Dział 2 - O podatku od zabezpieczonych na nieruchomościach kapitałów i rent, wymienionych w art. 1. - Podatek od kapitałów i rent.
Dz.U.1920.76.517
Akt utracił mocDział II.
O podatku od zabezpieczonych na nieruchomościach kapitałów i rent, wymienionych w art. 1.
O podatku od zabezpieczonych na nieruchomościach kapitałów i rent, wymienionych w art. 1.
Podatek wynosi rocznie 1 mk. od każdych 100 mk. kapitału, przyczem 50 i więcej marek kapitału liczy się za 100 mk. sumy zaś mniejszej od 50 mk. nie bierze się w rachubę.
Podatek opłaca właściciel obciążonego długiem majątku nieruchomego. Jest on odpowiedzialny za terminową zapłatę podatku bez względu na to, czy procenty od kapitału względnie renty lub inne świadczenia pieniężne zostały wypłacone wierzycielowi lub uprawnionemu do ich podniesienia czy nie.
Właścicielowi nieruchomości przysługuje prawo potrącenia w należności wypłacanych wierzycielowi sumy zapłaconego podatku, jednak bez odsetek za zwłokę (art. 22).
Obowiązek podatkowy ustala się na podstawie stanu hipotecznego w dniu 1-ym stycznia odnośnego roku podatkowego.
Jeżeli zabezpieczenie na nieruchomości, podległej podatkowi wierzytelności lub renty i innego świadcz -nia pieniężnego nastąpiło w ciągu roku podatkowego, wymierza się podatek dopiero od naibliższego następującego półrocza kalendarzowego po zaintabulowaniu.
Jeżeli wspomniane wyżej zabezpieczenie trwało mniej niż 6 miesięcy ciągu jednego półrocza kalendarzowego, w takim razie podatek wymierza się za jedno półrocze.
Podstawą do określenia wysokości zabezpieczonego na nieruchomości kapitału jest wpis hipoteczny.'
Celem obliczenia Skapitalizowanej wartości praw do rent i innych powtarzających się świadczeń pieniężnych, jako podstawę wymiaru podatku należy przyjąć jednoroczną sumę pieniężną renty lub świadczenia według następujących zasad:
I. Przy wieczystych rentach lub świadczeniach pieniężnych przyjmuje się, jako skapitalizowaną wartość, 25-krotną roczną sumę, zaś przy rentach i świadczeniach pieniężnych na czas nieograniczony, 12-krotność roczni sumę, jeżeli postanowienia pod II i III niniejszego artykułu nie mają zastosowania, lub jeżeli płatnik w inny sposób nie wykaże okoliczności, ograniczających czas ich trwania.
II. Jeżeli prawo ograniczone jest czasem życia uprawnionego lub innej osoby, wówczas skapitalizowaną wartość oznacza się stosownie do wieku w dniu 1 stycznia roku podatkowego tej osoby, ze śmiercią której prawo gaśnie.
Za skapitalizowaną wartość przyjmuje się przy wieku:
do lat | 15 | 18- | krotną | sumę | |||
ponad | 15 | do | 25 | lat | 17 | " | " |
" | 25 | " | 35 | " | 16 | " | " |
" | 35 | " | 45 | " | 14 | " | " |
" | 45 | " | 55 | " | 12 | " | " |
" | 55 | " | 65 | " | 81/2 | " | " |
" | 65 | " | 75 | " | 5 | " | " |
" | 75 | " | 80 | " | 3 | " | " |
" | 80 | " | 2 | " | " |
jednorocznej renty lub świadczenia pieniężnego.
III Jeżeli czas trwania uprawnienia jest uzależniony od czasu życia kilku osób w ten sposób, że w razie śmierci którejkolwiek z tych osób gaśnie prawo korzystania z renty lub świadczenia pieniężnego, wówczas przy obliczeniu wartości według skali w ustępie II niniejszego artykułu podanej, miarodajnym jest wiek osoby najstarszej. Jeżeli zaś czas trwania uprawnienia gaśnie dopiero ze śmiercią wszystkich osób, wówczas oblicza się wartość według wieku osoby najmłodszej.
