Rozdział 4 - Zmiany w stosunku służbowym i rozwiązanie stosunku służbowego. - Państwowa służba cywilna.
Dz.U.1949.11.72 t.j.
Akt utracił mocRozdział IV.
Zmiany w stosunku służbowym i rozwiązanie stosunku służbowego.
Zmiany w stosunku służbowym i rozwiązanie stosunku służbowego.
Jeżeli dobro służby tego wymaga, można przenieść pracownika bez obniżania posiadanej grupy uposażenia w tym samym dziale zarządu państwowego do innej miejscowości i na inne stanowisko lub do innego działu zarządu państwowego, którego pracownicy podlegają niniejszej ustawie.
Przeniesienia pracownika do innego działu zarządu państwowego dokonywa władza naczelna tego działu, do którego pracownik przechodzi, za zgodą władzy naczelnej, której pracownik podlega.
Przeniesienie pracownika w tym samym dziale zarządu państwowego dokonywa władza naczelna bądź władza bezpośrednio podległa władzy naczelnej, której przekazane zostało mianowanie na dane stanowisko służbowe.
Jeżeli na zasadzie art. 17 niniejszej ustawy mianowanie pracowników przekazano kierownikom władz bezpośrednio podlegającym władzy naczelnej, przeniesienie tych pracowników z okręgu terytorialnego kierownika władzy, który ich mianował, do innego okręgu terytorialnego należy do władzy naczelnej.
Przy przeniesieniach z urzędu lub w drodze konkursu należą się pracownikowi koszty przeniesienia.
Przy przeniesieniach na prośbę pracownika przyznanie kosztów przeniesienia zależeć będzie od decyzji właściwej władzy naczelnej.
Właściwa władza naczelna może ze względu na dobro służby przenieść pracownika do służby, podlegającej innym przepisom, w tym samym dziale zarządu państwowego i na inne stanowisko w grupie uposażenia nie niższej co do wysokości uposażenia od dotychczas posiadanej, jeżeli stosunek służbowy unormowany innymi przepisami ma charakter publiczno-prawny.
Przed powzięciem decyzji z urzędu o przeniesieniu pracownika władza wysłucha go i w miarę możności uwzględni jego życzenia.
Do przesiedlenia się należy pracownikowi wyznaczyć odpowiedni termin i zwolnić go na odpowiedni czas od pełnienia służby, uwzględniając przy tym jego warunki osobiste i rodzinne.
Przeniesienie z urzędu pracowników wymienionych w art. 18 ust. 1 wymaga uprzedniej zgody Prezesa Rady Ministrów.
Pracownik państwowy może przejść na własną prośbę do innego działu zarządu państwowego, o ile dotychczasowa jego władza przełożona na to zezwoli.
Właściwa władza naczelna za zgodą Prezesa Rady Ministrów przenosi stałego pracownika państwowego w stan nieczynny, gdy:
Przeniesienie w stan nieczynny pracowników Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej, Kancelarii Rady Państwa, Kancelarii Sejmu, Najwyższej Izby Kontroli i Komisji Specjalnej do walki z nadużyciami i szkodnictwem gospodarczym nie wymaga zgody Prezesa Rady Ministrów.
Pracowników państwowych, wymienionych w art. 17 ust. 2 i 3, przenosi w stan nieczynny Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek właściwej władzy naczelnej, przedstawiony w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów.
Przez cały czas pozostawania w stanie nieczynnym pracownik państwowy pobiera w pełnej mierze należne mu uposażenie służbowe.
Czas, spędzony w stanie nieczynnym, zalicza się pracownikowi państwowemu tylko do wymiaru emerytury.
Pracownik państwowy w stanie nieczynnym może być w każdej chwili powołany z powrotem do służby czynnej, o ile jednak powołanie takie nie nastąpi w ciągu pół roku od chwili przeniesienia pracownika państwowego w stan nieczynny, należy go zwolnić ze służby państwowej przy zastosowaniu odnośnych postanowień ustawy emerytalnej.
Pracownika państwowego, wybranego do ciała ustawodawczego, zwalnia się na czas trwania mandatu od sprawowania urzędu z równoczesnym wstrzymaniem mu na cały ten czas uposażenia służbowego.
