Rozdział 2 - Zasady odpowiedzialności i postępowania. - Przekazanie niektórych drobnych przestępstw jako wykroczeń do orzecznictwa karno-administracyjnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1966.23.149

Akt utracił moc

Wersja od: 23 czerwca 1966 r.

Rozdział  2.

Zasady odpowiedzialności i postępowania.

Art.  11.

W sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10 stosuje się przepisy części ogólnej prawa o wykroczeniach oraz przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 1951 r. o orzecznictwie karno-administracyjnym (Dz. U. z 1959 r. Nr 15, poz. 79 z późniejszymi zmianami) ze zmianami i uzupełnieniami wynikającymi z niniejszej ustawy.

Art.  12.

§ 1. Usiłowanie wykroczenia określonego w art. 1-10 jest karalne.

§ 2. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia wykroczenia przedsiębierze działanie skierowane bezpośrednio ku urzeczywistnieniu tego zamiaru, lecz zamierzonego wykroczenia nie dokonuje.

§ 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach przewidzianych dla danego wykroczenia.

§ 4. Nie odpowiada za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od działania lub zapobiegł powstaniu wykroczenia.

Art.  13.

Pomocnictwa dopuszcza się, kto do popełnienia wykroczenia udziela pomocy czynem lub słowem.

Art.  14.

§ 1. Podżegacz i pomocnik do wykroczenia określonego w art. 1-10 podlegają odpowiedzialności karno-administracyjnej tylko w razie dokonania wykroczenia przez sprawcę i tylko w granicach swego zamiaru.

§ 2. Za podżeganie i pomocnictwo wymierza się karę w granicach przewidzianych dla danego wykroczenia.

Art.  15.

§ 1. Jeżeli wykroczenia określonego w art. 1-10 dopuścił się nieletni, który w chwili rozpoczęcia rozprawy nie ukończył 17 lat, sprawę rozpoznaje sąd dla nieletnich na ogólnych zasadach.

§ 2. Sędzia dla nieletnich, nawet nie wszczynając postępowania, może wydać postanowienie o przekazaniu sprawy nieletniego szkole, do której nieletni uczęszcza, lub organizacji, do której nieletni należy, jeżeli uzna, że środki oddziaływania wychowawczego, jakimi dana szkoła lub organizacja rozporządza, są dostateczne.

Art.  16.

§ 1. Przepisów art. 1-10 nie stosuje się:

1) do osób, które popełniły czyn określony w tych przepisach w ciągu 5 lat od uprawomocnienia się orzeczenia za przestępstwo należące do tego samego rodzaju lub popełnione z tych samych pobudek albo w ciągu 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia za wykroczenie należące do tego samego rodzaju,

2) jeżeli przedmiotem czynu jest broń lub amunicja.

§ 2. Przepisu art. 1 nie stosuje się, jeżeli sprawca popełnia kradzież z włamaniem.

§ 3. Przepisów art. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli sprawca działa używając przemocy lub grożąc użyciem natychmiastowego gwałtu na osobie albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, aby zabrać innej osobie cudze mienie ruchome w celu przywłaszczenia lub aby utrzymać się w posiadaniu zabranego mienia.

§ 4. Przepisów art. 1 i 2 nie stosuje się ponadto, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie społeczne, do osoby, która:

1) kradnie lub przywłaszcza sobie mienie, nad którym sprawuje zarząd albo za którego ochronę, przechowanie lub zabezpieczenie jest odpowiedzialna w związku z zajmowanym stanowiskiem albo sprawowaną funkcją,

2) działa w zorganizowanej grupie przestępczej.

§ 5. Przepisu art. 4 nie stosuje się, jeżeli popełniony czyn ma charakter chuligański.

Art.  17.

W sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10 nie można wydać orzeczenia o ukaraniu ani nakazu karnego, jeżeli od popełnienia czynu upłynął rok.

Art.  18.

W sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10:

1) w pierwszej instancji orzekają kolegia powiatowe przy prezydiach powiatowych rad narodowych (miast stanowiących powiaty miejskie) i dzielnicowych rad narodowych. Minister Spraw Wewnętrznych może na wniosek prezydium wojewódzkiej rady narodowej upoważnić do orzekania również kolegia powiatowe przy prezydiach miejskich rad narodowych w miastach nie stanowiących powiatów oraz kolegia przy prezydiach rad narodowych osiedli,

2) kolegia mogą wymierzać zasadniczą karę aresztu,

3) obrońcą może być osoba upoważniona do występowania przed sądem na podstawie przepisów o ustroju adwokatury,

4) postępowania przyspieszonego nie stosuje się.