IV. Przy prawach do rent lub świadczeń pieniężnych, ograniczonych z góry oznaczonym czasem, przyjmuje się skapitalizowaną wartość według dołączonej do ustawy tabeli pomocniczej.
Jeżeli jednakże czas trwania uprawnienia zależy nadto od czasu życia jednej lub kilku osób, wówczas skapitalizowana wartość, obliczona według ustępu II i III niniejszego artykułu, nie może być przekroczoną.
Właściciele nieruchomości, obciążonych kapitałami lub rentami i innemi świadczeniami pieniężnemi, które podlegają podatkowi, są obowiązani złożyć władzy skarbowej 1-szej instancji w terminie, przez tą władzę w publicznem obwieszczeniu wskazanym, zeznanie na przepisanym formularzu osobno dla każdej posiadłości.
Zeznanie ma zawierać:
Obowiązek złożenia zeznania istnieje tylko w pierwszym roku podatkowym obowiązywania tej ustawy i rozciąga się także na obciążenie" wymienione w art. 2, ustąp 5.
Ponowne zeznanie należy składać tylko w wypadkach obciążenia nieruchomości nowym wpisem, lub też zmian, uzasadniających lub rozciągających obowiązek podatkowy.
Właściciele obciążonych długami nieruchomości, jakoteż wierzyciele i notarjusze są obowiązani na każde wezwanie władzy skarbowe! w terminie, przez tę władzę wyznaczonym, udzielać wiadomości i wyjaśnień potrzebnych do ustalenia obowiązku podatkowego i podstaw wymiaru podatku.
Obowiązek ten ciąży także na wszystkich instytucjach państwowych-i publicznych.
Notarjusze są obowiązani o każdem sporządzeniu aktu, dotyczącego zabezpieczenia na nieruchomości kapitału 'lub renty i innego powtarzającego się świadczenia pieniężnego, zawiadamiać do dni 14 tę władzę skarbową 1-szej instancji, w której okręgu znajduje się obciążona nieruchomość. Obowiązek ten ciąży również na urzędach hipotecznych-odnośnie do każdego wniesienia takiego aktu do ksiąg hipotecznych.
Grzędy hipoteczne i notarjusze mają dozwalać dostępu do ksiąg hipotecznych, aktów i rejestrów urzędnikom władz skarbowych do tego wyznaczonym.
Instytucje, których prawa do należnych im długów uwolnionych od podatku na zasadzie art. 3-go tej ustawy, przejdą na osoby trzecie, są obowiązane zawiadomić o tem właściwą władzę skarbową 1-szej instancji w terminie 14 dni.
W razie podziału majątku nieruchomego na części oddzielne, o ile podział taki jest połączony z podziałem na części długu zabezpieczonego na tymże majątku, wymierza się podatek dla każdego właściciela nieruchomości stosownie do obciążenia jego nieruchomości, od następnego półrocza kalendarzowego po zaszłej zmianie, a jeżeli podział ten miał miejsce w pierwszem półroczu, to równocześnie z wymiarem podatku umarza się z pierwotnie wymierzonej rocznej kwoty podatku te. część, jaka przypada za drugie półrocze odnośnego roku podatkowego.
Za nieuiszczony podatek przed podziałem odpowiadają wszyscy współwłaściciele nieruchomości solidarnie.
W razie zmiany właściciela nieruchomości obowiązek uiszczenia zaległego podatku przechodzi na nowego właściciela.
W razie sprzedaży majątku na publicznej licytacji w drodze sądowej lub innej, zaległy podatek wraz z przypadającemi odsetkami za zwłokę potrąca się z tej części sumy, uzyskanej ze sprzedaży, jaka przypada .z podziału na zapłatę opodatkowanego długu, a to z pierwszeństwem przed innemi pretensjami.
W wypadku niedostaieczności tej sumy zaległości ulegają umorzeniu.
W razie zmiany hipoteki wskutek częściowego lub całkowitego umorzenia obciążenia, właściciel obciążonego majątku lub wierzyciel zawiadamia o tem właściwą władzą skarbową I instancji z dołączeniem odpowiedniego dokumentu, stwierdzającego tę zmianę.
W tym wypadku następuje częściowe ograniczenie obowiązku podatkowego lub też zupełne uwolnienie od podatku od półrocza kalendarzowego, następującego po zaszłej zmianie.
