Rozdział 2 - Złożenie do depozytu sądowego. - Postępowanie dotyczące złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego lub na zachowanie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.8.41

Akt utracił moc

Wersja od: 3 lutego 1947 r.

Rozdział  II.

Złożenie do depozytu sądowego.

Oddział  1.

Przyjęcie depozytu.

Art.  4.

§ 1. Do depozytu sądowego mogą być przyjmowane:

1) pieniądze polskie i zagraniczne,

2) wszelkiego rodzaju dokumenty i

3) kosztowności.

§ 2. Przedmioty, nie wymienione w § 1, mogą być przyjmowane do depozytu sądowego tylko na podstawie szczególnych przepisów.

Art.  5.

§ 1. Sąd nie bada prawdziwości oświadczeń, zawartych we wniosku o zezwolenie na złożenie do depozytu przedmiotu świadczenia, i ogranicza się przy rozpoznaniu wniosku jedynie do oceny, czy według okoliczności, przytoczonych we wniosku, złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione.

§ 2. Jeżeli przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem zezwolenia sądu. W tym przypadku dłużnik winien w terminie 2-tygodniowym od daty złożenia zgłosić wniosek o zezwolenie na złożenie depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście miało miejsce.

Art.  6.

§ 1. Jeżeli wierzyciel lub jego miejsce zamieszkania nie są znane, sąd, uwzględniając wniosek o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu, zarządzi dokonanie o tym ogłoszeń w piśmie urzędowym, przeznaczonym do ogłoszeń, oraz w budynku sądowym i urzędzie gminnym. Poza tym sąd może zarządzić umieszczenie ogłoszenia w jednym z poczytnych pism lub podanie go w inny sposób do wiadomości publicznej.

§ 2. Ogłoszenie winno zawierać dane, wskazane we wniosku o zezwolenie na złożenie, oraz wezwanie wierzyciela do zgłoszenia się celem odbioru depozytu.

Oddział  2.

Wydanie depozytu.

Art.  7.

§ 1. Na żądanie dłużnika sąd zwróci mu depozyt, jeżeli wierzyciel przed tym nie zgłosił wniosku o wydanie depozytu albo nie złożył oświadczenia, że przyjmuje złożenie.

§ 2. W przypadku złożenia depozytu z nakazu sądu dłużnik nie może odebrać depozytu z powrotem bez zezwolenia sądu, który nakazał złożenie depozytu.

Art.  8.

Na wniosek wierzyciela, jeżeli zachodzą warunki, oznaczone we wniosku o zezwolenie na złożenie, sąd postanowi wydanie mu depozytu.

Art.  9.

W przypadku, gdy wniosek dłużnika o zwrot depozytu i wniosek wierzyciela o wydanie zgłoszone zostały jednocześnie, depozyt wydaje się wierzycielowi.

Art.  10.

Jeżeli zobowiązanie zabezpieczone jest wpisem w księdze wieczystej, a po złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu nastąpiło wykreślenie tego wpisu, dłużnik może odebrać depozyt z powrotem tylko za zgodą wierzyciela albo na podstawie orzeczenia sądowego.