Art. 86. - Powszechny obowiązek świadczeń rzeczowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.30.200

Akt utracił moc

Wersja od: 4 kwietnia 1939 r.

Art.  86.

(1) Przepisy ustawy niniejszej stosuje się również do zakładów leczniczych i lecznic weterynaryjnych, które określą w drodze rozporządzenia Minister Opieki Społecznej oraz Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych.

(2) Przy stosowaniu ustawy niniejszej w stosunku do zakładów leczniczych i lecznic weterynaryjnych wprowadza się zmiany następujące:

1) władzą właściwą do wydawania zarządzeń i nakazów z mocy ustawy niniejszej w stosunku do zakładów leczniczych jest Minister Opieki Społecznej, działający w porozumieniu z Ministrami: Spraw Wojskowych i Skarbu, a o ile chodzi o zakłady lecznicze kolei państwowych - również w porozumieniu z Ministrem Komunikacji; w stosunku do lecznic weterynaryjnych właściwym jest Minister Rolnictwa i Reform Rolnych, działający w porozumieniu z Ministrami: Spraw Wojskowych i Skarbu; uprawnienia te Ministrowie: Opieki Społecznej i Rolnictwa i Reform Rolnych mogą przekazywać w całości lub w części władzom i organom podległym, które działają w porozumieniu z władzą wojskową, określoną przez Ministra Spraw Wojskowych;

2) obowiązek udzielania danych o przedmiotach świadczeń rzeczowych dotyczy: ilości i jakości łóżek szpitalnych, karetek pogotowia, przyrządów, narzędzi i przyborów lekarskich, dentystycznych i elektromedycznych, środków leczniczych i opatrunkowych i wszelkich innych posiadanych ruchomości, sposobu ich przechowywania i odświeżania, tudzież ilości i kwalifikacyj osobowych i fachowych personelu, zatrudnionego stale w zakładzie leczniczym;

3) celem przysposobienia zakładu leczniczego lub lecznicy weterynaryjnej do świadczeń rzeczowych, posiadacze tych zakładów i lecznic tak istniejących, jak i nowozakładanych obowiązani są już w czasie pokoju - na żądanie właściwej władzy (ust. (2) pkt 1)):

a) dostosować budowę zakładu leczniczego lub lecznicy weterynaryjnej, albo też ich przeróbkę do działalności, odpowiadającej potrzebom obrony Państwa lub warunkom wojennym,

b) posiadać i utrzymywać w należytym stanie oraz ilości i miejscu, wskazanym przez władze, zapasy wojenne, dotyczące łóżek szpitalnych, karetek pogotowia, przyrządów, narzędzi i przyborów lekarskich, dentystycznych oraz elektromedycznych, środków leczniczych i opatrunkowych, tudzież innych ruchomości, związanych z leczeniem i udzielaniem porad lekarskich,

c) dostosować kwalifikacje osobowe i fachowe personelu, zatrudnionego stale w zakładzie leczniczym lub lecznicy weterynaryjnej, do potrzeb wskazanych służbą sanitarno-wojskową w czasie wojny,

d) podporządkować się wszelkim żądaniom władzy w zakresie kontroli zapasów wojennych, tudzież sposobów ich odświeżania.

(3) Rada Ministrów może określić również inne zmiany, poza wymienionymi w ust. (2), które należy stosować do zakładów leczniczych i lecznic weterynaryjnych przy wykonywaniu ustawy niniejszej.