Jeżeli powyższa zmiana zaszła w pierwszem półroczu kalendarzowem, władza skarbowa i instancji umarza częściowo lub całkowicie odpowiednią kwotę z rocznego podatku, przypadającą za 11 półrocze kalendarzowe.
O umorzeniu podatku (art. 15 i 18) władza skarbowa 1 instancji zawiadamia płatnika.
Przeciw obliczeniu podatku, ulegającego umorzeniu, może płatnik wnieść rekurs do władzy skarbowej II instancji w terminie czterech tygodni, licząc od dnia doręczenia odnośnego uwiadomienia.
Władza ta rozstrzyga sprawę ostatecznie.
Sporządzania i zaświadczenie aktów, dotyczących wykreśleń. przeniesień lub zastawów zabezpieczonych sum pieniężnych, podlegających opodatkowaniu, oraz wpis do ksiąg hipotecznych tych zmian, nie może nastąpić bez przedstawienia właściwym urzędom lub organom urzędowego poświadczenia, że zaległości z odsetkami za zwłokę oraz przypadający do końca bieżącego półrocza podatek zostały uiszczone.
Wymiaru i poboru podatku dokonują władze skarbowe I instancji dla wszystkich w ich okręgu znajdujących się majątków nieruchomych, obciążonych długiem, podlegającym podatkowi.
Wymierzony za każdy rok kalendarzowy podatek, płatny jest w dwóch ratach półrocznych, a mianowicie za pierwsze półrocze do 30 czerwca, zaś za drugie półrocze do 31 grudnia roku podatkowego.
Nieuiszczone w powyższych terminach kwoty podatkowe będą ściągnięte w drodze egzekucji w trybie, przepisanym dla ściągnięcia podatków bezpośrednich w ogólności, przyczem pobierze się od setki za zwłoką w wysokości 1% miesięcznie najmniej jednak 1 mk.
Miesiąc zaczęty liczy się za cały.
Przy kwotach większych od 1 mk., przypadających tytułem odsetek za zwłokę, 50 lub więcej fenigów liczy się za 1 mk., kwot zaś mniejszych od 50 fen. nie bierze się w rachubą.
Za zalegający podatek odpowiada wobec Skarbu Państwa również wierzyciel, przyczem odsetki za zwlokę obciążają go, począwszy od 15 dnia po doręczeniu osobnego wezwania do uiszczenia zaległości.
Władza skarbowa I instancji zawiadamia właściciela obciążonej długiem nieruchomości o kwocie wymierzonego podatku, za pomocą nakazu płatniczego, który ma zawierać także wysokość opodatkowanej sumy, terminy płatności podatku oraz wskazania przysługujących płatnikowi środków prawnych.
Nakaz płatniczy doręcza się właścicielowi nieruchomości, o ile on nie podał innego miejsca swego zamieszkania w miejscu obciążonej nieruchomości.
Odpis nakazu płatniczego doręcza się równocześnie takie wierzycielowi na jego żądanie, o ile tenże wskaże władzy wymiarowej swoje miejsce zamieszkania.
Przeciw wymiarowi podatku może właściciel nieruchomości i wierzycie! wnieść rekurs, w terminie czterech tygodni, licząc od dnia doręczenia nakazu płatniczego, do władzy skarbowej ii instancji, która rozstrzyga ostatecznie.
Rekurs składa się do właściwej władzy skarbowej I instancji.
Rekurs nie wstrzymuje obowiązku uiszczenia podatku.
Sumy, zabezpieczone i przy wymiarze podatku pominięte lub niesłusznie uznane za nieulegające opodatkowaniu, pociąga się do opłacania podatku nie więcej jak za lat pięć bezpośrednio poprzedzających rok, w którym nastąpiło wyjście na jaw zaszłej nieprawidłowości.
Również za taki sam okres czasu wymierza się dodatkowo podatek od sum, które były opodatkowane w niższej normie jak należało.
Jeżeli majątek nieruchomy, na którym zabezpieczono podlegające podatkowi sumy, przeszedł na nowego właściciela, w takim razie źle obliczony w swoim czasie podatek (art. 26) ściąga się od tegoż właściciela jedynie za czas należenia doń majątku.