Przymusowe wycofywanie z zagrożonych obszarów Państwa ludności i mienia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.78.678

Akt utracił moc

Wersja od: 8 września 1927 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 26 sierpnia 1927 r.

w sprawie przymusowego wycofywania z zagrożonych obszarów Państwa ludności i mienia.

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. № 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

Art.  1.

W czasie wojny, w wypadku ogłoszenia mobilizacji, lub gdy wymaga tego interes obrony Państwa, władze państwowe mogą zarządzić przymusowe wycofanie mienia z zagrożonych obszarów Państwa.

Przymusowemu wycofaniu podlega wszelkie mienie, stanowiące własność osób prywatnych (fizycznych i prawnych) i osób prawnych o charakterze publicznym, o ile mienie to przedstawia szczególną wartość dla Państwa, przedewszystkiem z punktu widzenia obrony Państwa,

Art.  2.

Przymusowe wycofanie mienia z oznaczeniem obszaru zarządza oraz rodzaj mienia, podlegającego wycofaniu, określa:

1) w czasie wojny-Minister Spraw Wojskowych w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami, w miejscowościach zaś, należących do obszaru wojennego,-Naczelny Wódz lub upoważnione przez niego władze;

2) w wypadku ogłoszenia mobilizacji albo w interesie obrony Państwa-Rada Ministrów na wniosek Ministra Spraw Wojskowych.

Art.  3.

Przymusowemu wycofaniu podlega również ludność, jednak tylko z miejscowości, objętych bezpośredniemi działaniami wojennemi, oraz w zakresie niezbędnym dla sprawnego przeprowadzenia tych działań.

Wycofanie ludności zarządza oraz zakres tego wycofania określa Naczelny Wódz lub upoważnione przez niego władze, przyczem ludności, podlegającej przymusowemu wycofaniu, ma być w miarę możności udostępnione zabranie ze sobą przedewszystkiem inwentarza żywego oraz niezbędnych produktów żywnościowych.

Art.  4.

Władze wojskowe lub inne upoważnione przez nią władze państwowe mogą zarządzić zniszczenie mienia, podlegającego przymusowemu wycofaniu, jeżeli wywiezienie tego mienia we właściwym czasie okaże się niemożliwe, a mienie to mogłoby być wyzyskane przez nieprzyjaciela dla celów wojennych.

Art.  5.

Dla celów przymusowego wycofania oraz powrotu dostarcza Państwo niezbędnej ilości środków transportowych oraz zapewnia tymczasowe umieszczanie wycofanego mienia i tymczasowe umieszczenie oraz utrzymanie wycofanej ludności.

Art.  6.

Za zniszczenie mienia w wypadku, określonym w art. 4, Skarb Państwa wypłaca odszkodowanie, ustalone przez komisje szacunkowe w postępowaniu, przewidzianem przez przepisy o rzeczowych świadczeniach wojennych. Prawo do odszkodowania ze strony Skarbu Państwa nie służy w wypadkach, gdy władza zarządziła zniszczenie mienia, którego właściciel lub osoby, działające w jego imieniu, we właściwym czasie z własnej winy nie wycofały.

Art.  7.

Winny wykroczenia przeciwko przepisom niniejszego rozporządzenia lub rozporządzeń, wydanych na jego podstawie, o ile czyn nie stanowi przestępstwa, zagrożonego cięższą karą, będzie karany więzieniem do jednego roku i grzywną do czterech tysięcy złotych lub jedną z tych kar; sąd może orzec również konfiskatę mienia, które powinno było być wycofane. Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna z 1852 r., zamiast więzienia orzeka się karę ścisłego aresztu.

Art. 8. Wykonanie rozporządzenia niniejszego powierza się Ministrowi Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i innymi zainteresowanymi ministrami we właściwym każdemu z nich zakresie działania, a co do art. 7-Ministrowi Sprawiedliwości.

Art.  9.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.