Rozdział 14 - Użycie broni. Wzywanie siły zbrojnej. - Organizacja więziennictwa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.68.457

Akt utracił moc

Wersja od: 2 sierpnia 1939 r.

Rozdział  14.

Użycie broni. Wzywanie siły zbrojnej.

Art.  65.

Funkcjonariusze więziennictwa podczas wykonywania czynności służbowych mają prawo użycia broni:

1) w celu odparcia niebezpieczeństwa napadu lub zamachu, zagrażającego życiu, zdrowiu lub wolności funkcjonariusza, czy też innych osób, wreszcie w celu przeciwdziałania przedsięwzięciu czynności, zmierzających bezpośrednio do takiego napadu lub zamachu;

2) w razie niesłuchania wezwania do natychmiastowego odłożenia broni lub innych przedmiotów, których użycie może zagrażać zdrowiu lub życiu funkcjonariusza, czy też innej osoby oraz jeżeli wezwany po odłożeniu broni lub innych przedmiotów bez zezwolenia samowolnie je podejmuje;

3) w celu odparcia niebezpiecznego napadu lub zamachu, zagrażającego mieniu publicznemu lub prywatnemu, albo też w celu przeciwdziałania przedsięwzięciu czynności, zmierzających bezpośrednio do takiego napadu lub zamachu;

4) w celu pokonania oporu czynnego, udaremniającego przeprowadzenie czynności służbowej, w celu pokonania gwałtu fizycznego, nie mającego charakteru napadu lub zamachu, określonego w pkt 1), lecz skierowanego ku pozbawieniu funkcjonariusza możności wypełnienia obowiązków służby przez usiłowanie rozbrojenia, obezwładnienia itp.;

5) w celu pokonania oporu, polegającego na zbiorowym odmówieniu posłuszeństwa rozkazom, wydanym w granicach pełnionej służby;

6) w celu udaremnienia ucieczki pozbawionego wolności;

7) w celu ujęcia pozbawionego wolności, który ucieka lub unieszkodliwienia go, jeśli zajął stanowisko obronne albo schronił się do kryjówki;

8) podczas pełnienia służby wartowniczej albo konwojowej przeciwko osobie, popełniającej lub usiłującej popełnić czyn przestępny, zmierzający do uszkodzenia, naruszenia lub uszczuplenia przedmiotu chronionego lub osobie, która nie usłucha rozkazu wartownika lub konwojenta, wydanego w granicach pełnionej służby;

9) przeciwko osobom, które przy pomocy gwałtu usiłują wtargnąć lub wtargnęły do więzienia lub aresztu.

Art.  66.

1. Użycie broni w przypadkach, wyszczególnionych w artykule poprzedzającym, może nastąpić po jednorazowym wezwaniu do zaniechania lub spełnienia danej czynności i tylko wówczas, gdy pożądanego celu nie można osiągnąć innymi środkami, nie pociągającymi niebezpieczeństwa dla funkcjonariusza i osób trzecich. Jeżeli ze względu na okoliczności danego wypadku wezwanie jest niemożliwe, użycie broni może nastąpić po jednorazowym wystrzale ostrzegawczym w powietrze.

2. Ograniczeń ust. 1 nie stosuje się w przypadkach, w których zwłoka połączona jest z niebezpieczeństwem dla osoby funkcjonariusza lub innych osób, albo w których zwłoka może udaremnić pościg i ujęcie pozbawionego wolności lub spowodować klęskę żywiołową.

Art.  67.

W przypadkach pełnienia czynności służbowych przez kilku funkcjonariuszów więziennictwa wspólnie, naczelnik więzienia lub aresztu decyduje o potrzebie użycia broni i o wyborze jej rodzaju. Decyzja ta przysługuje funkcjonariuszowi najstarszemu stopniem lub służbą spośród funkcjonariuszów obecnych, gdy zwłoka grozi niebezpieczeństwem lub gdy funkcjonariuszowi zlecono kierownictwo czynności, spełnianej poza więzieniem lub aresztem.

Art.  68.

Funkcjonariusz więziennictwa, który użył broni, powinien natychmiast o tym donieść naczelnikowi więzienia lub aresztu. W każdym przypadku użycia broni naczelnik przeprowadza dochodzenie w celu stwierdzenia, czy użycie broni zgodne było z przepisami ustawy niniejszej. Jeżeli użycie broni spowodowało śmierć, uszkodzenie ciała albo nastąpiło wbrew przepisom ustawy niniejszej, naczelnik więzienia lub aresztu zawiadamia bezzwłocznie właściwego prokuratora.

Art.  69.

1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa, naczelnik więzienia lub aresztu powinien wezwać pomocy policyjnej, czy też wojskowej za pośrednictwem władzy administracji ogólnej. Z wezwaniem o pomoc należy zwrócić się tylko wówczas, jeżeli przewiduje się, że mimo użycia wszystkich środków własne siły nie starczą do utrzymania bezpieczeństwa, bądź przywrócenia spokoju i porządku.

2. W nagłych wypadkach pomoc policyjna może być wezwana bezpośrednio.

3. O wezwaniu pomocy naczelnik zawiadamia właściwego prokuratora i władzę przełożoną, a w przypadku, przewidzianym w ust. 2, również władzę administracji ogólnej.