Art.  19.

§ 1. Wniosek o ukaranie pochodzący od osoby fizycznej może być złożony do kolegium tylko za pośrednictwem:

1) prokuratora lub organu Milicji Obywatelskiej - w sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10,

2) zarządu lasów państwowych lub parku narodowego albo nadleśnictwa państwowego - w sprawach o wykroczenia określone w art. 2-4, w zakresie ich uprawnień jako oskarżycieli publicznych,

3) Państwowej Inspekcji Handlowej - w sprawach o wykroczenia określone w art. 5 i art. 7-10, jeżeli czyn popełniony został w miejscowości będącej siedzibą organu Państwowej Inspekcji Handlowej.

§ 2. Wniosek o ukaranie nie daje podstawy do wszczęcia postępowania, jeżeli nie zawiera określenia wartości przedmiotu wykroczenia (art. 1-9), albo wskazania, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi (art. 10); do wniosku należy dołączyć materiał dochodzenia w wypadku, gdy było ono przeprowadzone, oraz dane o karalności.

Art.  20.

§ 1. W sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10 organ Milicji Obywatelskiej albo organ Państwowej Inspekcji Handlowej, w celu zabrania danych niezbędnych do sporządzenia wniosku o ukaranie, przeprowadza w miarę potrzeby dochodzenie, stosując odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego oraz inne przepisy obowiązujące ten organ w zakresie jego działania.

§ 2. W sprawach o wykroczenia określone w art. 2-4, a popełnione w lesie państwowym powierzonym pieczy organów służby ochronnej lasów państwowych, uprawnienia organu Milicji Obywatelskiej, o których mowa w § 1, przysługują również tym organom.

Art.  21.

Minister Spraw Wewnętrznych może określić w drodze rozporządzenia rodzaje spraw, w jakich udział oskarżyciela publicznego w rozprawie w sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10 jest obowiązkowy.

Art.  22.

W sprawach o wykroczenia określone w art. 1-10 stwierdzenie przez sąd po upływie trzech miesięcy od popełnienia czynu albo na rozprawie głównej, że sprawa podlega orzecznictwu karno-administracyjnemu, nie tamuje rozpoznania sprawy.

Art.  23.

Sąd rozpoznając sprawę osoby, której dotyczy art. 16 § 1 pkt 1, może orzec jak w sprawie o wykroczenie, jeżeli szczególne okoliczności za tym przemawiają.

Art.  24.

§ 1. W razie trudności co do wykładni prawa albo w razie zawiłych okoliczności przewodniczący kolegium, a na rozprawie - skład orzekający może przekazać sprawę o wykroczenie określone w art. 1-10 sądowi powiatowemu.

§ 2. Jeżeli prezes sądu uzna, że przekazanie sprawy przez kolegium karno-administracyjne do sądu nie było słuszne, wnosi sprawę na posiedzenie niejawne; orzeczenie sądu jest dla kolegium karno-administracyjnego wiążące.

Art.  25.

W wypadkach określonych w art. 22-24 sąd stosuje przepisy art. 1-17 niniejszej ustawy, przepisy prawa o wykroczeniach, jak również art. 8 ust. 1 pkt 2, pkt 3 lit. b), pkt 3 lit. d), pkt 4 i 5 oraz ust. 2 i 3, art. 9, 9a, 9b, 9c, art. 10 ust. 1 i 2, art. 11 ust. 2, art. 14a oraz art. 46 ustawy o orzecznictwie karno-administracyjnym.

Art.  26.

W sprawie zawiłej o wykroczenie określone w art. 1-10 skład orzekający może odroczyć wydanie orzeczenia najwyżej na 3 dni, podając do wiadomości obecnym na rozprawie miejsce i czas ogłoszenia tego orzeczenia.

Art.  27.

§ 1. W sprawie o wykroczenia określone w art. 1-10 prawo do składania odwołania do kolegium wojewódzkiego i żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego służy również pokrzywdzonemu.

§ 2. Jeżeli osoba uprawniona do wniesienia odwołania (żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego) zażąda doręczenia odpisu orzeczenia ogłoszonego na rozprawie, wówczas termin do wniesienia odwołania (żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego) liczy się od dnia doręczenia.