Po wygaśnięciu mandatu pracownik państwowy powraca do sprawowania swego urzędu, względnie innego odpowiedniego urzędu, bez obniżenia posiadanej grupy uposażenia w tym samym dziale zarządu państwowego.
Czas sprawowania mandatu do ciała ustawodawczego zalicza się całkowicie do czasu służby (wysługi lat).
Działalność pracownika państwowego w czasie wykonywania mandatu poselskiego nie może pociągnąć dla niego żadnych represji służbowych.
Przepisy ustępu pierwszego tego artykułu nie dotyczą ministrów, podsekretarzy stanu, dyrektorów departamentów lub osób zajmujących stanowiska równorzędne w ministerstwach, kierowników samodzielnych urzędów i innych instytucyj centralnych, wojewodów i wicewojewodów.
Stosunek służbowy pracownika stałego i prowizorycznego oraz praktykanta można rozwiązać poza wypadkami, przewidzianymi w rozdziale V ustawy niniejszej, przez dobrowolne wystąpienie pracownika państwowego (praktykanta) ze służby państwowej; stosunek zaś służbowy pracownika prowizorycznego i praktykanta - nadto przez jednostronne zarządzenie władzy, pod warunkami, wskazanymi w art 59-60 włącznie.
Pracownik państwowy zarówno w służbie czynnej, jak w stanie nieczynnym, ma prawo zgłosić wystąpienie ze służby państwowej.
Zgłoszenie takie wnosi się na piśmie do władzy służbowej.
Zgłoszenie wystąpienia wymaga przyjęcia ze strony tej władzy, która pracownika państwowego mianowała.
Przyjęcie zgłoszenia można uzależnić od należytego oddania urzędowania, ostateczną zaś decyzję co do przyjęcia zgłoszenia odroczyć tylko wtedy, gdy pracownik państwowy pozostaje w śledztwie karnym lub dyscyplinarnym, lub zalega z zobowiązaniami pieniężnymi, wynikłymi ze stosunku służbowego.
O pracownikowi państwowemu nie zakomunikowano żadnej decyzji w sprawie jego zgłoszenia w ciągu czterech tygodni, zgłoszenie to uważa się za przyjęte.
Przeciwko warunkowemu przyjęciu lub odroczeniu przyjęcia zgłoszenia o wystąpieniu ze służby pracownik państwowy może wnieść w ciągu piętnastu dni od dnia doręczenia decyzji za pośrednictwem swej władzy służbowej zażalenie do władzy naczelnej, która najdalej w ciągu miesiąca wyda ostateczną decyzję.
Rozwiązanie stosunku służbowego pracownika państwowego, którego mianowano do odwołania (prowizorycznie), może nastąpić każdej chwili z zarządzenia władzy przy zastosowaniu przepisów art. 4.
Służba prowizoryczna nie może trwać bez zgody pracownika państwowego dłużej, niż lat pięć.
Stosunek służbowy praktykanta można rozwiązać, gdy władza, która go przyjęła, uzna, że nie jest zdatny do sprawowania urzędu, w którego zakresie służba przygotowawcza się odbywa.
O ile zachowanie się praktykanta było przez czas pełnienia służby przygotowawczej bez zarzutu, należy mu przyznać zasiłek w wysokości jedno do dwumiesięcznego wynagrodzenia.
Przy rozwiązywaniu stosunku służbowego z powodu niezłożenia w przepisanym terminie egzaminów praktycznych, wymaganych do uzyskania nominacji na pracownika stałego, rozstrzygać będą przepisy o egzaminach, wydane dla właściwego działu zarządu państwowego i właściwej kategorii pracowników państwowych.
Przez dobrowolne wystąpienie ze służby, jak również przez rozwiązanie stosunku służbowego, w myśl postanowień powyższych (art. 56 do 60 włącznie), pracownik państwowy (praktykant) i jego rodzina tracą wszelkie prawa, wynikające ze stosunku służbowego.
W razie ponownego wstąpienia do służby państwowej przywrócenie praw, nabytych poprzednią służbą, może nastąpić za zgodą właściwej władzy naczelnej.
Mianowanie pracownika państwowego będzie uznane za nieważne, a pracownik państwowy wydalony ze służby, jeśli mianowanie uzyskał na podstawie dokumentów fałszywych lub nieważnych, albo wyjdą na jaw okoliczności, w myśl obowiązujących przepisów nie dopuszczające mianowania.
