Dział 1 - Zaopatrywanie ludności w dobrą wodę do picia. - Przepisy sanitarne dla uzdrowisk, posiadających charakter użyteczności publicznej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.125.1016

Akt utracił moc

Wersja od: 6 lipca 1937 r.

Dział  I.

Zaopatrywanie ludności w dobrą wodę do picia.

Cechy dobrej wody.

§ 2. Zaopatrywanie ludności na terenie okręgu ochrony sanitarnej w dobrą wodę do picia i do potrzeb gospodarskich należy do obowiązków właściwej komisji uzdrowiskowej, która w tym celu jest obowiązana do urządzenia wszystkich, w art. 5 a) powołanej ustawy wymaganych, urządzeń technicznych.

§ 3. Woda dla potrzeb wewnętrznego użycia i do podtrzymania czystości w uzdrowiskach może być czerpana ze zbiorników podziemnych, ze źródeł, z rzek i jezior.

Miejsce poboru wody i teren, który jej dostarcza, powinny być należycie zabezpieczone od zanieczyszczeń.

Woda dostarczana ludności powinna odpowiadać następującym warunkom:

1) pod względem fizycznym-woda powinna być przezroczysta, bezbarwna, bezwonna, dobra w smaku i posiadać temperaturę do 12° C;

2) pod względem chemicznym - woda nie powinna zawierać nadmiaru soli żelaza, manganu, sodu i potasu, oraz siarkowodoru, amonjaku, kwasu azotowego i azotnego, nie powinna zużywać więcej jak 7 mg. nadmanganjanu potasu do utlenienia zanieczyszczeń organicznych, zawartych w litrze wody; wreszcie powinna mieć twardość mniejszą od 20° niem.;

3) pod względem biologicznym-woda nie powinna zawierać chorobotwórczych drobnoustrojów, pasożytów i ich zalążków; nie powinna zawierać wskaźników biologicznych, cechujących wody zanieczyszczone wydzielinami ludzkiemi i zwierzęcemu

Wodociągi.

§ 4. Uzdrowiska, posiadające charakter użyteczności publicznej, obowiązane są stosownie do art. 5 ustawy o uzdrowiskach mieć wodociągi, urządzone do powszechnego użytku, w razie braku tychże wykonać je w terminie lat 5-u od daty ogłoszenia niniejszego rozporządzenia (art. 27 ustawy).

Ilość wody dostarczonej przez wodociąg powinna odpowiadać zapotrzebowaniom o każdej porze dnia i roku, powinna pokrywać je w sposób zupełnie pewny i wynosić nie mniej niż 50 litrów no dobę. dla 1 mieszkańca, wliczając w to i mieszkańców sezonowych. Przy projektowaniu wodociągów należy brać pod uwagą możliwy przyrost ludności miejscowej i sezonowej w ciągi: 25 lat.

Zasadnicze dane do wykonania projektów wodociągów i sarnę projekty podlegają zatwierdzeniu Ministra Zdrowia Publicznego i Ministra Robót Publicznych.

Obszary ochronne dla źródeł wodociągowych.

§ 5. Dla zabezpieczenia od zanieczyszczenia wód służących do zaopatrywania wodociągów oraz zapewnienia wydajności dorzecza ich podlegają ochronie sanitarnej.

Obszary ochronne i zarządzenia co do użytkowania i zagospodarowania gruntów w obrębie tych obszarów ustanawia powołana wiedza wodna (art. 131 ust. z 19-go września 1922 r.-Dz. U. R. P. № 102, poz. 936).

Ochrona sanitarna objektów wodociągowych.

§ 6. Komisje uzdrowiskowe obowiązane są:

1) wyznaczyć terminy dla przymusowego połączenia realności z rurociągami sieci wodociągowej;

2) wykonywać stały dozór sanitarny wszystkich urządzeń wodociągowych przez perjodyczne rewizje tychże i wyniki rewizji utrwalać protokolarnie;

3) wydawać za zgodą Ministra Zdrowia Publicznego wszelkie postanowienia związane z opłatnem użytkowaniem wody.

§ 7. W okresie przejściowym (art. 4), oraz w tych przypadkach, gdzie w pojedynczych realnościach-z jakichkolwiek bądź względów-urządzenie (instalacja) wodociągu względnie doprowadzenie rur wodociągowych okaże się na razie niewykonalne, woda do picia może być dostarczana ze studzien lokalnych za dobre uznanych, na podstawie opinji i zgody miejscowej komisji uzdrowiskowej.

§ 8. Ma terenach podległych narządowi komisji uzdrowiskowej studnie, służące do zaopatrywania ludności w wodę do picia i do domowego użytku powinny być z reguły wiercone, rurowane i czerpać wodę w miarę możności z głębszego poziomi! wodnego.

