Oddział 1 - Odroczenie płatności. Do - Przepisy wykonawcze do ustawy z dnia 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.99.842

Akt utracił moc

Wersja od: 12 listopada 1934 r.

1.

Odroczenie płatności.

Do art. 177.

§ 190. 40  Izba skarbowa może zezwolić na odroczenie płatności:

1) na czas nie dłuższy niż dwa lata, licząc od dnia, w którym opłatę stemplową, względnie podwyżkę, należy uiścić w myśl art. 20, 21, 28, 30 - 33, 42 i 59;

2) na okres kończący się po terminie wymienionym pod 1), lecz nie dłuższy niż jeden rok, licząc od dnia wydania decyzji o odroczeniu, jeżeli opłata pojedyncza nie przewyższa kwoty 2.000 zł, a podwyżka kwoty 5.000 zł. Izba skarbowa jest uprawniona do obniżenia odsetek za odroczenie oraz do zupełnego zwolnienia od nich.

Urząd skarbowy (§ 16) może zezwolić na odroczenie płatności na czas nie dłuższy niż 3 miesiące: 3

a) opłaty pojedynczej, nie przewyższającej 100 zł,

b) podwyżki, nie przewyższającej 300 zł.

W razie odroczenia płatności na mocy art. 177 (przez Ministra Skarbu lub przez izbę skarbową) urząd skarbowy (§ 16) na żądanie posiadacza pisma, które podlega opłacie odroczonej, umieści na tem piśmie poświadczenie o odroczeniu płatności. Poświadczenie takie podlega opłacie stemplowej w kwocie 5 zł (art. 154).

⁴⁰ § 190 zmieniony przez § 1 pkt 38 rozporządzenia z dnia 9 grudnia 1933 r. (Dz.U.33.103.797) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1934 r.