Dział 1 - FORMA. - Prawo czekowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.100.927

Akt utracił moc

Wersja od: 21 listopada 1924 r.

TYTUŁ  I.

FORMA.

Art.  1.

Czek zawiera:

a) umieszczoną w tekście nazwę "czek";

b) nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata),

c) podpis wystawcy;

d) bezwarunkowe polecenie zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;

e) wskazanie miejsca i daty wystawienia czeku; jeżeli miejsca wystawienia nie oznaczono, jest niem miejsce, wskazane obok podpisu wystawcy.

Art.  2.

Jako trasata można wskazać:

a) państwowy lub samorządowy zakład kredytowy;

b) pozostające pod nadzorem czy Państwa, czy organów samorządowych, czy innego zrzeszenia publiczno-prawnego zakład kredytowy lub kasę oszczędności;

c) firmę zarejestrowaną, której sama nazwa wskazuje czynności bankierskie jako przedmiot przedsiębiorstwa.

Art.  3.

Czek jest płatny za okazaniem.

Art.  4.

Polecenie zapłaty, któremu brak jednego z warunków, wymienionych w artykułach poprzednich, nie jest ważne jako czek.

Art.  5.

Czek może być wystawiony na określoną osobę, na jej zlecenie lub na okaziciela.

Wystawca może wymienić siebie samego jako odbiorcę zapłaty lub wystawić czek na własne zlecenie.

Czek, wystawiony na określoną osobę z dodaniem wyrazów "lub okazicielowi" albo innego zwrotu równoznacznego, jako też czek, nie wskazujący, komu ma być uiszczona zapłata, jest płatny okazicielowi.

Nieważny jest czek na okaziciela, w którym wystawca jest zarazem trasatem.

Art.  6.

Czek jest płatny w miejscu wystawienia. Można wskazać w nim wyraźnie inne miejsce płatności lub wymienić je obok nazwiska trasata.

Art.  7.

Czek, w którym sumę wypisano głoskami i liczbami, w razie niezgodności ważny jest na sumę wypisaną głoskami.

W razie niezgodności sum wypisanych kilkakrotnie głoskami lub kilkakrotnie liczbami, czek jest ważny na sumę mniejszą.

Art.  8.

Czek nie ulega przyjęciu.