Rozdział 1 - Przepisy ogólne - Planowanie przestrzenne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1989.17.99 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 9 lipca 1993 r.

Rozdział  1

Przepisy ogólne

Art.  1.

Celem planowania przestrzennego jest kompleksowe kształtowanie zagospodarowania przestrzennego kraju, regionów, miast i wsi w sposób zapewniający warunki do poprawy jakości życia społeczeństwa, zachowania równowagi przyrodniczej, ochrony dóbr kultury, zwiększenia efektywności procesów gospodarczych i podnoszenia zdolności obronnej państwa.

Art.  2.

Planowanie przestrzenne jest procesem ciągłym, który powinien obejmować:

1) dokonywanie ocen stanu zagospodarowania przestrzennego, prowadzenie badań i studiów oraz opracowywanie prognoz w tym zakresie,

2) opracowywanie planów zagospodarowania przestrzennego,

3) ustalanie lokalizacji inwestycji,

4) kontrolę realizacji planów zagospodarowania przestrzennego.

Art.  3.

Planowanie przestrzenne powinno uwzględniać:

1) badanie potrzeb związanych z rozwojem regionów, miast i wsi oraz godzenie interesów ogólnych z interesami miejscowymi,

2) wyniki kompleksowych badań warunków przyrodniczych, społecznych, gospodarczych, kulturowych, demograficznych, technicznych i obronnych, a także prognozy rozwoju społeczno-gospodarczego na obszarach objętych planami zagospodarowania przestrzennego,

3) wymagania w zakresie ochrony zdrowia ludzi, ochrony środowiska, a w szczególności ochrony zasobów wodnych i energetycznych, złóż kopalin, gruntów rolnych i leśnych oraz ochrony dóbr kultury, a także wymagania związane z obronnością i bezpieczeństwem kraju,

4) wymagania w zakresie porządku zabudowy, zapewniające właściwe warunki użytkowe i estetyczne w przestrzennym zagospodarowaniu obszarów,

5) ocenę skutków zagospodarowania przestrzennego mogących wystąpić poza granicami państwa.

Art.  4.

1. Planowanie przestrzenne i planowanie społeczno-gospodarcze są współzależne.

2. Możliwości i ograniczenia rozwoju społeczno-gospodarczego, wynikające z planów zagospodarowania przestrzennego, powinny stanowić podstawę do określania w planach społeczno-gospodarczych sposobów, proporcji i środków zaspokajania potrzeb społecznych.

3. Wynikające z planów społeczno-gospodarczych uwarunkowania rozwoju powinny stanowić podstawę do określania w planach zagospodarowania przestrzennego sposobów, proporcji i miejsca realizacji przedsięwzięć służących zaspokojeniu potrzeb społecznych.

Art.  5.

Ustalenia w planach zagospodarowania przestrzennego dotyczące przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne następują po przeprowadzeniu wszechstronnych analiz i uwzględnieniu warunków przyrodniczych oraz techniczno-ekonomicznych zagospodarowania, a także utrzymania układów osadniczych oraz potrzeb produkcji rolnej i leśnej.

Art.  6.

Działalność wpływająca na sposób zagospodarowania oraz wykorzystania gruntów może być podjęta tylko wówczas, gdy jest zgodna z ustaleniami planów zagospodarowania przestrzennego.

Art.  7.

1. Plany zagospodarowania przestrzennego sporządza się dla obszaru:

1) kraju - jako plan zagospodarowania przestrzennego kraju, zwany dalej "planem krajowym",

2) regionu - obejmującego województwo, część województwa albo wykraczającego poza obszar jednego województwa - jako regionalny plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem regionalnym",

3) miasta, gminy (miasta i gminy), ich części lub zespołów tych jednostek podziału terytorialnego - jako miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem miejscowym".

2. Dla obszarów wyodrębniających się ze względu na spełnianie szczególnych funkcji gospodarczych, społecznych, kulturalnych lub przyrodniczo-środowiskowych sporządza się odrębne plany zagospodarowania przestrzennego - plany obszarów funkcjonalnych.

3. Prace nad planami, o których mowa w ust. 2, wykraczającymi poza obszar jednostek podziału terytorialnego, są podejmowane na podstawie uchwał właściwych rad narodowych ¹ , zwłaszcza gdy podjęcie takich uchwał uzasadniają ustalenia planów: krajowego i regionalnych.

4. Plany obszarów funkcjonalnych, w zależności od ich zasięgu terytorialnego, sporządza się na zasadach i w trybie przewidzianych dla danego rodzaju planów wymienionych w ust. 1.

5. Plany zagospodarowania przestrzennego sporządza się jako plany długookresowe, z wyodrębnieniem w nich zadań na okres perspektywiczny.

6. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego mogą być sporządzane również jako plany perspektywiczne, z wyodrębnieniem w nich zadań na okres najbliższego pięcioletniego planu społeczno-gospodarczego.

Art.  8.

Wykorzystywanie gruntów zgodnie z ustaleniami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, właściwość organów w tych sprawach oraz sprawy planów realizacyjnych obejmujących zagospodarowanie działek budowlanych lub terenów inwestycji określają przepisy Prawa budowlanego.

Art.  9.

1. Tworzy się Państwową Radę Gospodarki Przestrzennej jako organ doradczy i opiniodawczy Centralnego Urzędu Planowania w sprawach planowania przestrzennego.

2. Do zakresu działania Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej należy przygotowywanie opinii w sprawach planowania przestrzennego oraz propozycji i wniosków w sprawach kształtowania polityki przestrzennej i zapewnienia ładu przestrzennego.

3. 2 Przewodniczącego Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej i jej członków powołuje Minister - Kierownik Centralnego Urzędu Planowania.

4. 3 Minister - Kierownik Centralnego Urzędu Planowania, określa organizację, szczegółowe zasady i zakres działania Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej.

Art.  10.

1. Tworzy się Główną Komisję Urbanistyczno-Architektoniczną jako organ doradczy Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w sprawach planowania przestrzennego, urbanistyki i architektury.

2. Wojewodowie i prezydenci miast: stołecznego Warszawy, Krakowa i Łodzi mogą powołać wojewódzkie komisje urbanistyczno-architektoniczne jako organy doradcze w sprawach określonych w ust. 1.

3. Organizację i zasady działania komisji, o których mowa w ust. 1 i 2, określą regulaminy zatwierdzone przez:

1) Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa - w odniesieniu do Głównej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej,

2) wojewodów i prezydentów miast: stołecznego Warszawy, Krakowa i Łodzi w odniesieniu do wojewódzkich komisji urbanistyczno-architektonicznych; wzór tych regulaminów określi Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa.

¹ Z dniem 27 maja 1990 r. do właściwości organów gminy przechodzą jako zadania własne, określone w ustawach zadania i odpowiadające im kompetencje należące dotychczas do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego na podstawie art. 1 pkt 25 lit. a) ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U.90.34.198).

² Art. 9 ust. 3 zmieniony przez art. 64 lit. a) ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.

³ Art. 9 ust. 4 zmieniony przez art. 64 lit. b) ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.