego.

W razie utraty lub zniszczenia munduru albo jego części przed upływem czasokresu używalności z winy funkcjonarjusza niższego obowiązany on jest sprawić na własny koszt nowy mundur względnie jego części.

Jeżeli utrata lub zniszczenie munduru albo jego części nastąpiło bez winy funkcjonarjusza niższego, otrzymuje on nowy mundur względnie jego części na warunkach normalnych.

§ 4. W razie wystąpienia lub wydalenia funkcjonarjusza niższego ze służby państwowej przed upływem czasokresu używalności mundur ma być zwrócony za wypłaceniem funkcjonarjuszowi odpowiedniej części 25% ceny kosztów i może być wydany innemu funkcjonarjuszowi niższemu po przeprowadzeniu dezynfekcji z odpowiednio skróconym czasokresem używalności za opłatą kwoty, którą wypłacono poprzedniemu funkcjonarjuszowi przy zwrocie munduru. Władza służbowa może jednak pozostawić funkcjonarjuszowi niższemu mundur za opłatą odpowiedniej części 75% ceny kosztów.

Wyżej wymienione części 25% względnie 75% ceny kupna munduru oblicza się w stosunku do czasu używania.

W razie przejścia funkcjonarjusza niższego na emeryturę oraz w razie jego śmierci mundur nie podlega zwrotowi.

§ 5. Władza służbowa może zezwolić funkcjonarjuszowi na uiszczenie kwoty, przypadającej do zapłacenia z tytułu jego udziału w kosztach sprawienia munduru, w ratach miesięcznych, nie więcej jednak niż w pięciu.

§ 6. Rozporządzenie niniejsze nie dotyczy mundurów galowych, wprowadzonych dla funkcjonarjuszów niższych, używanych do służby reprezentacyjnej.

Koszty tych mundurów pokrywa w całości Skarb Państwa, przyczem pozostają one zawsze własnością Skarbu Państwa.

§ 7. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1926 r. Równocześnie tracą moc obowiązującą wszystkie przepisy, wydane w przedmiocie, objętym niniejszem rozporządzeniem.