Przy słabej wydajności pokładu wodonośnego, względnie małej jego miąższości może komisja uzdrowiskowa zezwolić na istnienie, względnie pozwolić na budowę studni kopanej (szybowej, cembrowanej) o większej średnicy, umożliwiającej nagromadzenie się. wody miedzy jednem a drugiem odpompowaniern, o ile pozatem studnia odpowiada warunkom poniżej wymienionym:

1) Studnia powinna clą znajdować na najwyższym punkcie, powierzchni danej posesji w odległości conajmniej 5 metrów od granic posesji sąsiadującej, 10 metrów od miejsc zanieczyszczonych jak to: dołów kloacznych, gnojówek, stajen, obór i t. p.;

2) Studnia powinna posiadać taką głębokość, aby siąkała do wód ustalonych t. j. właściwych gruntowych lub artezyjskich i położonych tak by środowisko wodne posiadało naturalną oddzielająca warstwy nieprzepuszczalną lub trudno przepuszczalną;

3) W wypadki! jeżeli między wodą zaskórną a wgłębną niema warstwy nieprzepuszczalnej, wszelkie nowe studnie mogą być tylko wiercone o większej głębokości; w razie istnienia studni kopanej, głębokość jej nie powinna być mniejsza niż 6 mtr.;

4) Czerpanie wody tak ze studzien wierconych jak i kopanych może się odbywać tylko przy zastosowaniu pomp;

5) Teren dokoła studni kopanej lub wierconej powinien być nieco wzniesiony w promieniu conajmniej 2m² pokryty betonem, lub za-brukowany na warstwie gliny, grubości 30 cm. 2 spadkiem na zewnątrz;

6) Rura wiertnicza studni rurowej, względnie cembrowina studni kopanej powinna wystawać nad poziom gruntu conajmniej 30 cm.;

7) Ściany (cembrowina) studni kopanej powinny być betonowe lub murowane na cemencie, osadzone na wieńcu z drzewa, betonu lub żelaza:

8) Przestrzeń między cembrowiną a powierzchnią wykopu w dolnej części na 10 ctm. wyżej zwierciadła wody lub warstwy jej przesączania powinna być wypełniona żwirem lub gruboziarnistym piaskiem, wyżej zaś do samej powierzchni winna być oddzielona od ziemi warstwą gliny 30 cm. grubą;

9) Nakrycie studni (cembrowiny) powinno być szczelne i trwałe, ze spadkiem na zewnątrz, a brzeg nakrycia powinien zachodzić poza ściany. O ile nakrycie jest drewniane, ma być wykonane z desek szpuntowanych;

10) Dno studni kopanej (cembrowanej) należy pokryć warstwą gruboziarnistego piasku lub drobnym żwirkiem przynajmniej na 10 cm. wysoko, o ile zachodzi możność zamulenia się wody przy forsowniejszem pompowaniu.

§ 9. Komisje uzdrowiskowe są obowiązane utrzymywać w ewidencji wszystkie studnie, znajdujące się na terenie granic ochrony sanitarnej, oraz poddawać ja conajmniej 2 razy do roku oględzinom fachowym, a wodę w razie potrzeby badaniu szczegółowemu (chemicznemu, bakteriologicznemu).

§ 10. Czyszczenie studni powinno się odbywać w miarą potrzeby, określonej zmniejszeniem się wydajności wody lub jej zanieczyszczeniem.

Czyszczenie polega na wypompowaniu wody ze studni, usunięciu z dna mułu lub zamulonego piasku (żwirku), na ponownem podsypaniu dna świeżym piaskiem lub przemytym żwirkiem i w razie potrzeby na odkażeniu dna i cembrowiny roztworem wapna chlorowego (calcaria hypochlorosa), o koncentracji odpowiadającej 10-20 mg. czynnego chloru na jeden litr wody.

W tym celu należy po spompowaniu wody ze studni, oczyszczeniu dna i ponownem wypełnieniu się studni wodą, wsypać do niej odpowiedni ładunek wapna chlorowego, odczekać 24 godziny, wodę wapienną odpompować i powtarzać odpompowanie tak długo, dopóki woda nie przestanie mieć zapach chloru i wykazywać obecność aktywnego chloru.

Odkażanie studni powinno się odbywać pod nadzorem lekarza uzdrowiskowego.

§ 11. Studnie, znajdujące się na terenie granic ochrony sanitarnej, a nieodpowiadające warunkom niniejszych przepisów, mają być w przeciągu jednego roku od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia kosztem właścicieli studzien doprowadzone do stanu wymagalnego, a w przeciwnym razie ulegną zamknięciu.

Próby wody.

§ 12. Pobieranie prób wody dla badania chemicznego lub bakterjologicznego, winno odbywać się w sposób określony w załączniku № 1.

Pobrane w sposób przepisany próby, winny być skierowane celem zbadania do jednego z państwowych zakładów badania żywności i przedmiotów użytku.

O wynikach badania prób należy powiadomić lekarza powiatowego,