Orzeczenia o unieważnieniu nominacji i wydaleniu ze służby wyda właściwa władza.
Pracownik państwowy, który w ciągu bezpośrednio po sobie następujących lat trzech otrzymał dwukrotnie niedostateczną ocenę kwalifikacyjną, winien być zwolniony ze służby, przy zachowaniu nabytych praw emerytalnych.
Gdy przeciw pracownikowi państwowemu wdrożono postępowanie karno-sądowe lub dyscyplinarne, władza służbowa ma prawo zawiesić go w pełnieniu służby, o ile ze względu na rodzaj i doniosłość zarzuconego mu przestępstwa lub występku służbowego wskazane jest usunąć go od wykonywania obowiązków służbowych.
W przypadku zarządzenia względem pracownika państwowego aresztu śledczego władza zawiesza go w pełnieniu służby.
Każdy przełożony, powołany do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio nadzoru służbowego, ma prawo zawiesić pracownika państwowego w pełnieniu służby, gdy ten odmówił jawnie posłuszeństwa służbowego wśród szczególnie ważnych okoliczności, albo gdy ze względu na jakość występku służbowego, zarzucanego pracownikowi państwowemu, dalsze pozostawienie go w służbie naraziłoby powagę urzędu lub groziło dobru służby. Prawo zawieszania w służbie w tych przypadkach przysługuje także pracownikowi państwowemu, któremu powierzono przeprowadzenie inspekcji urzędu.
Przeciwko zarządzeniu władzy służbowej o zawieszeniu w służbie w myśl ust. 1 przysługuje zawieszonemu prawo wniesienia zażalenia w terminie dni 5 do władzy bezpośrednio wyższej. O każdym zawieszeniu w służbie zawiadamia władza służbowa bezzwłocznie władze bezpośrednio wyższą, która może z urzędu uchylić zawieszenie, zarządzone w myśl ust. 1.
Przeciwko zawieszeniu w służbie w myśl ust. 3 przysługuje zawieszonemu prawo wniesienia zażalenia w terminie, określonym w ust. 4, do władzy przełożonej nad pracownikiem państwowym, który zarządził zawieszenie. Pracownik państwowy, który zarządził zawieszenie, zawiadamia o zawieszeniu bezzwłocznie władzę służbową zawieszonego oraz swoją władze przełożoną, która może z urzędu uchylić zawieszenie.
Wniesienie zażalenia przeciwko zawieszeniu w służbie nie wstrzymuje skutków zawieszenia.
Władza zarządzając lub zatwierdzając zawieszenie w służbie, może ograniczyć uposażenie pracownika państwowego najwyżej do połowy, począwszy od dnia pierwszego miesiąca następującego po zawieszeniu.
Przeciw zarządzeniu, zmniejszającemu uposażenie, może pracownik państwowy wnieść zażalenie do władzy wyższej w ciągu dni 5 od dnia doręczenia. Zażalenie nie wstrzymuje wykonania. Jeżeli na skutek zażalenia decyzja zostanie uchylona - wypłaca się pracownikowi państwowemu wstrzymaną cześć uposażenia.
Władza służbowa, względnie w przypadkach zawieszenia na podstawie ust. 3 - władza przełożona nad pracownikiem państwowym, który zarządził zawieszenie, uchyla zawieszenie, jeżeli odpadną przyczyny, które je spowodowały. W razie wdrożenia postępowania dyscyplinarnego zawieszenie w służbie kończy się najpóźniej z chwilą ostatecznego zakończenia tego postępowania.
Gdy obwinionego skazano na karę dyscyplinarną, czasu zawieszenia w służbie nie zalicza się do czasu służby czynnej.
W tych przypadkach oraz wówczas, gdy pracownika państwowego wydalono w drodze administracyjnej lub zasądzono wyrokiem sądu karnego, nie służy mu prawo otrzymania części uposażenia, której wypłatę wstrzymano w myśl art. 64 ust. 7. We wszystkich innych przypadkach czas zawieszenia liczy się do czasu służby czynnej, a prócz tego należy wypłacić pracownikowi państwowemu część uposażenia, którą wstrzymano.